Άλλα θέλω κι άλλα κάνω…

Διαφάνεια, ποιότητα, κύρος. Η κυβέρνηση “καταφέρνει” με τον νόμο να μην πετύχει τίποτα από τα τρία. Δεν δικαιούμαστε να πούμε πως άλλος είναι ο σκοπός της;

Του Σταύρου Παναγιωτίδη Ο στίχος από το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα αποδίδει εξαιρετικά την αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτά που εξαγγέλλονται από την κυβέρνηση ως στόχοι για το πανεπιστήμιο και σε αυτά που θα αποτελέσουν τις συνέπειες του νέου νόμου. Η υπουργός υπόσχεται ένα πανεπιστήμιο χωρίς διαφθορά, με καλύτερη ποιότητα και μεγαλύτερο κύρος. Αυτό που τελικά θα φτιάξει είναι ένα πανεπιστήμιο περισσότερο διεφθαρμένο, πολύ χαμηλότερης ποιότητας και με κατακρημνισμένο κύρος. Η “πάταξη” της διαφθοράς. Η κυβέρνηση βάζει μπροστά το “πιασάρικο” ζήτημα της διαφθοράς και υπόσχεται πως διά του νέου νόμου θα το αντιμετωπίσει μεταβιβάζοντας όλες τις εξουσίες από τη Σύγκλητο στο Συμβούλιο Διοίκησης. ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: Γιατί ένα σώμα 15 ανθρώπων, δηλαδή το Συμβούλιο, θεωρείται πως διαφθείρεται πιο δύσκολα από ένα σώμα 50 ή και 100 ανθρώπων, όπως είναι η Σύγκλητος, στην οποία και συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των φορέων του πανεπιστημίου; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Τα μισά μέλη του Συμβουλίου θα είναι εξωτερικά και ο στόχος είναι να αποτελούν κατά βάση εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου, μέλη θεσμών που θα πρόσκεινται στην κυβέρνηση ή θα ελέγχονται από αυτήν ή ακόμη και πολιτικά πρόσωπα. Πως λοιπόν με το να φέρεις μέσα στα πανεπιστήμια τους ανθρώπους και τους θεσμούς που αποτελούν την ίδια τη διαπλοκή αντιμετωπίζεις το πρόβλημα της διαφθοράς; ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: Τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου θα εκλέγονται από τα εσωτερικά, που θα είναι καθηγητές του ιδρύματος, οι οποίοι με τη σειρά τους θα έχουν εκλεγεί από το σύνολο των πανεπιστημιακών του ΑΕΙ. Τότε – και αφού η κυβέρνηση εντοπίζει τη διαφθορά και στις “δοσοληψίες” μεταξύ των καθηγητών - πως αντιμετωπίζεται το πρόβλημα; Μήπως στοχεύοντας στο μέλλον να αφαιρέσει από τους καθηγητές το δικαίωμα εκλογής των εξωτερικών μελών; Δηλαδή, με την απόλυτη κατάργηση του αυτοδιοίκητου; ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ: Στον νόμο δεν προβλέπεται το εκλογικό μέτρο και αυτό είναι απολύτως ενδεικτικό του ότι δεν είναι η εξάλειψη της διαφθοράς αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τους συντάκτες του. Αν το εκλογικό μέτρο είναι 100% (δηλαδή αν για τις 8 θέσεις πανεπιστημιακών στο Συμβούλιο μπορεί ο κάθε ψηφοφόρος-καθηγητής να βάλει 8 σταυρούς) ή πάντως αρκετά μεγαλύτερο από το 50%, όπως ξέρουμε πως επιδιώκεται συχνά σε αντίστοιχες περιπτώσεις από την εκάστοτε πλειοψηφία, τότε ακόμη και μία σχετική πλειοψηφία, π.χ. του 30%, θα μπορεί με μία ελεγχόμενη σταυροδοσία να ορίσει το 100% των εσωτερικών μελών του Συμβουλίου και να αποκτήσει την θεσμική παντοδυναμία. Έτσι γίνεται ακόμη πιο κλειστή η νέα διαχειριστική ελίτ (που ούτως ή άλλως δημιουργείται με το Συμβούλιο Διοίκησης), με προνομιακή πρόσβαση σε πληροφορίες και ερευνητικά αποτελέσματα και με μονοπωλιακή θέση στην επιχειρηματική τους εκμετάλλευση. Είναι αυτό μέτρο υπέρ της διαφάνειας; ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ: Σε ένα τόσο μικρό σώμα όσο το 15μελές Συμβούλιο η ψήφος του εκπροσώπου των φοιτητών μπορεί εύκολα να καθορίσει πλειοψηφίες. Άρα, με ποιον τρόπο αποδυναμώνεται η (εξορισμού διεφθαρμένη, για την κυβέρνηση) φοιτητική εκπροσώπηση; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΚΤΟ: Ο εκπρόσωπος των φοιτητών δεν θα δεσμεύεται από κανένα πολιτικό πλαίσιο, αφού θα έχει εκλεγεί μέσα από μία απολίτικη διαδικασία προσωπικής εκλογικής καμπάνιας, όπως στις αμερικανικές κολεγιακές ταινίες, και δεν θα ελέγχεται από κανένα συλλογικό σώμα, π.χ. τον Σύλλογο ή το ΔΣ των Φοιτητών. Πως μειώνεται έτσι ο κίνδυνος της διαφθοράς και της διαπλοκής; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΒΔΟΜΟ: Ξέρουμε καλά τι θα συμβεί στην πράξη στο ζήτημα της φοιτητικής εκπροσώπησης στο Συμβούλιο. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ θα εμφανίζουν ένα δικό τους μέλος ως ανεξάρτητο υποψήφιο, θα τον στηρίζουν με τον εκλογικό μηχανισμό και την οικονομική τους αρωγή και τελικά θα εκπροσωπούνται και πάλι στο Συμβούλιο (αφού κανένας ανεξάρτητος υποψήφιος δεν θα μπορεί να τυπώσει τα χιλιάδες φυλλάδια και αφίσες που θα τυπώνει ο άτυπος εκπρόσωπος των ΔΑΠ - ΠΑΣΠ) αλλά χωρίς να εκτίθενται. Αυτή η εξέλιξη είναι υπέρ της διαφάνειας; ΕΡΩΤΗΜΑ ΟΓΔΟΟ: Σε ποιον λογοδοτούν τα μέλη του Συμβουλίου; Για παράδειγμα, αν ο καθηγητής-εκπρόσωπος ενός τμήματος στη Σύγκλητο ή ο εκπρόσωπος των φοιτητών ή των εργαζομένων ψήφιζε αυθαίρετα κάτι ενάντια στο συλλογικό συμφέρον, θα μπορούσε να ανακληθεί από το σώμα που τον όρισε. Τώρα ποιος θα τον ανακαλέσει; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΝΑΤΟ: Οι επίκουροι καθηγητές χάνουν την εργασιακή τους ασφάλεια, αφού πλέον θα εκλέγονται για τετραετή θητεία, με δυνατότητα ανανέωσης μόνο για άλλη μία θητεία. Αν η θητεία τους δεν ανανεωθεί ή δεν εξελιχθούν σε αναπληρωτές θα φεύγουν από το πανεπιστήμιο. Άρα, θα γίνονται περισσότερο ευάλωτοι σε πιέσεις οργανωμένων ομάδων στις οποίες είναι πιθανό να προσκολλώνται για να μην χάσουν τη θέση τους. Αυτό δεν πλήττει την ανεξαρτησία των διδασκόντων και τη διαφάνεια στα ιδρύματα; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟ: Προβλέπεται η δυνατότητα ίδρυσης ονομαστικών εδρών. Η προοπτική του να εξαγοράζουν τα πανεπιστήμια οι μεγάλοι επιχειρηματίες μέσω “δωρεών” και να τα κάνουν να λειτουργούν εν μέρει ως θυγατρικά μαγαζιά τους, αποφορτίζει το πανεπιστήμιο και γενικώς τη δημόσια ζωή από το βάρος της διαπλοκής και των ποικίλων εξαρτήσεων ή μήπως επιδεινώνει την κατάσταση; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ: Προβλέπεται πως η επιτροπή που θα κρίνει την εξέλιξη ενός καθηγητή μπορεί να μην περιλαμβάνει ούτε έναν καθηγητή από το ίδιο πανεπιστήμιο. Μάλιστα, αυτήν την επιτροπή την ορίζει ο κοσμήτορας μόνος του. Με αυτή τη ρύθμιση η διαφθορά αποδυναμώνεται ή απλώς μετατοπίζεται στα χέρια του κοσμήτορα που γίνεται παντοδύναμος καθορίζοντας ακόμη και τις εξελίξεις των καθηγητών; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ: Προβλέπεται η δυνατότητα να δίνονται ως επιβράβευση σε καθηγητές που “διακρίνονται για τις ερευνητικές τους επιδόσεις” υποτροφίες για τους υποψήφιους διδάκτορες τους. Όταν η υποτροφία δεν εξαρτάται από τον φοιτητή αλλά από τον καθηγητή (και δεδομένου ότι ο κεντρικός προσανατολισμός του νόμου είναι να ωθούνται τα μέλη ΔΕΠ σε σύναψη ερευνητικών συνεργασιών με ιδιωτικούς φορείς), αυτό δεν ωθεί τους φοιτητές να συγκροτούν ομάδες συμφερόντων γύρω από τους καθηγητές που παίρνουν προγράμματα και να τους ισχυροποιούν δημιουργώντας δίκτυα διαπλοκής και ωθώντας τους σε ακόμη μεγαλύτερες σχέσεις με τις επιχειρήσεις; Είναι αυτό μέτρο κατά της διαφθοράς;  ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ: Προβλέπεται η ίδρυση ενός Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου εντός του ΑΕΙ το οποίο θα αποφασίζει τα πάντα αναφορικά με τη διαχείριση της περιουσίας του ιδρύματος, τη σύνδεση του με τις επιχειρήσεις μέσω εργολαβιών (π.χ. εκπαίδευση στελεχών επιχειρήσεων) και την εμπορική αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας. Τα μέλη του ΔΣ του θα εκλέγονται από το Συμβούλιο, στο οποίο, όπως έχουμε πει, θα συμμετέχουν πιθανότατα και εκπρόσωποι μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Αυτή η ρύθμιση αποδυναμώνει τα φαινόμενα διαπλοκής στο πανεπιστήμιο ή ανοίγει το δρόμο για νέα Βατοπέδια και λοιπά σκάνδαλα; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ: Εν τέλει, ένα τόσο συγκεντρωτικό διοικητικό και ακαδημαϊκό μοντέλο, όπου το Συμβούλιο και οι Κοσμήτορες αποκτούν υπερεξουσίες και αποφασίζουν για τα πάντα, ενώ η πανεπιστημιακή κοινότητα (και ουσιαστικά μόνο οι καθηγητές) εκφράζεται μια φορά στα τέσσερα χρόνια, απλώς ψηφίζοντας το Συμβούλιο (αφού ακόμη και οι κοσμήτορες δεν θα εκλέγονται από τους συναδέλφους τους αλλά θα διορίζονται από το Συμβούλιο), αντιμετωπίζει τη διαφθορά ή την εντείνει; Αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι η απάντηση στη διαφθορά είναι ο συγκεντρωτισμός, τότε δεν δυσφημεί και υποσκάπτει τη δημοκρατία και στο γενικό πολιτικό πεδίο; Θα επιβάλει ακόμη πιο συγκεντρωτικά μοντέλα και στην κρατική εξουσία; Η βελτίωση της ποιότητας. Η κυβέρνηση μιλάει για την ανάγκη αναβάθμισης της ποιότητας των πανεπιστημίων, χωρίς να συζητά καθόλου για αύξηση της χρηματοδότησής τους, προσλήψεις προσωπικού και βελτίωση των υποδομών. Αντιμετωπίζει έτσι την πλειονότητα των πανεπιστημιακών ως ανθρώπους μειωμένης αίσθησης καθήκοντος, οι οποίοι δεν αποδίδουν επαρκώς επειδή λείπει το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: Όταν η αναλογία καθηγητών – φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων φοιτητών παραμένει σε επίπεδα χειρότερα από το σύνολο σχεδόν των χωρών της Ευρώπης, πως μπορεί να βελτιωθεί η ποιότητα των ΑΕΙ; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Όταν δεν δίνονται υποτροφίες στους υποψήφιους διδάκτορες και οι καθηγητές είναι υποχρεωμένοι να κάνουν και διοικητική “λάντζα”, πως θα υπάρχει δυνατότητα για ερευνητικό έργο; ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: Οι υποψήφιοι διδάκτορες θα πρέπει όλο και περισσότερο να συνδέουν την έρευνα τους με τα προγράμματα που παραγγέλνουν οι επιχειρήσεις στα πανεπιστήμια. Τι νέοι επιστήμονες θα προκύπτουν από αυτές τις διαδικασίες και με τι γνώσεις; Ο περιορισμός της έρευνας και της εκπαίδευσης από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, βελτιώνει ή επιδεινώνει την ποιότητα τους; ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ: Τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου αν είναι πανεπιστημιακοί δεν είναι ποτέ από πανεπιστήμια του εσωτερικού. Ποιος ξένος πανεπιστημιακός με περγαμηνές θα έρθει να δουλέψει με ελληνικό μισθό; Προφανώς πολλοί από αυτούς θα είναι χαμηλού επιστημονικού επιπέδου και βολικοί αφού θα κάνουν τη “δουλειά” που θα τους αναθέτουν αυτοί που θα τους επιλέγουν, και θα αντιμετωπίζουν το ελληνικό πανεπιστήμιο απλώς ως μια προσθήκη στο βιογραφικό τους και μια ενίσχυση της τσέπης τους. Δεν είναι καν απαραίτητη για αυτούς η γνώση της ελληνικής γλώσσας. Όλα αυτά δεν συνιστούν de facto υποβιβασμό της ποιότητας των πανεπιστημίων; ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ: Με την κατάργηση των λεκτόρων πάμε σε ένα μοντέλο όπου οι διδακτικές ανάγκες θα καλύπτονται από εντεταλμένους διδασκαλίας (ουσιαστικά εποχιακούς εργαζόμενους με πενιχρούς μισθούς) και επίκουρους που δεν θα έχουν καμία εγγύηση παραμονής στο πανεπιστήμιο. Η ύπαρξη τόσο μεγάλου αριθμού εργασιακά επισφαλών και κακοπληρωμένων  διδασκόντων, βελτιώνει ή επιδεινώνει την ποιότητα του διδακτικού έργου; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΚΤΟ: Αντί να προσλαμβάνονται διοικητικοί υπάλληλοι δίνονται σε υποψήφιους διδάκτορες ανταποδοτικές υποτροφίες. Έτσι αυτοί αντί να ασχολούνται με τις σπουδές τους θα καλούνται να καλύψουν τα διοικητικά κενά του πανεπιστημίου δουλεύοντας ως και 40 ώρες την εβδομάδα. Βελτιώνει κάτι τέτοιο το επίπεδο της έρευνας και των διοικητικών υπηρεσιών;  ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΒΔΟΜΟ: Οι καθηγητές καλούνται από τον νόμο να δουλεύουν περισσότερο εκτός παρά εντός πανεπιστημίου, να κυνηγούν προγράμματα, να συμμετέχουν σε δεκάδες επιτροπές και ΔΣ για να φέρνουν λεφτά στα ιδρύματα τους. Το να απασχολούνται οι καθηγητές ουσιαστικά ως μάνατζερς και να αφιερώνουν εκεί τις δυνάμεις τους, αφήνει κανένα περιθώριο για την αναβάθμιση του διδακτικού έργου; ΕΡΩΤΗΜΑ ΟΓΔΟΟ: Δίνεται η δυνατότητα να διοργανώνονται προγράμματα σπουδών εξ ολοκλήρου σε ξένη γλώσσα. Προφανώς ο στόχος είναι να σηκώσουν τα ΑΕΙ σημαίες ευκαιρίας, να μαζέψουν δίδακτρα  απευθυνόμενα σε ξένους φοιτητές που δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν σε χώρες με ανώτερο ακαδημαϊκό περιβάλλον και να γίνουν “πτυχιοπωλεία” χαμηλού επιπέδου σαν τα ιδιωτικά IEK. Ποια βελτίωση της ποιότητας των σπουδών συντελείται μέσα σε αυτό το πανεπιστήμιο; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΝΑΤΟ: Προβλέπεται η ίδρυση Σχολής μεταπτυχιακών σπουδών για να ρυθμίσει τα ακαδημαϊκά ζητήματα όλων των μεταπτυχιακών προγραμμάτων ενός ιδρύματος, ακόμη και τα προγράμματα σπουδών τους, παίρνοντας την ευθύνη από τις Συνελεύσεις Ειδικής Σύνθεσης των Τμημάτων. Αυτό το τόσο συγκεντρωτικό μοντέλο, που προσπαθεί να συνδυάσει απολύτως άσχετα αντικείμενα και προγράμματα σπουδών με τελείως διαφορετικές ανάγκες, δεν δίνει χώρο στην αυτονομία και τη δημιουργία καταλήγοντας να δημιουργεί ένα μπάχαλο και το οποίο εγκαθιδρύεται, μεταξύ άλλων, για να μεταθέσει την απόφαση για την επιβολή διδάκτρων στην κοσμητεία μεταπτυχιακών αντί για τα τμήματα, από όπου θα γινόταν δεκτή πιο δύσκολα, με ποιον τρόπο βελτιώνει την ποιότητα των σπουδών;  ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟ: Προβλέπεται πως η κρατική χρηματοδότηση θα εξαρτάται από το ποσοστό των φοιτητών κάθε τμήματος που θα παίρνουν τελικά πτυχίο. Πως θα αποφευχθεί, ως συνέπεια αυτής της ρύθμισης, το να μπαίνουν “εύκολα” θέματα στις εξετάσεις και να υποβαθμίζεται γενικώς η ποιότητα των σπουδών προκειμένου να διασφαλίζεται πως θα γίνονται όλοι πτυχιούχοι ώστε να μην μειώνεται η χρηματοδότηση; ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ: Ανάγεται σε ύψιστο κριτήριο της δουλειάς ενός καθηγητή ο αριθμός των δημοσιεύσεων. Ξέρουμε από την εφαρμογή αυτού του συστήματος στο εξωτερικό πως ένα από τα βασικά του αποτελέσματα του είναι μία μεγάλη παραγωγή δημοσιεύσεων με ελάχιστη πρωτοτυπία, αναμασήματα προηγούμενων, δηλαδή μία ποσοτικοποίηση της πνευματικής εργασίας και μάλιστα χειραγωγημένη από ένα λόμπι εκδοτικών οίκων που ελέγχουν τα επιστημονικά περιοδικά και σε μεγάλο βαθμό αποκλείουν τα άρθρα που δεν είναι της (ιδεολογικής, συν τοις άλλοις) αρεσκείας τους. Με αυτό το μέτρο εισάγεται στα πανεπιστήμια η αξιοκρατία ή η απαξίωση του επιστημονικού έργου; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ: Προβλέπεται, ως ένα ακόμη στοιχείο του αρχοντοχωριατισμού που διατρέχει το κείμενο, η δυνατότητα να είναι κάποιος καθηγητής σε ελληνικό και ξένο ΑΕΙ ταυτόχρονα. Πέρα από αντιδεοντολογικό του ένα είναι κανείς “διπλοθεσίτης” όταν υπάρχουν άνεργοι συνάδελφοί του, πως βελτιώνει την ποιότητα του πανεπιστημίου ένας καθηγητής μερικής απασχόλησης, ο οποίος δίνει το χρόνο του σε δύο πανεπιστήμια και βασικά σε αυτό του εξωτερικού; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ: Οι μεταπτυχιακοί και υποψήφιοι διδάκτορες που καλούνται υλοποιήσουν την έρευνα στα ΑΕΙ, ουσιαστικά δεν εκπροσωπούνται στο Συμβούλιο Διοίκησης. Πως βελτιώνεται το ερευνητικό έργο στα ΑΕΙ χωρίς να έχει λόγο ένα σημαντικό μέρος αυτών που το επιτελούν; Η ανύψωση του κύρους των ελληνικών ΑΕΙ. Τελευταίο ζήτημα αυτό περί του κύρους των πανεπιστημίων. Από τα παραπάνω γίνεται σαφές πως αυτό κάθε άλλο παρά ευνοείται. Θα καταθέσουμε εδώ δύο τελευταία στοιχεία, και πάλι υπό τη μορφή ερωτημάτων, ως επισφράγιση. ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ: Τα εξωτερικά μέλη των επιτροπών εξέλιξης των καθηγητών προβλέπεται πως θα παίρνουν αμοιβή για το έργο τους. Πέρα από το προκλητικό του πράγματος, αφού οι Έλληνες πανεπιστημιακοί που ταξιδεύουν ανά την Ελλάδα για εξελίξεις συναδέλφων τους βάζουν τα έξοδα μεταφοράς και σίτισης από την τσέπη τους αφού το υπουργείο ακόμη τους τα χρωστάει, αυτή η ρύθμιση θα ανοίξει μια «βιομηχανία αξιολόγησης καθηγητών». Η Ελλάδα θα προσφέρει σε ξένους πανεπιστημιακούς γρήγορα και εύκολα λεφτά, θα είναι κάτι σαν ένα μικρό Ελντοράντο, όπου κατά βάσει χαμηλού ακαδημαϊκού επιπέδου καθηγητές θα έρχονται για εύκολα και γρήγορα λεφτά, για “αρπαχτές”. Ποιο κύρος μένει σε ένα πανεπιστήμιο και σε μια χώρα που δημιουργεί τέτοια εικόνα στο εξωτερικό; ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Είπαμε ήδη αρκετά για την είσοδο των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια. Η εξάρτηση της κρατικής χρηματοδότησης των ΑΕΙ από τις σχέσεις τους με τις επιχειρήσεις αλλά και η δυνατότητα των επιχειρήσεων να χρηματοδοτήσουν εξολοκλήρου μεταπτυχιακά προγράμματα έχει και μία ακόμη επίπτωση. Τον έλεγχο των αποτελεσμάτων της επιστημονικής έρευνας, αφού ακόμη και οι New York Times παραδέχονται σε πρόσφατο άρθρο τους πως η πανεπιστημιακή έρευνα στις ΗΠΑ απαξιώνεται διότι σε μεγάλο βαθμό έχει καταστεί ελεγχόμενη από επιχειρηματικούς κολοσσούς. Ποιος λοιπόν θα μείνει να υπερασπίζεται το καταρρακωμένο κύρος του πανεπιστημίου αν όταν, ενδεχομένως, αρχίσουν να αυξάνονται τα κρούσματα καρκίνου προκύψει πως κάποια πανεπιστημιακά τμήματα είχαν “τεκμηριώσει” πως η ακτινοβολία των κινητών τηλεφώνων ή τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα είναι ακίνδυνα; Διαφάνεια, ποιότητα, κύρος. Η κυβέρνηση “καταφέρνει” με τον νόμο να μην πετύχει τίποτα από τα τρία. Δεν δικαιούμαστε να πούμε πως άλλος είναι ο σκοπός της; Μια συντομότερη εκδοχή του παραπάνω άρθρου μπορείτε να βρείτε στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής πηγή: RedNotebook