Εισήγηση Πανελλαδικού Διημέρου Αριστερής Ενότητας 10-11 Οκτωβρίου 2015

Συγκυρία

Μετά από μήνες καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο η διαπραγματευτική στρατηγική που επιχείρησε να αμφισβητήσει και να συγκρουστεί με το κυρίαρχο, αυταρχικό νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έδειξε τα όριά της. Όλο αυτό το διάστημα δόθηκε ένας σκληρός και επίπονος αγώνας με στόχο να απεγκλωβιστεί η ελληνική κοινωνία από τη λιτότητα που επιβάλλεται τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή η προσπάθεια εντάχθηκε σε ένα συνολικό σχέδιο διεθνοποίησης της πάλης ενάντια στη λιτότητα και τον αυταρχισμό με θετικό πρόταγμα την επαναφορά της δημοκρατίας. Ωστόσο, στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, η αντίπαλη πλευρά, πάντα υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα του κεφαλαίου, επέλεξε να εκμηδενίσει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και εναλλακτικής πολιτικής.

Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, καταργώντας κάθε πρόσχημα δημοκρατικής λειτουργίας, επιβάλλοντας μια άνευ ετέρου χρηματοπιστωτική ασφυξία, με στόχο όχι μόνο μια δήθεν δημοσιονομική προσαρμογή αλλά κυρίως την πειθάρχηση κάθε προσπάθειας αντίστασης εντός της Ευρώπης, παρούσας ή μελλοντικής. Στα πλαίσια των παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση πήρε την πολιτική επιλογή να εξαντλήσει τα όρια συναίνεσης για μια συμφωνία που θα ανακούφιζε τα λαϊκά στρώματα. Με αυτό το τρόπο όμως, παραμέρισε μια επιθετική γραμμή διαπραγμάτευσης που μονομερώς θα νομοθετούσε υπέρ του κόσμου της εργασίας και των οικονομικά ασθενέστερων και που θα έθετε την εξυπηρέτηση του χρέους υπό την αίρεση ευνοϊκής συμφωνίας. Η μετριοπάθεια που εξέφρασε η κυβέρνηση -όχι μόνο κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, αλλά και στις άλλες πτυχές της πολιτικής της – οδήγησε στην αποτυχία του σχεδίου ανατροπής της λιτότητας και των υπαρχόντων συσχετισμών δύναμης. Φωτεινή εξαίρεση σε αυτό αποτέλεσε η στιγμή του δημοψηφίσματος και η απάντηση που έδωσε η κοινωνία στο φόβο των καναλιών , της εργοδοσίας και της ΕΚΤ. Απέναντι λοιπόν σε μια συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου με στόχευση την καθημερινότητα και το θυμικό των ανθρώπων( κλειστές τράπεζες ,εκβιαστικά διλήμματα “ευρώ ή Ζιμπάμπουε”, καθυστέρηση μισθοδοσιών), ο λαός εξέφρασε την άρνηση στις αδιέξοδες πολιτικές της λιτότητας.

Προτάσεις της Αριστερής Ενότητας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Το κείμενο «Προτάσεις της Αριστερής Ενότητας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» αποτελεί την απόληξη μια σειράς θεματικών επεξεργασιών των επιμέρους σχημάτων μας. Μέσα από συζήτηση, συνδιαμόρφωση και τελικά αποδοχή η πανελλαδική συνάντηση της δικτύωσης  σχημάτων της Αριστερής Ενότητας (που έλαβε χώρα στις 21-22 Μαρτίου 2015 στην ΑΣΟΕΕ) μέσω μιας διαδικασίας που απονέμει μία ψήφο σε κάθε σχήμα, σύμφωνα και με την απόφαση του πανελλαδικού της προηγούμενης χρονιάς, εκτός από το κείμενο απόφασης κατέληξε και στα σημεία που περιγράφει το συγκεκριμένο έντυπο. 

Θεματικές προτάσεις Αριστερής Ενότητας

Από το Σικάγο του 1886 στη Βαλτιμόρη του 2015

Πριν από 129 χρόνια, το Σάββατο της 1ης Μαΐου του 1886, μια μεγαλειώδης κινητοποίηση σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, με κέντρο την βιομηχανική πόλη του Σικάγο, έμελλε να χαράξει την ιστορία των εργατικών διεκδικήσεων. Η κινητοποίηση αυτή προετοιμαζόταν από τα αμερικανικά εργατικά συνδικάτα ήδη από το 1884 με αποτέλεσμα περίπου 400.000 διαδηλωτές να κατέβουν στους δρόμους ανά την επικράτεια. Το αίτημά τους ήταν τόσο σαφές και συγκεκριμένο που σχεδόν έναν αιώνα μετά είναι οικείο στον καθένα και την καθεμία : κατοχύρωση του 8ωρου και γενικότερη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στο πλαίσιο της πλήρως εκβιομηχανισμένης οικονομίας της Βόρειας Αμερικής. Οι εν λόγω διαδηλώσεις όμως, δεν έμειναν γνωστές στην ιστορία αποκλειστικά και μόνο για τη μαζικότητα τους και την κομβικότητα του αιτήματός τους. Εκείνο που μας αναγκάζει να κοιτάζουμε πίσω στο Σικάγο του 1886 κάθε 1η Μάη είναι το αιματοκύλισμα απλών διαδηλωτών – μεταξύ των οποίων υπήρχαν γυναίκες και παιδιά – από τις δυνάμεις καταστολής που επέβλεπαν την πορεία.

129 χρόνια μετά, το βλέμμα είναι ξανά στραμμένο στις πόλεις των ΗΠΑ. Κι αυτό εξαιτίας των ιδιαίτερων εξεγερσιακών διαδικασιών που εξελίσσονται το τελευταίο χρόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το ξεκίνημα έγινε με τις αναταραχές στο Φέργκιουσον του Μιζούρι ενώ μόλις τη τελευταία εβδομάδα τη σκυτάλη πήρε η Βαλτιμόρη. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ευθής εξαρχής πώς οι εξεγέρσεις αυτές έχουν σχετικά διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις διαδηλώσεις στο Σικάγο. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, το οικονομικό σύστημα έχει αναδιαρθρωθεί, με το χρηματοπιστωτικό τομέα και τις υπηρεσίες να παίρνουν την σκυτάλη από την μεγάλη βιομηχανική παραγωγή του φορντικού μοντέλου. Οι μορφές καταπίεσης του ατόμου διαθέτουν περισσότερο την μορφή μιας έμμεσης και αφανούς βιοεξουσίας, που διαμορφώνει την ίδια την υποκειμενικότητα του ανθρώπου χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί. Οι εξεγέρσεις που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στην Αμερική δεν γίνονται από πολυάριθμους καλά οργανωμένους εργάτες, όπως το 1886, αλλά από άτακτα και αυθόρμητα δρούσες μεγάλες μάζες Αφροαμερικανών πολιτών που ζουν περιθωριοποιημένοι μέσα στις ίδιες τους τις πόλεις και γεννιούνται για να ζήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον ακραίας φτώχειας, αυξημένης εγκληματικότητας και θανατηφόρας αστυνομικής καταστολής. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν μπαίνει απλώς το ζήτημα κατοχύρωσης ανθρώπινων όρων εργασίας αλλά το ζήτημα της κατοχύρωσης των ίδιων των όρων επιβίωσής τους εντός ενός δυτικού πολιτισμού που χτίζει την αφθονία των λίγων εκτοπίζοντας τους πολλούς.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η εργατική Πρωτομαγιά δυστυχώς δεν αποτελεί απλώς μια καθιερωμένη απεργία στην μνήμη των αγωνιζόμενων εργαζομένων που έπεσαν στο Σικάγο. Αντίθετα, το ίδιο το αίτημα για εργασία με ανθρώπινους όρους χωρίς εξοντωτικά ωράρια και με πλήρη αμοιβή αποτελεί ανοιχτό διακύβευμα στο τώρα και καλύπτει όλο το φάσμα των εργαζόμενων στρωμάτων από τους ανειδίκευτους εργάτες μέχρι τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες και τους νέους επιστήμονες. Έτσι, αποδεικνύεται πως η ιστορία δεν ακολουθεί μια γραμμική πορεία κατά την οποία οι κοινωνικές κατακτήσεις παγιώνονται άπαξ και στη συνέχεια οι κοινωνίες μπορούν ανενόχλητες να προχωρούν σε όλο και πιο προωθημένα επίπεδα χειραφέτησης. Βλέπουμε ότι όχι μόνο το 8ωρο, που αποτελεί ένα βασικό εργασιακό δικαίωμα και μια “μεσοπρόθεσμη” κατάκτηση σε σύγκριση με τις μακροπρόθεσμες στοχεύσεις του εργατικού κινήματος, τίθεται εν αμφιβόλω, αλλά παράλληλα επιπρόσθετες μορφές καταπίεσης και αποκλεισμών (φυλετικός και έμφυλος ρατσισμός, εξοντωτικές συνθήκες ανταγωνισμού, επικράτηση του “ατομικού δρόμου”) έρχονται να στιγματίσουν τον μέσο κοινωνό.

Αν όμως μπορούμε να βρούμε αρκετά αρνητικά χαρακτηριστικά της εποχής μας που καθιστούν το Σικάγο του 1886 επίκαιρο, είναι ακόμα πιο κομβικό να δημιουργήσουμε τον θετικό συμβολισμό που συνδέει τον αγώνα που τότε πέτυχε με τον αγώνα που σήμερα πρέπει να κάνουμε πραγματικότητα. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μας διδάσκουν οι κινητοποιήσεις της πρώτης εργατικής Πρωτομαγιάς είναι πως οι υλικές νίκες στο τώρα που βελτιώνουν τους όρους διαβίωσής μας είναι εφικτές, αρκεί να κάνουμε το ελάχιστο βήμα να αναστοχαστούμε και να αναθεωρήσουμε τον μονήρη και ανταγωνιστικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε τη συλλογική μας συνείδηση.

Το Πανεπιστήμιο μας το αλλάζουμε εμείς!

Το πανεπιστήμιο, τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο στόχαστρο των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, πολιτικές που δεν περιορίστηκαν απλώς στον περιορισμό της χρηματοδότησής του αλλά προσώρησαν σε μία βίαιη αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πλέον μιλάμε για το Πανεπιστήμιο των λίγων , ένα Πανεπιστήμιο γεμάτο αποκλεισμούς (δίδακτρα – διαγραφές – εντατικοποίηση – κατάργηση συνδιοίκησης), ένα Πανεπιστήμιο το οποίο αγκομαχά να μας προσφέρει έστω τη στοιχειώδη κατάρτηση για ένα αβέβαιο μέλλον. Απέναντι στην επίθεση που όλοι και όλες μας βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα έδωσε μάχες , που άλλοτε ήταν νκηφόρες άλλοτε αδυνατούσαν να οργανώσουν δυναμικά τις αντιστάσεις.

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη αποτέλεσαν μία σημαντική τομή στο πολιτικό σκηνικό αλλάζοντας τους όρους οργάνωσης που καθίστανται χρήσιμοι στη νέα συγκυρία.Σήμερα, οι πρόσφατες εξαγγελίες του υπ. Παιδείας ξανανήγουν την συζήτηση για το τι Πανεπιστήμιο θέλουμε! Σε αυτή την συζήτηση δεν πρέπει να είμαστε φυσικά θεατές, αναθέτοντας στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει όλες τις αποφάσεις που μας αφορούν χωρίς εμάς. Τα μέτρα που ανείγγηλε η κυβέρνηση (κατάργηση διαγραφών – επαναφορά συνδιοίκησης – κατάργηση Συμβουλίων Ιδρύματος) βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση.

Παρόλ'αυτά ως Αριστερή Ενότητα, μία συλλογικότητα που παρεμβαίνει στο χώρο του Πανεπιστημίου θεωρούμε ότι η αλλαγή στο πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς ζήτημα κυβερνητικών νομοθετικών αλλαγών , αλλά περιλαβάνει τη συμμετοχή και των ίδιων των φοιτητών σε μία διαδικασία ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αλλαγής. Δεν πρέπει και δεν θέλουμε καμία κυβέρνηση να κάνει αυτό το οποίο θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συλλογικής διαβούλευσης, των αναγκών και των επιθυμιών ολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας. Σήμερα, πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση, ! Μία αντεπίθεση με όρους δημιουργίας! Μετά από χρόνια αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην αντιδραστική μεταρρύθμιση να φανταστούμε το φοιτητικό κίνημα να οργανώνεται μαζικά , να συζητάει και να αποφασίζει για αυτά που το ίδιο οραματίζεται.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε να στραφούμε πουθένα αλλού πέρα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων μας. Θεωρούμε ότι τώρα περισσότερο από ποτέ μέσα από αυτές τις διαδικασίες το Φοιτητικό Κίνημα πρέπει να συζητήσει για το Πανεπιστήμιο που θέλει και πολύ περισσότερο να αγωνιστεί για αυτό και να το κεδίσει. Στόχος μας δεν είναι απλώς κάμιες μικρές κατακτήσεις , αλλά η συνολική ανατροπή της ανδιάρθρωσης των τελευταίων χρόνων. Ανατροπή που την ίδια στιγμή θα συνοδεύεται και από την οικοδόμηση ενός διαφορετικού προτάγματος, ένα πρόταγμα για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, , το Πανεπιστήμιο της αλληλεγγύης και της συμμετοχής,της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της κριτικής, δημόσιο, μαζικό και δημοκρατικό. Ήρθε η ώρα να δράσουμε γιατί το αύριο που οραματιζόμαστε δεν πρόκειται να έρθει παρά με τους αγώνες στο Σήμερα!  

Ανακοίνωση - Καταγγελία ΑρΕν, στη ΔΑΠ - ΝΔΦΚ

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ(;;;) ΚΟΡΩΝΕΣ

Η έναρξη της προεκλογικής περιόδου μάλλον σημαίνει για κάποιες δυνάμεις ότι πρέπει να ξαναβρούν το ρόλο τους μετά από ένα μεγάλο διάστημα ανυπαρξίας. Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, πρώτη δύναμη στα ελληνικά Πανεπιστήμια, απελευθερωμένη από τον παλιό της ρόλο ως υπηρέτη της μνημονιακής πολιτικής, προσπαθεί να κάνει μια δυναμική επανεμφάνιση. Ωρυόμενη για την υποτιθέμενη διάλυση των Πανεπιστημίων, λόγω της δέσμευσης των ταμειακών διαθεσίμων, όχι μόνο καταγγέλλει την ενέργεια αυτή, αλλά καλεί και τον κόσμο να βγει στους δρόμους!

Το ζήτημα των αποθεματικών για εμάς είναι διακύβευμα και σίγουρα δεν μπορεί να προσεγγίζεται με λασπολογία, ψέματα και ασύστολη κινδυνολογία. Αυτή η προσέγγιση πιο πολύ αποτελεί μια μικροπολιτική προσέγγιση εν όψει εκλογών, παρά μια προσπάθεια το φοιτητικό κίνημα να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο και να βάλει τις δικές του κόκκινες γραμμές. Σε ένα δύσκολο σημείο της διαπραγμάτευσης, δική μας κόκκινη γραμμή είναι η επιμονή στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, στην παιδεία, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα κοινωνικά δικαιώματα, ως απόλυτη προτεραιότητα απέναντι στην εξυπηρέτηση του χρέους και των δανειστών. Οι συλλογικοί αγώνες του φοιτητικού κινήματος, οφείλουν να θέτουν την Παιδεία ξανά στο προσκήνιο, ξεκινώντας από την αξιοποίηση των αποθεματικών από τα ίδια τα ιδρύματα, με βάση των δικό τους δημοκρατικό σχεδιασμό υπό το πρίσμα των κοινωνικών αναγκών. 

Για να μη ξεχνάμε το μνημονιακό ρόλο της ΔΑΠ Η κατάθεση του πρώτου νομοσχεδίου, αναίρεσης της μνημονιακής κατάντιας του Πανεπιστημίου φαίνεται να φέρνει σε αμηχανία τους συναδέλφους της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Μάλλον η ΔΑΠ ξέχασε τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής, το τί συνέπειες είχαν για το Πανεπιστήμιο, το συντριπτικό κούρεμα των αποθεματικών με το PSI (για λόγους άσχετους με τη λειτουργία τους) και κυρίως την δική της αντιδραστική στάση μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να μην απολογηθεί για την καταστροφή που προκάλεσαν οι πολιτικές της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μάλλον επίσης ξέχασε την στάση που κράτησε η ίδια στους αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο ενάντια στην νεοφιλελεύθερη αναπροσαρμογή του (σχέδιο Αθήνα Ι – ΙΙ, ν/σ διαμαντοπούλου αρβανιτόπουλου, απολύσεις διοικητικών) υποστηρίζοντας στο σύνολό της αυτή την λογική όπως φαίνεται και από τις θέσεις της για τα ιδρύματα στο «παιδεία 2020». Βέβαια, οι λογικές αυτές που εξυπηρετεί δεν εξαντλούνταν μόνο στην υποστήριξη των προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά και στις πάγιες πρακτικές που ακολουθεί στην παρέμβασή της στις σχολές με πελατειακά δίκτυα, μπράβους, σπάσιμο συλλογικών διαδικασιών.

Ως Αριστερή Ενότητα θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε δύο σημεία: Το πρώτο είναι ότι το σάπιο σύστημα που υπηρετούσαν, έχει ηττηθεί μέσα από τους αγώνες του κόσμου και της εργασίας και καμία επικοινωνιακή ντρίπλα και εμπρηστική ανακοίνωση δεν αποτελεί εξιλέωση για την πολιτική δύναμη με την μεγαλύτερη ευθύνη για την διάλυση του Πανεπιστημίου. Το δεύτερο είναι ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, διαθέτουν διαδικασίες μέσα από τις οποίες συζητάνε, αγωνίζονται και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Με αυτές τις διαδικασίες η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν είχε ποτέ καμία σχέση και αυτές ακριβώς τις διαδικασίες θέλουμε εμείς να αξιοποιήσουμε για να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

Πανελλαδικό συντονιστικό σχημάτων Αρ.Εν.

Το Πανεπιστήμιο μας το αλλάζουμε εμείς!

Το πανεπιστήμιο, τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο στόχαστρο των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, πολιτικές που δεν περιορίστηκαν απλώς στον περιορισμό της χρηματοδότησής του αλλά προσώρησαν σε μία βίαιη αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πλέον μιλάμε για το Πανεπιστήμιο των λίγων , ένα Πανεπιστήμιο γεμάτο αποκλεισμούς (δίδακτρα – διαγραφές – εντατικοποίηση – κατάργηση συνδιοίκησης), ένα Πανεπιστήμιο το οποίο αγκομαχά να μας προσφέρει έστω τη στοιχειώδη κατάρτηση για ένα αβέβαιο μέλλον. Απέναντι στην επίθεση που όλοι και όλες μας βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα έδωσε μάχες , που άλλοτε ήταν νκηφόρες άλλοτε αδυνατούσαν να οργανώσουν δυναμικά τις αντιστάσεις.

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη αποτέλεσαν μία σημαντική τομή στο πολιτικό σκηνικό αλλάζοντας τους όρους οργάνωσης που καθίστανται χρήσιμοι στη νέα συγκυρία.Σήμερα, οι πρόσφατες εξαγγελίες του υπ. Παιδείας ξανανήγουν την συζήτηση για το τι Πανεπιστήμιο θέλουμε! Σε αυτή την συζήτηση δεν πρέπει να είμαστε φυσικά θεατές, αναθέτοντας στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει όλες τις αποφάσεις που μας αφορούν χωρίς εμάς. Τα μέτρα που ανείγγηλε η κυβέρνηση (κατάργηση διαγραφών – επαναφορά συνδιοίκησης – κατάργηση Συμβουλίων Ιδρύματος) βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση.

Παρόλ'αυτά ως Αριστερή Ενότητα, μία συλλογικότητα που παρεμβαίνει στο χώρο του Πανεπιστημίου θεωρούμε ότι η αλλαγή στο πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς ζήτημα κυβερνητικών νομοθετικών αλλαγών , αλλά περιλαβάνει τη συμμετοχή και των ίδιων των φοιτητών σε μία διαδικασία ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αλλαγής. Δεν πρέπει και δεν θέλουμε καμία κυβέρνηση να κάνει αυτό το οποίο θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συλλογικής διαβούλευσης, των αναγκών και των επιθυμιών ολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας. Σήμερα, πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση, ! Μία αντεπίθεση με όρους δημιουργίας! Μετά από χρόνια αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην αντιδραστική μεταρρύθμιση να φανταστούμε το φοιτητικό κίνημα να οργανώνεται μαζικά , να συζητάει και να αποφασίζει για αυτά που το ίδιο οραματίζεται.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε να στραφούμε πουθένα αλλού πέρα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων μας. Θεωρούμε ότι τώρα περισσότερο από ποτέ μέσα από αυτές τις διαδικασίες το Φοιτητικό Κίνημα πρέπει να συζητήσει για το Πανεπιστήμιο που θέλει και πολύ περισσότερο να αγωνιστεί για αυτό και να το κεδίσει. Στόχος μας δεν είναι απλώς κάμιες μικρές κατακτήσεις , αλλά η συνολική ανατροπή της ανδιάρθρωσης των τελευταίων χρόνων. Ανατροπή που την ίδια στιγμή θα συνοδεύεται και από την οικοδόμηση ενός διαφορετικού προτάγματος, ένα πρόταγμα για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, , το Πανεπιστήμιο της αλληλεγγύης και της συμμετοχής,της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της κριτικής, δημόσιο, μαζικό και δημοκρατικό. Ήρθε η ώρα να δράσουμε γιατί το αύριο που οραματιζόμαστε δεν πρόκειται να έρθει παρά με τους αγώνες στο Σήμερα!  

Αριστερή Ενότητα - Μάρτης 15'

ΝΕΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ

Η κατάληψη της Νομικής Αθήνας με τη μορφή που έχει πάρει τις τελευταίες μέρες, φαίνεται ολοένα και περισσότερο να προδίδει τα δίκαια διακηρυκτικά της αιτήματα. Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα στο όνομα ακόμη και του πιο δίκαιου αιτήματος, να προβαίνει σε τραμπουκισμους και καταστροφές που τελικά αναπόφευκτα καταλήγουν στην υπονόμευση του πανεπιστημιακού ασύλου και των ίδιων των ιδρυμάτων. Παράλληλα η κατάληψη αυτή καμία σχέση δεν έχει με μεγαλειώδεις αγώνες και καταλήψεις του παρελθόντος, οι οποίες προέκυπταν μέσω δημοκρατικών διαδικασιών και σε κάθε περίπτωση σεβόντουσαν τον χώρο του Πανεπιστημίου. Στη δική μας αντίληψη το Πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έκφρασης συλλογικής δημιουργίας, μαζικών αγώνων και διεκδικήσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ότι η παρούσα κατάληψη λειτουργεί υπονομευτικά, ως δείγμα των πιο σκληρών εξουσιαστικών, ιδιοκτησιακών αντιλήψεων, παράγοντας φόβο και αποκλεισμούς. Στη δική μας αντίληψη μόνο οι φοιτητικοί σύλλογοι μπορούν να είναι εγγυητές της ύπαρξης του ασύλου και του Πανεπιστημίου ως ανοιχτού κοινωνικού χώρου και πυρήνα ριζοσπαστικής και ανατρεπτικής σκέψης. Κάθε σκέψη για επέμβαση της αστυνομίας είναι κατάπτυστη. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο που φιλοδοξούν να παίξουν οι αστυνομικές δυνάμεις, ως αυτόκλητοι εγγυητές της “ομαλότητας” του Πανεπιστημίου, όπως άλλωστε την καλεί να πράξει επανειλημμένως η καθεστωτική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Τον πρώτο λόγο για το πανεπιστημιακό άσυλο τον έχει η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα η οποία δεν θα ανεχθεί καμία συνέχεια του δόγματος νόμος και τάξη μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Θεωρούμε ότι από εδώ και πέρα κάθε συλλογικότητα και κάθε φοιτητής και φοιτήτρια οφείλουν να δώσουν τη μάχη για την υπεράσπιση του ασύλου. Καλούμε καθέναν από αυτούς να στοχαστούν το τι σημαίνει για το Φοιτητικό Κίνημα η παραίτησή του από την προάσπιση του ασύλου και της ανοιχτότητας του Πανεπιστημιακού χώρου. Σε μια περίοδο όπου το φοιτητικό κίνημα οφείλει να έχει ρόλο πρωταγωνιστή, βάζοντας τη δική του ατζέντα, παλεύοντας για τα αυτονόητα φοιτητικά δικαιώματα, συζητώντας για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, οι φοιτητικοί μας σύλλογοι οφείλουν να παίξουν ρόλο πρωταγωνιστή, δίνοντας τη δική τους δυναμική απάντηση.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΝΟΠΕ

Σε συνέχεια των προηγούμενων ανακοινώσεών μας για την κατάληψη υπό την οποία τελεί η Νομική από την Παρασκευή, και μετά τις τελευταίες εξελίξεις (σκλήρυνση της στάσης των ατόμων που συμμετέχουν στην κατάληψη με απειλές, τραμπουκισμούς, βανδαλισμό των κτιρίων του περίγυρου της σχολής, παραβίαση γραφείων εντός του κτιρίου και κάψιμο βιβλίων) που οδήγησαν στην άσκηση ποινικής δίωξης εκ μέρους του εισαγγελέα και την κατάθεση μήνυσης εκ μέρους του πρύτανη διακρίνεται πλέον ξεκάθαρα το ενδεχόμενο αστυνομικής επέμβασης στο κτίριο.

Ύστερα από μια περίοδο αναβαθμισμένης καταστολής εκ μέρους των προηγούμενων πρυτανικών αρχών απέναντι στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, μέσω της οποίας επιδιώχθηκε η εφαρμογή του δόγματος “ησυχία-τάξη-ασφάλεια” εντός του πανεπιστημίου, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να υπάρξει ρήξη με το καθεστώς έκτακτης ανάγκης του προηγούμενου διαστήματος μέσω της απομάκρυνσης της αστυνομικής καταστολής από το χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου και την ταυτόχρονη κατάργηση του ν. Διαμαντοπούλου που απέκδυε το πανεπιστήμιο από το χαρακτήρα του ως άσυλο κοινωνικών αγώνων.

Η παρούσα κατάληψη, ωστόσο, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα αυτή αλλά προτάσσοντας μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το άσυλο , που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί κινηματική, στην πραγματικότητα υπονομεύει την προσπάθεια που γίνεται για ρήξη με το προηγούμενο καθεστώς και για αποκατάσταση του ασύλου. Παράλληλα υπονομεύει την ίδια την σημασία των προτασσόμενων αιτημάτων πετυχαίνοντας ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο: την περιχαράκωση του κινήματος υπεράσπισης των δικαιωμάτων των κρατουμένων που μέσω τέτοιων πρακτικών αδυνατεί να καταστεί ηγεμονικό στην κοινωνία.

Ως σχήματα της Αριστερής Ενότητας θεωρούμε πως η περιφρούρηση του πανεπιστημιακού ασύλου ανήκει στην ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα και κυρίως στους φοιτητικούς συλλόγους, των οποίων οι διαδικασίες είναι πάντοτε ανοιχτές προς την κοινωνία και τα αιτήματά της αρκεί να γίνονται σεβαστά τα δημοκρατικά κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος και οι αποφάσεις για τα μέσα πάλης να λαμβάνονται επίσης μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει αλλά, αντίθετα, η κατάληψη επιβάλλεται αυθαίρετα, ακολουθώντας λογικές απομονωτισμού και περιχαράκωσης.

Ως πολιτική δύναμη που παρεμβαίνει στους φοιτητικούς συλλόγους τασσόμαστε ενάντια σε πρακτικές που ως μόνο αποτέλεσμα έχουν την υπονόμευση του ασύλου και αφενός εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε αστυνομική επέμβαση, αφετέρου καλούμε στον τερματισμό της εν λόγω κατάληψης, η οποία με τους όρους που γίνεται αντιτάσσεται πλήρως στον χειραφετητικό χαρακτήρα που θέλουμε να έχει το πανεπιστήμιο ως πραγματικά ελεύθερος κοινωνικός χώρος.

Το άσυλο είναι υπόθεση όλων μας! Όλοι και όλες στη Νομική, στις 10πμ

Ανακοίνωση των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας ΝΟΠΕ για την κατάληψη της Νομικής

Από την Παρασκευή 13/3 το κτήριο του ΝΟΠΕ στη Σόλωνος τελεί υπό κατάληψη από άτομα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου ως πράξη αλληλεγγύης και συνάμα πίεσης προς την πολιτεία για την υλοποίηση των αιτημάτων τους· αιτήματα για την κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων, του «κουκουλονόμου» και των φυλακών τύπου Γ’ και για τα οποία κάποιοι από τους ίδιους τους πολιτικούς κρατουμένους έχουν ξεκινήσει από τις 2/3 απεργία πείνας.

Ως Αριστερή Ενότητα θεωρούμε πως τα αιτήματα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι αιτήματα που θα πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή διάδραση με το φοιτητικό κίνημα, καθώς επιθυμούμε τη σύνδεση του Πανεπιστημίου με την κοινωνία σε όλους του τομείς της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Έχουμε πάγια θέση υπέρ των δικαιωμάτων των κρατουμένων και της δημιουργίας ενός πραγματικά σωφρονιστικού συστήματος προς μία δημοκρατική κατεύθυνση που θα «διαπαιδαγωγεί» με στόχο την επανένταξη, κι όχι την τιμωρία και την απομόνωση.

Διεκδικούμε την αλλαγή του ασφυκτικού πλαισίου που προέβλεπε για τους κρατουμένους το προηγούμενο πολιτικό καθεστώς, ειδικά μετά την ψήφιση του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα τον προηγούμενο χρόνο, τόσο από την άποψη της κατάργησης των ειδικών συνθηκών κράτησης και απομόνωσης των φυλακών τύπου Γ, που εντάσσονται σε μια λογική λευκών κελιών και πλήρους καταπάτησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων ειδικά για πολιτική δράση, όσο και της βελτίωσης εν γένει των συνθηκών κράτησης. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το αίτημα για κατάργηση του “κουκουλονόμου” βάσει του οποίου έχουν στηθεί κατηγορίες για πολλούς αγωνιστές/αγωνίστριες και έχουν διωχθεί και μέλη της Αριστερής Ενότητας όσο και το αίτημα για ειδικά μέτρα για τους ασθενείς, τα άτομα με αναπηρία και τους ανηλίκους ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει δεκτή η ποινικοποίηση των συγγενικών και κοινωνικών σχέσεων, όπως στην περίπτωση των συγγενών των ΣΠΦ. Ως Αριστερή Ενότητα αγωνιζόμαστε για τη ρήξη με το προηγούμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που ωθούσε ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες σε μια κατάσταση εξαίρεσης, ξεκινώντας από τους μετανάστες και τους πολιτικούς κρατουμένους και στερώντας τους βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Ωστόσο, πράξεις που γίνονται σε ακαδημαϊκούς χώρους χωρίς να έχει προηγηθεί διαβούλευση με τα τμήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά με το βασικό κύτταρό τους, τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τις διαδικασίες τους, υποσκάπτουν τους ίδιους τους Φ.Σ. και μας βρίσκουν αντίθετους/ες. Πρακτικές αντικοινωνικές με βάση τη βία και τη μισαλλοδοξία (βανδαλισμοί κτηρίων, κάψιμο βιβλίων, face control, τραμπουκισμοί) δεν έχουν καμία θέση εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι Φ.Σ. και οι διαδικασίες τους είναι ανοιχτοί προς την κοινωνία και τα αιτήματά της, όταν ωστόσο γίνονται σεβαστά τα δημοκρατικά κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, διαφορετικά οι πρακτικές αυτές χαρακτηρίζονται από λογικές απολυταρχικές και ενάντια στον ίδιο το κοινωνικοποιητικό ρόλο του Πανεπιστημίου. Παράλληλα ακολουθώντας τέτοιες μεθόδους αποτυγχάνει η κοινωνικοποίηση του ίδιου του κινήματος αποκατάστασης των δικαιωμάτων των κρατουμένων με αποτέλεσμα να μην καθίσταται ούτε μαζικό ούτε αποτελεσματικό και να αδυνατεί να θέσει ένα ηγεμονικό πρόταγμα για μια κοινωνία που δεν θα ανέχεται ούτε την ποινικοποίηση των πεποιθήσεων ούτε την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τη διατήρηση του ελληνικού Γκουαντάναμο.

Τέλος, επισημαίνουμε πως τα γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο ΝΟΠΕ θα πρέπει να περιθωριοποιηθούν από όλον τον κόσμο του κινήματος, ωστόσο να καταστήσουμε σαφές ότι εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες που είμαστε οι προασπιστές του ασύλου δε θα επιτρέψουμε καμία καταπάτησή του. Και ως Αριστερή Ενότητα, εφόσον δεν είχαμε τη δυνατότητα να προλάβουμε την εργαλειοποίηση με τέτοιο τρόπο του θεσμού του ασύλου, δεσμευόμαστε να συμβάλλουμε στο μεγαλύτερο βαθμό στη διαδικασία αποκατάστασης των όποιων ζημιών, θεωρώντας πως το πανεπιστήμιο, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του ως φορέα διαπαιδαγώγησης, κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης πρέπει να προωθεί τις λύσεις της πρόληψης και της θεραπείας και όχι εκείνη της καταστολής, η οποία το σημάδεψε τόσο ανεπανόρθωτα το προηγούμενο διάστημα.

Καταγγελίες και άλλα φανταστικά τέρατα

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκαν μπροστά μας στους διαδρόμους της Φιλοσοφικής κάτι καταγγελίες απ την ΕΑΑΚ, σχετικά με την μη υπογραφή της ΑΡΕΝ σε ψήφισμα που κατέθεσε στο ΔΣ η ΠΚΣ. Αρχικά γελάσαμε λίγο με τον τυχοδιωκτισμό που φέρει η εν λόγω καταγγελία, αφού αν υπήρχε ανάλογη κίνηση κάθε φορά που η ΠΚΣ στα ΔΣ κόβει προτάσεις και κινητοποιήσεις του ευρύτερου ενωτικού κινήματος, ο δημόσιος λόγος εντός της σχολής θα θύμιζε λίβελο. Σε δεύτερο χρόνο εκνευριστήκαμε με το γεγονός ότι μια αριστερή συλλογικότητα επιλέγει συνειδητά να μην παραθέτει τους λόγους για τους οποίους εγγράφως διαφωνήσαμε, ενδιαφερόμενη περισσότερο να δημιουργήσει «σημεία και τέρατα» παρά να προάγει μια ουσιώδη πολιτική αντιπαράθεση.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δε διαφωνήσαμε με το ίδιο το αίτημα της κινητοποίησης (αύξηση της χρηματοδότησης-δημόσια και δωρεάν παιδεία), αλλά διαφωνήσαμε με ένα ηττοπαθές πολιτικό πλαίσιο που έλεγε πως το Υπουργείο Παιδείας είναι ενσωματωμένο αφού αποδέχεται τα πλαίσια της ΕΕ. Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές συμπυκνώνουν έναν πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό με ξεκάθαρη μεροληψία υπέρ των υποτελών, συνεπώς και το πεδίο διεκδίκησης για το φοιτητικό κίνημα φαντάζει θετικότερο. Τελικά, αν θα ενσωματωθεί ή όχι η νέα κυβέρνηση, εξαρτάται άμεσα και απ τις δικές μας αντιστάσεις, οπότε οι κινητοποιήσεις με ριζοσπαστική κατεύθυνση αποτελούν την αναγκαία προϋπόθεση για την θετική έκβαση του εγχειρήματος της αριστερής κυβέρνησης.

Σε αυτή τη λογική, θέλοντας να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε την κινητοποίηση, προτείναμε στη συνεδρίαση του ΔΣ να συνθέσουμε στο πολιτικό πλαίσιο προς μία κοινή διατύπωση. Η πρακτική της περιχαράκωσης βέβαια δεν αφήνει χώρο για εκπτώσεις για την ΠΚΣ που παταγωδώς απουσιάζει από συλλογικές διεκδικήσεις όταν αυτές δε γίνονται υπό το δικό της πλαίσιο. Σίγουρα απ την εν λόγω συλλογικότητα δεν προσδοκούμε δημοκρατικές ευαισθησίες και ενωτική δράση. Αν και για μας η ενότητα δοκιμάζεται και συγκροτείται στη βάση του φοιτητικού σώματος, στις Γενικές Συνελεύσεις. Προκειμένου όμως οι συνελεύσεις να καταφέρουν να λειτουργήσουν προωθητικά και δημιουργικά, απαιτείται ο άμεσος εκδημοκρατισμός τους και η απεμπόληση λογικών πρωτοπορίας και παραταξιακής οικοδόμησης. Οι συλλογικές διαδικασίες του Συλλόγου μας καλούνται να γίνουν ένα ζωντανό αντιπαράδειγμα για την οργάνωση της καθημερινότητας μας, στην κατεύθυνση του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού του Πανεπιστημίου.

Σε πείσμα όσων θέλουν να φαντάζονται τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κρατούν στάση αναμονής, δηλώνουμε ανυποχώρητα πως ο ορίζοντάς μας είναι η δημοκρατική οργάνωση των από κάτω, για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να ζήσουμε αλλιώς.

Κείμενο Συμβολής της Ανάδρασης, ΓΣ 11/3

Η πρώτη γενική συνέλευση του εξαμήνου διεξάγεται αντικειμενικά εντός μιας νέας κεντρικοπολιτικής συγκυρίας για την ελληνική κοινωνία. Στις 25 Γενάρη ο λαός με την ψήφο του αποφάσισε ότι δεν αντέχει περαιτέρω εφαρμογή πολιτικών λιτότητας πράγμα που οδήγησε στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα. Ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας με εταίρο τους ΑΝΕΛ, το οποίο αποτελεί κομμα της δεξιάς με έμφαση στον εθνικό λόγο, έγινε στη βάση προγραμματικών συμφωνίων με κύριο πυρήνα τον τερματισμό των πολιτικών λιτότητας και αυταρχισμού των τελευταίων χρόνων. Στη νέα κατάσταση, μας αντιστοιχεί κάτι περισσότερο από το να είμαστε παρατηρητές στις συνεχείς εξελίξεις. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία έζησε την εξαθλίωση και τον εξευτελισμό, πλέον δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε βήματα πίσω. Τώρα να συζητήσουμε και να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας – τώρα να συγκρουστούμε με τις μνημονιακές λογικές όπου αυτές έχουν βρει καταφύγιο – τώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!

Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση στις 3μμ!

Στη νέα κατάσταση, διεκδικούμε ρόλο πρωταγωνιστή!

Ανατρέπουμε τον νεοφιλελευθερισμό από τα κάτω! Παίρνουμε τις ζωές μας, στα χέρια μας!

Πρόταση δράσεων Ανάδρασης:

• Σύγκλιση θεματικής Γενικής Συνέλευσης για συζήτηση γύρω από το πρόγραμμα σπουδών, με σκοπό την διεκδίκηση αλλαγών βάσει συγκροτημένων θέσεων και προτάσεων. Μετά τη θεματική Γενική Συνέλευση ααπιτούμε τη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης Τμήματος.
• Παράσταση του συλλόγου στην επόμενη σύγκλητο του ΕΚΠΑ, με θέμα τη φοιτητική μέριμνα και το υπερκέρδος των εργολάβων μέσα από λυστρικές συμβάσεις.
• Παράσταση διαμαρτυρίας στον πρόεδρο του τμήματος για το θέμα της καθαριότητας.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ

Η αρχή του νέου εξαμήνου συμπίπτει με μία νέα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Στις εκλογές τις 25 Ιανουαρίου οι πολίτες έστειλαν μήνυμα απόρριψης της λιτότητας και των αυταρχικών πρακτικών της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Η ανάδειξη ενός κόμματος της αριστεράς σε πρώτο σίγουρα γεννά ελπίδες στον κόσμο που έχει υποφέρει τόσο πολύ από τα μνημόνια και τις πολιτικές που τα συναρθρώνουν. Οι προγραμματικές δηλώσεις της συγκυβέρνησης μάλιστα χαροποίησαν ιδιαίτερα τον κόσμο της εργασίας με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού. Εξίσου σημαντικές είναι οι προοπτικές που διανοίγονται για μια χαμένη γενιά, για την νεολαία, αλλά και η έκφραση αιτημάτων αποκλεισμένων κοινωνικών κατηγοριών όπως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, η lgbtqi κοινότητα και οι κρατούμενοι. Παρά τις όποιες δεσμεύσεις όμως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Με την ανάθεση δεν κέρδισε κανείς τίποτα. Τα κινήματα είναι αυτά που θα κρίνουν εν τέλει τον αγώνα.

Σίγουρα η συγκρότηση μιας προοδευτικής Κυβέρνησης, με αριστερό πρόγραμμα, που να μπορεί να διαλέγεται με τους ‘‘από τα κάτω’’ και να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας, συμβάλλει στην προώθηση των αιτημάτων των κινημάτων και στην δικαίωση πολλών αγώνων. Ωστόσο, καταρρίπτοντας την λογική της ανάθεσης και της “από τα πάνω’’ λύσης, οι αγώνες και η κινηματική δράση δεν τελειώνουν εδώ. Αντίθετα, η ύπαρξη ενός ευνοϊκού πεδίου διάδρασης της κοινωνικής βάσης με τις θεσμικές εξουσίες ανοίγει νέες προοπτικές για τα κινήματα και παρουσιάζει πρόσφορο έδαφος για νέες πιο αναβαθμισμένες διεκδικήσεις. Άλλωστε, όσο θα υπάρχουν τάξεις, θα συνεχίζεται και η ταξική πάλη, η οποία διαπερνά όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αγώνες τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και στο δρόμο πρέπει να συνεχίζονται, να διαπλέκονται και να αποκτούν συμπληρωματικές σχέσεις. Μέσα απ την οργάνωση των “από τα κάτω” μπορούμε να διευρύνουμε την πολιτική ανατροπή που συντελείται και να προβούμε σε μια ιδεολογική αντεπίθεση προς όφελος των πολλών, των καταπιεσμένων, της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας. 

Στο χώρο του πανεπιστημίου ανοίγονται νέα πεδία διεκδίκησης. Ενώ μέχρι τώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν στόχο να διαλύσουν τα πανεπιστήμια και οι φοιτητές πάλευαν για να σώσουν στοιχειώδεις δημόσιες λειτουργίες, όπως συνέβη στην περίπτωση της απόλυσης των διοικητικών, αλλά και να σταματήσουν μη τεκμηριωμένες ενέργειες για διαγραφές φοιτητών, θεωρούμε ότι τώρα οι δεσμεύσεις ενός αριστερού προγράμματος της νέας Κυβέρνησης δίνουν χώρο για νέα αιτήματα, πιο αναβαθμισμένα. Διαμορφώνοντας το δικό μας όραμα για το Πανεπιστήμιο και διεκδικώντας το στο τώρα μέσα από ανοιχτές διαβουλεύσεις, καλούμαστε να δομήσουμε σχέσεις ισότητας, αλληλεγγύης και συνεργατικότητας μεταξύ μας, στον ορίζοντα της δημοκρατίας των από τα κάτω. Το φοιτητικό κίνημα διεκδικεί πλέον τη θέση του μέσα σε ένα δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο, με τον ενεργό του ρόλο τόσο στον προσδιορισμό του γνωστικού του αντικειμένου, όσο και στις διαδικασίες της διοίκησης του πανεπιστημίου. Γιατί αν δεν έχουν λόγο οι ίδιοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες για το πρόγραμμα σπουδών τους και είναι τελείως αποκλεισμένοι από την διοίκηση του πανεπιστημίου τους, είναι επισκέπτες στο σπίτι τους.

Κείμενο απόφασης της παναθηναϊκής συνέλευσης των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας

Μέσα σε ποια συγκυρία συζητάμε

Εδώ και έξι χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες και θύματα της πιο βίαιης επίθεσης που έχουν γνωρίσει οι υποτελείς εδώ και δεκαετίες. Αυτό το σχέδιο έρχεται να κάνει την κρίση του καπιταλισμού ευκαιρία για τους κυρίαρχους, να δημιουργήσει έναν νέο συσχετισμό δύναμης και να εισάγει μια νέα κανονικότητα η οποία ουσιαστικά περιγράφεται σαν ένα παιχνίδι για δυο αλλά με έναν παίκτη, στο οποίο τους κανόνες ορίζει ο ένας κατά το δοκούν ενώ όλοι οι υπόλοιποι καθίστανται πιόνια στη δική του σκακιέρα Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, πρόκειται για τα πιο τρελά όνειρα του τελευταίου νεοφιλελεύθερου. Η σκιαγράφηση αυτού του σχεδίου μπορεί να γίνει στα εξής σημεία: πρόκειται για το σχέδιο της εσωτερικής υποτίμησης το οποίο στοχεύει στην καταστρατήγηση κατακτήσεων δεκαετιών, στη διάλυση των δικαιωμάτων μας και δη των εργασιακών σχέσεων όπως είχαν διαμορφωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα . Αυτή η πολιτική στοχεύει προνομιακά σε εμάς και αξιώνει να μας καταστήσει μια χαμένη γενιά, μια γενιά η οποία δεν θα έχει αναπαραστάσεις νίκης και θα μάθει “με τον καλό ή με τον κακό τρόπο” να ζει χωρίς κανένα δικαίωμα, ενώ παράλληλα η κατάσταση της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας και της ανεργίας γίνεται η νέα κανονικότητα.