Τι συμβαίνει στο πάρκο της Νομικής

Ο χώρος γύρω από τη Νομική αναδείχτηκε, για μια ακόμα φορά μέσα στον τελευταίο χρόνο, σε χώρο σύγκρουσης δύο διαφορετικών αντιλήψεων για τη μετανάστευση

Των Κωνσταντίνου Ζουμπουλάκη και Νικόλα Γανιάρη Την περασμένη εβδομάδα η Νομική κατάφερε για μια ακόμα φορά να προκαλέσει το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας. Με αφορμή το λοκ-άουτ που επέβαλε το πρυτανικό συμβούλιο τη Δευτέρα 2 Απριλίου, βγήκαν ξανά στην επιφάνεια τα σχέδια των κυβερνώντων - σχέδια, η υλοποίηση των οποίων περνά όπως φάνηκε από το πάρκο της Νομικής. Τους τελευταίους μήνες, στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό οι κυρίαρχες  δυνάμεις «διαγωνίζονταν» για το ποια εκφωνεί τον πιο συντηρητικό λόγο. Πρακτική απόληξη, το καθημερινό κυνηγητό που εξαπολύει η αστυνομία εναντίον μεταναστών και τοξικοεξαρτημένων, προκειμένου αυτοί να απομακρυνθούν από το κέντρο της πόλης και να συγκεντρωθούν σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο σχέδιο αυτό, οι αντιδράσεις των φοιτητών και το πανεπιστημιακό άσυλο είχαν αποτελέσει ως ένα βαθμό ανάχωμα, όταν οι ενέργειες της αστυνομίας λάμβαναν χώρα περιμετρικά των σχολών του κέντρου. Με αυτή τη λογική, προκειμένου να αναδειχθεί το πρόβλημα που δημιουργεί η κυβέρνηση στους μετανάστες και προκειμένου να υπερασπιστούν τον κοινωνικό χαρακτήρα του ασύλου, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της Νομικής προχώρησαν στη συγκρότηση μιας ανοιχτής Πρωτοβουλίας για τους μετανάστες και το άσυλο. Από την αρχή κιόλας, ο στόχος ήταν να αναδυθεί μέσα από συγκεκριμένες δράσεις μια διαφορετική προσέγγιση του μεταναστευτικού ζητήματος που δεν εκλαμβάνει τον μετανάστη ως ξένο και επικίνδυνο για την πόλη και το κοινωνικό σύνολο. Οι δράσεις αυτές, ωστόσο, θεωρήθηκαν επικίνδυνες πρωτοβουλίες  εξωπανεπιστημιακών (!). Και αυτό ήταν η πρόφαση προκειμένου το πρυτανικό συμβούλιο να αναστείλει τη λειτουργία του ΝΟΠΕ. Παρόλα αυτά, μέσα από μαζικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, η ίδια η Πρωτοβουλία αποφάσισε πως οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις (η συναυλία, η συνέντευξη τύπου και η δημόσια συζήτηση) πρέπει να πραγματοποιηθούν, πράγμα που έγινε την Τετάρτη 4 Απριλίου, αλλά υπό την παρουσία τριών διμοιριών ΜΑΤ. Κάπως έτσι, το πάρκο της Νομικής αναδείχτηκε σε χώρο όπου συγκρούονται δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τη μετανάστευση και τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, αλλά και σε χώρο όπου εκδηλώνεται μια ακόμα επίθεση των κυβερνώντων που συναντά την αντίσταση των φοιτητών. Η πρώτη πτυχή της επίθεσης αυτής συνδέεται με το σταθερό στόχο της κυβέρνησης, να συγκροτήσει ένα «εθνικό μέτωπο» που θα δικαιολογεί τις θυσίες του ελληνικού λαού και θα τον προετοιμάζει για όσες θα ακολουθήσουν. Η κυβέρνηση, ήδη από τη «γέννησή» της, επικαλούμενη την εθνική προσπάθεια και την πατροπαράδοτη ελληνική υπερηφάνεια («να μπορεί ο Έλληνας να περπατάει με το κεφάλι ψηλά», όπως δήλωνε ο Βενιζέλος στη συνδιάσκεψη του ΠαΣοΚ), αλλά και με την καθοριστική για τη δημιουργία της συμμετοχή του ΛαΟΣ, κινείται με συνέπεια στη γραμμή διαμόρφωσης μιας «εθνικής ενότητας». Μιας ενότητας πίσω από την οποία θα κρυφτεί η ωμή επίθεση που δέχεται τα τέσσερα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία. Για να συγκροτηθεί όμως αποτελεσματικά ο «εθνικός κορμός», πρέπει την ίδια στιγμή να στηθεί και μια απειλή. Πρέπει να δημιουργηθεί εκείνο το υποκείμενο που να μπορεί να απειλήσει  ταυτόχρονα τη συνέχεια της ελληνικής ιστορίας, την αποδοτικότητα των θυσιών των ελλήνων εργαζομένων, ακόμα και την υγεία των κατοίκων. Ο νέος λοιπόν εσωτερικός εχθρός, αυτός που πληροί αυτά τα κριτήρια, δεν μπορεί να είναι άλλος από τους μετανάστες και τους τοξικοεξαρτημένους. Είναι αυτοί που έχουν συγκεντρωθεί στις πλατείες του «ιστορικού» κέντρου, αυτοί που με το παραεμπόριό τους επιδεινώνουν την κατάσταση της οικονομίας μας, αυτοί που με τις ασθένειες (φορείς των οποίων είναι εξ ορισμού) αποτελούν «υγειονομική βόμβα». Η εύρεση αυτού του αποδιοπομπαίου τράγου συνδυάζεται ιδανικά με το δεύτερο σκέλος της επίθεσης, που μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια πρόσφατη δήλωση του Σαμαρά: «Να πάρουμε πίσω την πόλη μας, να πάρουμε πίσω την Αθήνα». Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί ότι η Αθήνα βρίσκεται στα χέρια κάποιων άλλων και δίνει το σύνθημα της επίθεσης στους κυρίαρχους. Η επανάκτηση της Αθήνας συνίσταται στη διαμόρφωση μίας «δημιουργικής πόλης», μίας πόλης ελκυστικής για νέες επενδύσεις, μίας πόλης που θα ανοίγει νέες πηγές κερδοφορίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εχθροί του ελληνικού έθνους δεν παρουσιάζονται διασπαρμένοι, αλλά συγκεντρωμένοι στο κέντρο, για την ανάπλαση του οποίου τόσες μελέτες υπάρχουν (από την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, μέχρι τη μεταφορά της Νομικής στην Πανεπιστημιούπολη). Οι εχθροί λοιπόν πρέπει να απομακρυνθούν, να μεταφερθούν στα νεόκτιστα στρατόπεδα με επιχειρήσεις, που ακόμα και το όνομά τους παραπέμπει σε μία διαδικασία καθαρισμού, αφαίρεσης των μικροβίων: οι γνωστές επιχειρήσεις-σκούπα. Μαζί με τα προαναφερθέντα, βέβαια, οι κυβερνώντες στήνουν με τον καλύτερο τρόπο έναν ολόκληρο προεκλογικό αγώνα στις πλάτες των μεταναστών, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα κλίμα ασφάλειας, αλλά και να αφοπλίσουν το λόγο νεοφασιστικών οργανώσεων, ειδικά σε μία συγκυρία όπου το ΛαΟΣ καταρρέει και αποδεικνύεται ανίκανο να ενσωματώσει ακροδεξιές φωνές. Όμως, η αναδιάταξη αυτή των εσωτερικών συνόρων της Αθήνας εξυπηρετεί μια επιπλέον λειτουργία: τη δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης γύρω από κοινωνικούς χώρους που πρέπει να αφοπλιστούν. Πρόκειται για τους χώρους εκείνους που, εξαιτίας των συσχετισμών στο εσωτερικό τους, και εξαιτίας της πολλαπλότητας των απόψεων που αυτοί φιλοξενούν, ακόμη και λόγω της ιστορικότητάς τους, αποτελούν δυνητική πηγή κινδύνου. Πρόκειται βέβαια για τους χώρους ασύλου στο κέντρο. Αφού παρουσιάστηκαν ως άβατα, ως χώροι ανεξέλεγκτης ανομίας και εγκληματικότητας, έχοντας πλέον απονομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις των πολιτών, θα πρέπει να αποκλειστούν οριστικά με την ωμή επέμβαση της αστυνομίας. Θα πρέπει επομένως να τοποθετηθούν ΜΑΤ γύρω από τη Νομική και την ΑΣΟΕΕ, ενώ όποτε κοινωνοί των χώρων αυτών αντιδρούν (όπως με τις δράσεις αυτής της εβδομάδας ή όπως στην περίπτωση της περίθαλψης των αστέγων), θα πρέπει να αποκαθίσταται η πειθαρχία, μέσω της παρέλασης-επίδειξης ισχύος των δυνάμεων καταστολής. Όχι για να συλληφθούν οι ταραξίες, αλλά προκειμένου οι δυνάμεις καταστολής να διατρανώσουν την υπεροχή τους. Αυτή η διαδικασία ονομάστηκε εξευγενισμός. Τίποτα από τα προαναφερθέντα δε θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη συνεργασία των δημοτικών και πρυτανικών αρχών. Όπως και στην επιχείρηση ενάντια στους άστεγους, έτσι και τώρα, ο δήμαρχος της Αθήνας αποδεικνύει ότι δεν είναι ο προστάτης των ανθρώπινων δικαιωμάτων που  περιμέναμε. Όσο για τον πρύτανη, όπως και στην απεργία των 300 μεταναστών, έτσι και αυτή τη φορά, φάνηκε (επιεικώς) ευάλωτος στις πιέσεις αυτών που οραματίζονται ένα πανεπιστήμιο αποκλεισμένο από την κοινωνία, ένα πανεπιστήμιο αποκομμένο από τις κοινωνικές αντιστάσεις  σε μια πολιτική που οδηγεί -το είδαμε την τελευταία εβδομάδα- στο θάνατο. Για τα υπόλοιπα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας το μόνο που μένει είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην εθνική ενότητα. Να συνεχίσουμε να σαμποτάρουμε την αναμόρφωση των αστικών συνόρων, να κρατήσουμε την πόλη στα χέρια μας και, κυρίως, να αγωνιστούμε για να μη συνηθίσει μια εξαθλιωμένη κοινωνία την εικόνα του θανάτου. πηγή: Red Notebook