Ερμηνεύοντας
τον κόσμο...
Μιλώντας για
τον Δεκέμβρη του 08' λέγαμε ότι η νέοι
εξεγείρονται γιατί θα είναι η πρώτη
γενιά που
θα ζήσει χειρότερα από την
προηγούμενη. Σίγουρα, η φαντασία μας
τότε δεν μπορούσε να χωρέσει την επίθεση
που σήμερα δέχονται τα δικαιώματα και
οι κατακτήσεις μας είτε είμαστε φοιτητές,
είτε νέοι εργαζόμενοι, είτε και τα δύο.
Η σημερινή συγκυρία, όπου με πρόσχημα
την διαχείριση της κρίσης οι κυρίαρχοι
επιχειρούν να τσακίσουν κοινωνίες
ολόκληρες, έχει θέσει τη δική μας γενιά
στο μάτι του κυκλώνα. Η γενικευμένη
επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, στις
συνθήκες διαβίωσης, στα δικαιώματα και
τις ελευθερίες οικοδομούν μια νέα
κοινωνία σκληρής εκμετάλλευσης για
τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Η δική
τους έξοδος από τη κρίση δεν είναι άλλη
από τη θυσία μιας κοινωνίας ολόκληρης
στο βωμό του κέρδους.
Η διάλυση του
δημόσιου Πανεπιστημίου είναι σήμερα
προ των πυλών. Οι νόμοι Διαμαντοπούλου
και Αρβανιτόπουλου, η εκλογή Συμβουλίων
Διοίκησης, το σχέδιο Αθηνά και τέλος η
πρόσφατη τροπολογία που εκχωρεί από τη
βουλή στο υπουργείο τη δικαιοδοσία για
ιδρύσεις, καταργήσεις, συγχωνεύσεις
τμημάτων, σχολών και κατευθύνσεων κάνουν
ένα πράγμα σαφές: για τις μνημονιακές
κυβερνήσεις και τους εταίρους τους το
να τελειώνουν με το δημόσιο, δωρεάν
Πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης είναι
απόλυτη προτεραιότητα. Το νέο τοπίο
στην ανώτατη εκπαίδευση που διαμορφώνεται,
ή μάλλον που διαμορφώνουν, είναι αυτό
των κατακερματισμένων αντικειμένων,
των τριετών fast-track
δωρεάν προγραμμάτων, των κέντρων
αριστείας για λίγους, των ιδιωτικών
Κολλεγίων.
Όλα αυτά μπορούν
να ακούγονται κινδυνολογίες παρανοϊκών
αριστερών αλλά προκύπτουν από αναγγελίες
του υπουργείου και κυβερνητικών στελεχών,
καθώς μιλάμε για ήδη ψηφισμένα μέτρα.
Με βάση αυτά μπορούμε με σιγουριά να
μιλάμε για δωρεάν σπουδές έως και τριών
χρόνων μιας και μέχρι εκεί θα φτάνει η
κρατική χρηματοδότηση, για κατατεμαχισμένα
πτυχία με βάση τους κύκλους σπουδών
αλλά και για εισαγωγή κατευθύνσεων
και για δίδακτρα στο κομμάτι αυτό
της εκπαίδευσης που ξεπερνά την απλή
κατάρτιση. Σε αυτό το πλαίσιο ακόμα και
σχολές σαν τη δική μας θα υποστούν μια
βίαιη υποβάθμιση. Ακόμα και αν όλοι μας
καταλαβαίνουμε ότι το σκληρά
εντατικοποιημένο πρόγραμμα σπουδών
του τμήματος ήδη παράγει διαχωρισμούς
και φοιτητές πολλών ταχυτήτων, δεν
υπάρχει καμία σύγκριση με αυτό που τώρα
προωθείται. Το τμήμα μας τουλάχιστον
για όσους καταφέρνουν να το τελειώσουν
παρέχει ένα ισχυρό πτυχίο, το οποίο
αντλεί τη “δύναμή” του ακριβώς από τη
συνολική προσέγγιση του γνωστικού
αντικειμένου, ανεξάρτητα από τις
ιδιαίτερες κλίσεις του κάθε φοιτητή
και φοιτήτριας. Ποιο είναι λοιπόν το
μέλλον του DI; Η
πολυδιάσπαση και η υποβάθμιση
ενός από τα πιο ισχυρά πτυχία ελληνικού
Πανεπιστημίου. Πώς; Με την εξειδίκευση
των τίτλων του πτυχίου με βάση τις
κατευθύνσεις, με το σπάσιμο σε τριετή
προγράμματα κατάρτισης, με την εισαγωγή
διδάκτρων για κάτι “αντίστοιχο” ORNOT
του σημερινού πτυχίου...
...μπορούμε
να τον αλλάξουμε!
Η πολιτική
λοιπόν, ακόμα και αν δεν ασχολείσαι μαζί
της, ασχολείται μαζί σου. Σήμερα η
ανατροπή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης,
η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας σαν
σημερινοί φοιτητές και αυριανοί
εργαζόμενοι περνάει από τη δράση μας
μέσα και έξω από το Πανεπιστήμιο. Περνάει,
από το πώς θα αντισταθούμε μέσα στις
σχολές μας, σε κοινό αγώνα με τους
καθηγητές και τους εργαζόμενους των
ιδρυμάτων, και το πως θα καταφέρουμε να
βρεθούμε δίπλα σε κάθε εργαζόμενο, κάθε
άνεργο, κάθε κομμάτι της κοινωνίας που
επιλέγει να αγωνιστεί ενάντια στη
Μνημονιακή πολιτική. Μέσα σε αυτούς
τους αγώνες μέσα στην ίδια την κοινωνική
αυτό-οργάνωση γεννιέται και το δικό μας
όραμα για την κοινωνία και το Πανεπιστήμιο.
Δεν είναι
τυχαίο, ότι οι πιο πιστοί υπηρέτες των
μνημονιακών πολιτικών μέσα στις σχολές,
οι παρατάξεις του δικομματισμού(κατά
κύριο λόγο η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), έδωσαν με όλες
τους τις δυνάμεις τη μάχη για την απαξίωση
της πολιτικής και της υποβάθμισης των
συλλογικών διαδικασιών των φοιτητών.
Σήμερα, δίπλα στη πάλη εναντίον των
μνημονιακών δυνάμεων πρέπει να
οικοδομήσουμε το αντίπαλο δέος. Και το
αντίπαλο δέος απέναντι στην απαξίωση
της πολιτικής και την επίθεση στη
συλλογικότητα, δεν μπορεί παρά να είναι
η ίδια η συμμετοχή στην πολιτική. Αυτό
για εμάς σημαίνει έναν ισχυρό
Φοιτητικό Σύλλογο που θα αναθέτει ανά
πάσα στιγμή τον πρώτο ρόλο στους ίδιους
τους φοιτητές. Σημαίνει, να
ξανασυζητήσουμε για το πώς και οι
διαδικασίες του κινήματος θα γίνουν
πιο δημοκρατικές. Σημαίνει, να
σπάσουμε λογικές ανάθεσης και λογικές
πρωτοπορίας ακόμα και μέσα στο κίνημα.
Σημαίνει, διαφάνεια στις διαδικασίες
για έναν σύλλογο πραγματικά των φοιτητών
και όχι του Διοικητικού Συμβουλίου ή
των κομματικών παρατάξεων.
Οι Φοιτητικές
Εκλογές, λοιπόν, είχαν και έχουν νόημα
στο βαθμό που ανοίγουν την εποικοδομητική
κουβέντα στο πλαίσιο των συλλόγων, στο
πλαίσιο που επαναπροσδιορίζουν την
αξία της πολιτικής δραστηριότητας στο
χώρο του Πανεπιστημίου, στο πλαίσιο που
αποτελούν έναυσμα για τη συλλογική
δράση και τους αγώνες του φοιτητικού
κόσμου. Ο τρόπος με τον οποίο οι «μεγάλες»
δυνάμεις των πανεπιστημιακών χώρων
έστησαν εκλογικούς μηχανισμούς
βασισμένους αποκλειστικά σε πελατειακά
δίκτυα, απαξίωσε και τις ίδιες τις
εκλογές στα μάτια των φοιτητών. Καλύτερη
“εκδίκηση” απέναντι σε αυτές τις
δυνάμεις και καλύτερος τρόπος για να
τις θέσουμε στο περιθώριο είναι να δούμε
τις εκλογές σαν μια βαθιά πολιτική
διαδικασία, μια διαδικασία στην οποία
κάθε φοιτητής και φοιτήτρια παίρνει
θέση για αυτά που τον αφορούν.
“Αν οι εκλογές
άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες”
είχε πει ο Φ. Ένγκελς σε μια εποχή πολύ
διαφορετική από τη σημερινή. Ωστόσο,
σήμερα βλέπουμε να πληθαίνουν όλο και
περισσότερο οι φωνές που μιλάνε για
σπανιότερες ή και καθόλου Φοιτητικές
Εκλογές από τη πάγια θέση της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ
για εκλογές κάθε 2 χρόνια, μέχρι τις
πρόσφατες δηλώσεις Αρβανιτόπουλου για
εκλογές ανά 5ετία. Αυτό δεν σημαίνει σε
καμία περίπτωση ότι οι εκλογές από μόνες
τους αλλάζουν τον κόσμο, αλλά σημαίνει
ότι αυτό που σε ένα βαθμό πρεσβεύουν οι
αγώνες, οι διεκδικήσεις, η συλλογικότητα
είναι επικίνδυνο και είναι κάτι το οποίο
αξίζει να υπερασπιστούμε. Στη δική μας
αντίληψη λοιπόν οι εκλογές είναι χρήσιμες
στο βαθμό που εκφράζουν τη συλλογική
πολιτική βούληση των φοιτητών, στο βαθμό
που αποτελούν έναυσμα για νέους αγώνες
στο δρόμο προς τη συνολική ανατροπή!
Το επόμενο
διάστημα οι κυβερνητικές πολιτικές θα
οξυνθούν σε ένα ακόμα παραλήρημα εθνικής
σωτηρίας, ανάπτυξης και τρομοκρατίας
με νέα μέτρα που θα σπρώχνουν την ελληνική
κοινωνία ακόμα πιο βαθιά στην εξαθλίωση
και την απελπισία. Παράλληλα, η προσπάθεια
διάλυσης του δημόσιου Πανεπιστημίου
και “ιδιωτικοποίησης” της εκπαίδευσης
θα οξυνθεί με όπλο τις νέες αυταρχικές
διοικήσεις και τις οικονομικές περικοπές.
Απέναντι σε αυτό, η επιλογή του αγώνα
αποτελεί μονόδρομο. Να αγωνιστούμε όχι
μόνο για να σταματήσουμε την επίθεση
που δεχόμαστε, αλλά και για να κάνουμε
πραγματικότητα το δικό μας όραμα για
τη κοινωνία και το Πανεπιστήμιο. Για
αυτό και κάθε πτυχή του αγώνα μας πρέπει
να κοιτάει προς αυτό το όραμα. Το όραμα
της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της
κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ο πρόσφατος
θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ σηματοδοτεί
το τέλος μιας εποχής. Η σιδηρά κυρία του
νεοφιλελευθερισμού εισήγαγε το There's
no alternative,
εδραιώνοντας τη μοναδική αλήθεια του
νεοφιλελευθερισμού. Σήμερα, όπου ο
νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ρίχνει
κοινωνίες ολόκληρες στο γκρεμό, η
εναλλακτική του γίνεται πιο επιτακτική
από ποτέ. Γιατί αυτή η εναλλακτική,
υπάρχει. Είναι αυτή που χτίζουν και
διεκδικούν οι λαοί με τους αγώνες τους
σε όλο το κόσμο: είναι η Βενεζουέλα, η
Marinaleda, είναι οι Zapatistas,
είναι οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος.
Είναι εκείνη που αμφισβητεί την κυριαρχία
των αγορών και θέτει στο προσκήνιο της
κοινωνικές ανάγκες, τη δημοκρατία, την
αλληλεγγύη. Και πάνω απ όλα είναι η ίδια
η επιλογή του αγώνα για την ανατροπή.
Είναι η οργάνωση της Άνοιξης!
17
Απριλίου Συμμετέχουμε – Στηρίζουμε –
Ψηφίζουμε
Ανάδραση
- Αριστερή
Ενότητα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου