Το χθες , το σήμερα και το αύριο του Δεκέμβρη

Το 2012, το να συνεχίζεις να μιλάς για εκείνο το βράδυ θεωρείται παράλογο. Το 2012, να συνεχίζεις να μιλάς για την κρατική καταστολή, την πολυπλοκότητα της βίας, τις πορείες των μαθητών και κάθε τι που συνιστά την εξέγερση του Δεκέμβρη είναι άτοπο, εκτός επικαιρότητας. Ακόμα και η δολοφονία ενός 15χρονου, είναι ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό, χαμένο κάπου στο παρελθόν, μία άτυχη στιγμή της ελληνική αστυνομίας. Εξάλλου, το ήθελε και ο θεός, που έλεγε ο υπερασπιστής του Επαμεινώνδα Κορκονέα, Αλέξης Κούγιας.. 

 

Για όσους/ες όμως έζησαν εκείνες τις στιγμές, βρίσκονταν στις πορείες, ένιωσαν το αδιέξοδο του μέλλοντός τους να συμπυκνώνεται στο πρόσωπο ενός νεκρού παιδιού από μία σφαίρας που «εξοστρακίστηκε», ο Δεκέμβρης ήταν μία τομή. Στιεςσυνειδήσεις μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στο τρόπο που μελετάμε την αστυνομική καταστολή, στον τρόπο που βλέπουμε τους κρατικούς μηχανισμούς, στον τρόπο ακόμα που μιλάμε μεταξύ μας. Όσο κι αν για κάποιους είναι παράλογο, εμείς πάντα θα μιλάμε για εκείνο το Δεκέμβρη, για εκείνο το βράδυ.

 

Το βράδυ της 6 Δεκεμβρίου 2008, γύρω στις 9 μ.μ. , στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, ένας ειδικός φρουρός της ΕΛ.ΑΣ. , ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, δολοφόνησε εν ψυχρώ δια πυροβολισμού τον δεκαπεντάχρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Τις πρώτες στιγμές μετά το περιστατικό, κανένας, ούτε οι φίλοι του που τον μετέφεραν νεκρό στον Ευαγγελισμό, ούτε οι δύο ειδικοί φρουροί που αποχώρησαν αμέριμνοι από το τόπο του εγκλήματος, ούτε οι λιγοστοί αυτόπτες μάρτυρες δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι το παιδί που μόλις είχε ξεψυχήσει θα γινόταν το μεγαλύτερο σύμβολο της γενιάς του στη πάλη ενάντια στην αστυνομική βία και την κρατική καταπίεση.

 

Οι διεργασίες και τα γεγονότα που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες και στιγμάτισαν για πάντα τη συνείδηση και τη μνήμη της ελληνικής κοινωνίας είναι λίγο πολύ γνωστά. Η αγανάκτηση και η οργή που δημιουργήθηκε, κυρίως στις τάξεις της νεολαίας, διοχετεύθηκε σε μια έντονη εξέγερση , όμοια της οποίας δεν είχε υπάρξει κατά τη περίοδο της Μεταπολίτευσης. Είναι ομολογουμένως δύσκολο να φτάσει κανείς σε μια αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων όταν για μήνες η κυρίαρχη αφήγηση (ΜΜΕ και κυβερνητικές ανακοινώσεις) παρουσίαζε την δικαιολογημένη εξωτερίκευση της λαϊκής οργής ως μια καταστροφική απόκλιση από τη δήθεν ομαλότητα, μιλώντας συνεχώς για «γνωστούς-άγνωστους», «κουκουλοφόρους» και «επεισόδια».

 

Αν όμως κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά πίσω, στο Δεκέμβρη του 2008, θα δούμε τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και πορείες, τις εκατοντάδες καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων ως την ύστατη έκφραση πένθους της νέας γενιάς για τον άδικο χαμό ενός από εμάς. Στον αντίποδα, θα παρατηρήσουμε τις προσπάθειες των καθεστωτικών ΜΜΕ να διαστρεβλώσουν την αλήθεια των γεγονότων μέσω αλλοιωμένου δημοσιογραφικού υλικού, την εμφάνιση των παρακρατικών και προβοκατόρικων μηχανισμών που διαθέτει η Ελληνική Αστυνομία για να βοηθάει στην κατεύθυνση της κοινής γνώμης και, τέλος, τις σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης Καραμανλή που έφτασε στα πρόθυρα κήρυξης του στρατιωτικού νόμου στη πρωτεύουσα. 

 

Σήμερα, 4 χρόνια μετά, τα προτάγματα του Δεκέμβρη παραμένουν ίδια. Με πρόφαση πλέον την οικονομική κρίση και τη «διάσωση της χώρας και του Έθνους» η κρατική καταστολή, εκφραζόμενη μέσω της αστυνομικής βίας, έχει αυξηθεί τόσο σε ένταση όσο και σε έκταση. Αστυνομικά πογκρόμ με αστείες ονομασίες  ενάντια στους έτσι και αλλιώς εξαθλιωμένους και κατατρεγμένους μετανάστες, απαγορεύσεις  διαδηλώσεων και απεργιών, προληπτικές συλλήψεις από ασφαλίτικα μπλόκα, εκτεταμένη χρήση χημικών και άλλα πολλά συνθέτουν την εικόνα της κρατικής αυθαιρεσίας και της έμπρακτης περιστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη μοντέρνα αυτή εκδήλωση του γνωστού από παλιά κράτους έκτακτης ανάγκης προστέθηκε τους τελευταίους μήνες και η επάνοδος του φασισμού που, μέσω του νεοναζιστικού μορφώματος της Χ.Α., προσπαθεί να επιβάλει το φόβο στα καταπιεζόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. 

 

Μέσα σε αυτό το αντικειμενικά απαισιόδοξο ιστορικό πλαίσιο, η γενιά μας καλείται να ανατρέψει το κοινωνικό καθεστώς καταπίεσης, αυθαιρεσίας και φόβου και να οικοδομήσει ένα ελεύθερο μέλλον για την ίδια και για όσες θα ακολουθήσουν. Στους αγώνες του αύριο θα πρέπει πάντα να προχωράμε με το παράδειγμα που έθεσε ο Δεκέμβρης του ’08. Να αντιπαραβάλλουμε τη συλλογικότητα απέναντι στον καιροσκοπισμό, την αντίδραση απέναντι στη συντήρηση και, τέλος, τη ζωή απέναντι στο φόβο.