Πλαίσιο Αριστερής Ενότητας ΓΣ 11/11

 Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες τους σήμερα!

Η λαϊκή  εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε το πιο λαμπρό ορόσημο στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής κοινωνίας, αφού φανέρωσε τη δύναμη που είναι ικανοί να επιδείξουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία όταν αγωνίζονται με αυταπάρνηση ενάντια στην καταπίεση. Ήταν ένα ηχηρό ράπισμα στη Χούντα των συνταγματαρχών και στους προστάτες της, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν αποτέλεσε έναν κεραυνό εν αιθρία. Η διαρκής επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του λαού στο κατώφλι της διεθνούς οικονομικής κρίσης είχε ήδη οδηγήσει στο ξέσπασμα απεργιών και διαρκώς τροφοδοτούσε τη λαϊκή αγανάκτηση. Το Νοέμβρη του ‘73 εκατοντάδες νέοι κατέλαβαν το Πολυτεχνείο προτάσσοντας το αίτημα της κατάργησης των αντιεκπαιδευτικών μέτρων της τότε χουντικής κυβέρνησης Μαρκεζίνη, που επιχειρούσε να ελέγξει ακόμα πιο ασφυκτικά τη φοιτητική ζωή, αναβάλλοντας τις εκλογές στις σχολές και διορίζοντας η ίδια την ηγεσία των Διοικητικών Συμβουλίων. Γρήγορα ο αγώνας των φοιτητών έγινε σημείο αναφοράς για  ολόκληρο το λαό και έδωσε διέξοδο στα γενικευμένα αντιχουντικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονταν. Ήταν η αρχή του τέλους για το δικτατορικό καθεστώς!

Σήμερα, 38 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η άρχουσα τάξη μέσω των κυβερνητικών και άλλων εκπροσώπων της προσπαθεί να πάρει πίσω θεμελιώδεις κοινωνικές κατακτήσεις. Με αυτή την έννοια το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Σε μια περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μεγαλύτερης και αυτής της δεκαετίας του ‘30, μαζικών απολύσεων και έξαρσης της φτώχειας, θέλουμε ακόμη «ψωμί». Σε μια περίοδο πρακτικά κατάργησης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης ζητάμε ακόμη «παιδεία». Σε μια περίοδο όξυνσης της καταστολής και κατάργησης στοιχειωδών δικαιωμάτων απαιτούμε περισσότερη «ελευθερία»!

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η χώρα μας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη δύνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει για κάτι που δεν ευθύνεται ο ίδιος, καταδικαζόμενος στη βαρβαρότητα. Δανειακές συμβάσεις, «κουρέματα» και συνεχώς νέα μέτρα που οδηγούν πρακτικά στη χρεοκοπία του λαού, ενώ αυξάνουν τα κέρδη των τραπεζιτών. Επιγραμματικά μπορούμε να αναφέρουμε τη μείωση των μισθών κατά 60%, τις περικοπές στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές, την επιβολή της εργασιακής εφεδρείας η οποία ισοδυναμεί με απόλυση, την κατάργηση κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων, καθώς και τα φοροεισπρακτικά χαράτσια (π.χ. χαράτσι για τα ακίνητα). Μέτρα που πάρθηκαν από μια κυβέρνηση που έχει απολέσει προ πολλού τη δημοκρατική της νομιμοποίηση – το «λεφτά υπάρχουν» και οι προεκλογικές δεσμεύσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μετατράπηκαν στην πιο σκληρή επίθεση στα μόνιμα υποζύγια, φοιτητές, μισθωτούς, συνταξιούχους – και τα οποία οδηγούν σε μαζικές εκφράσεις της αγανάκτησης των κομματιών της κοινωνίας που πλήττονται. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις 19 και 20 Οκτώβρη – οι πιο μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις της μεταπολίτευσης -, καθώς και η ματαίωση των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου από κόσμο που αποφάσισε να διαδηλώσει αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αυτή η πίεση του λαϊκού παράγοντα είναι που οδήγησε πρακτικά στην πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που μετά από μία βδομάδα κοροϊδίας κατάφερε να σχηματίσει νέα «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης». Όλο αυτό, βέβαια, αφότου είχε εξαγγελθεί η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος – φάρσα, μέσω του οποίου η γαντζωμένη στην εξουσία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήθελε «να εκτονωθεί η λαϊκή αγανάκτηση», όπως δια στόματος του υπουργού οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου ελέχθη, κίνηση η οποία όχι μόνο δε θα έδινε την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η οποία εκφύλιζε και το δημοκρατικό θεσμό του δημοψηφίσματος.

Στην παιδεία

Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ’’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΔΗΣΥ) δημιουργεί το πανεπιστήμιο της εξειδίκευσης, του φόβου και της πειθαρχίας, των επισφαλών και ευέλικτων εργαζομένων. Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου με την εμπλοκή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων στη διοίκησή του, η εξάρτηση της χρηματοδότησης από την ιδιωτική πρωτοβουλία, η ουσιαστική υποβάθμιση και εντατικοποίηση των σπουδών και η κατάργηση του ασύλου, είναι κάποια βασικά σημεία  αίσχους του νόμου Διαμαντοπούλου. Ήδη χρηματοδοτούν μέσω των σπουδαστικών κουπονιών με 44.εκατ. ευρώ τα ΙΕΚ κάνοντας ολοφάνερο ότι εσκεμμένα υποχρηματοδοτούν τη δημόσια παιδεία με σκοπό να προωθήσουν λογικές διδάκτρων και εξάρτησης των πανεπιστημίων από επιχειρηματικά συμφέροντα. Φτιάχνουν ένα πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

Άσυλο

Η θέσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτέλεσε παρακαταθήκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και η κατάργησή του συνδέεται στην πράξη και με τη νομιμοποίηση της καταστολής. Με το νέο νόμο πλαίσιο καταργείται το άσυλο όχι για να προστατευτεί ο χώρος των πανεπιστημίων από το κοινό έγκλημα, αλλά γιατί το άσυλο αποτελεί αναγκαίο όρο της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου που προωθείται. Το νέο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο δε χωράει την πολιτική δραστηριότητα, ενώ η επιχειρηματική δραστηριότητα πρέπει να περιφρουρείται από τις πράξεις πολιτικής ανυπακοής. Δεύτερον, η κατάργηση του ασύλου εντάσσεται στη γενικότερη εντατικοποίηση και αναβάθμιση της κρατικής καταστολής. Εντάσσεται στην ίδια κατεύθυνση με τις νομικές διώξεις των αγωνιστών φοιτητών, με την καταστολή στις πορείες και την ποινικοποίηση πρακτικά της ίδιας της διαδήλωσης και οποιασδήποτε πολιτικής πράξης (όπως η γενική συνέλευση).

Διεθνώς

Διεθνώς η κατάσταση κοινωνικά δε διαφέρει και πολύ. Η Αμερική σαρώνεται από ένα μεγαλειώδες κίνημα καταλήψεων κυβερνητικών κτηρίων και διαδηλώσεων που στρέφονται ενάντια στο σύστημα που τους οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια, με αποκορύφωμα τη διεξαγωγή μετά από 65 χρόνια Γενικής Απεργίας στο Oakland. Στην Ιταλία η κατάσταση είναι σχεδόν ταυτόσημη με την ελληνική. Το Σάββατο δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων διαδήλωσαν στη Ρώμη ενάντια στα νέα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι ακολουθώντας τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. Η πίεση του εκεί εργατικού κινήματος οδήγησε επίσης σε κυβερνητική κρίση. Η Γαλλία βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση καθώς επιβάλλεται στο λαό λιτότητα μεγαλύτερου μεγέθους από αυτή που είχε ζήσει η χώρα το 1945(!). Συμπεραίνουμε όλοι μας, λοιπόν, πόσο αλληλένδετες είναι οι οικονομίες παγκοσμίως, διαπιστώνοντας ότι οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι παντού ορατές. Ορατό όμως επίσης είναι και το φαινόμενο οι λαοί να συνειδητοποιούν τη δύναμή τους διεθνώς και να εισέρχονται μαζικά στο προσκήνιο απαιτώντας την ανατροπή των κυβερνήσεών τους και διεκδικώντας το μέλλον που τους κλέβουν, διαλέγοντας ζωή και όχι επιβίωση!

Η μόνη απότιση τιμής που μπορεί να γίνει σε μία εξέγερση, όπως αυτή του Πολυτεχνείου είναι η αξιοποίηση των διδαγμάτων της από τα κινήματα του μέλλοντος. Το αληθινό, διαχρονικό μήνυμα του πολυτεχνείου είναι η ανάγκη για ανυποχώρητο αγώνα, μέχρι τη στιγμή που θα εγκαταλείψει το προσκήνιο της ιστορίας το σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τη βία, το σύστημα που αδυνατεί να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους ψωμί, παιδεία, ελευθερία, και που μπροστά στον κίνδυνο της ανατροπής του θα γεννά αστυνομικά καθεστώτα, ακόμα και εκεί που η δημοκρατία μοιάζει εδραιωμένη.

Η σύσταση της νέας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» δεν ενδιαφέρει κανέναν. Στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε το μόνο πράγμα που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι μια ολομέτωπη αντίσταση. Εμείς που ως φοιτητές έχουμε πάρα πολλούς λόγους να αγωνιστούμε ενάντια στην κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» και την πολιτική της, πρέπει να συνταχθούμε στο πλευρό των εργαζομένων και όλοι μαζί να συγκροτήσουμε ένα μαζικό κίνημα που θα διεκδικήσει μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, ένα κίνημα που θα γεννήσει τις δομές για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Απέναντι στα μέτρα και την καταστολή προτάσσουμε τη συμμετοχή μας σε διαδηλώσεις, πορείες, συνελεύσεις, απεργίες.

Απαιτούμε την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» που έρχεται να επιβάλει εξίσου αντιλαϊκά, αν όχι σκληρότερα, μέτρα με αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Να ανατραπούν αυτοί και οι πολιτικές τους, οι πολιτικές των μνημονίων, της λιτότητας, της κοινωνικής εξαθλίωσης.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:

• Συμμετοχή του συλλόγου στις εκδηλώσεις του τριήμερου εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, με κατάληψη της σχολής 15,16 και 17 Νοεμβρίου, για τον λόγο αυτό.
• Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία της 17ης Νοεμβρίου σε συμπόρευση με το υπόλοιπο φοιτητικό κι εργατικό κίνημα.