Πλαίσιο Αριστερής Ενότητας

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου είχε συσσωρεύσει πολλά οξυμένα προβλήματα, πέρα από το γενικό δημοκρατικό πρόβλημα της χώρας, στον χώρο της εκπαίδευσης. Με νόμους που απαγόρευαν τις φοιτητικές εκλογές και τις δημοκρατικές διαδικασίες στους Φοιτητικούς συλλόγους, με διορισμένα από την χούντα Διοικητικά Συμβούλια συλλόγων, με νόμο που υποχρέωνε σε στράτευση τους φοιτητές, επενέβαινε άμεσα στον χώρο της εκπαίδευσης και προσπαθούσε να τον μεταβάλει σε καθαρό εξάρτημα της κυβερνητικής πολιτικής, να χτυπήσει κάθε δημοκρατική και συνδικαλιστική ελευθερία. Μέσα σε αυτή την κατάσταση που η αντίθεση του λαού ήταν καθολική, ανδρώθηκε τότε το φοιτητικό κίνημα, άρχισε σιγά σιγά να μαζικοποιείται δίνοντας τις πρώτες του μάχες. Αρχίζει έτσι η κίνηση για να ξαναπάρουν οι φοιτητές στα χέρια τους, τους συλλόγους που ήταν διορισμένοι οι αντιπρόσωποι της χούντας στα πανεπιστήμια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάληψη της Νομικής, η οποία και αποτελεί σταθμό στην ανάπτυξη του κινήματος. Στην πορεία όμως αυτών των αγώνων, οι φοιτητές κατάλαβαν πως ποτέ δεν θα ήταν δυνατό να πετύχουν αυτά που θέλουν στην εκπαίδευση, αν δεν συνδέσουν την πάλη τους με τους γενικότερους στόχους του λαϊκού κινήματος, που εκείνη την εποχή ήταν η ανατροπή της χούντας, η εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας και το διώξιμο των Αμερικάνων και του Νατο από την Ελλάδα. Μέσα από αυτή την συνειδητοποίηση των φοιτητών, δέθηκαν οι αγώνες τους με τους αγώνες του λαού με αποκορύφωμα τη μεγαλειώδη εξέγερση του Νοέμβρη του 73’, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου όπου το φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα μπήκαν στην κοινή κοίτη του αγώνα, με συνθήματα όπως Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία. Η εξέγερση αυτή αποτέλεσε την βάση, πάνω στην οποία χτίστηκαν μια σειρά από σημαντικές νίκες, τα χρόνια που ακολούθησαν, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Σήμερα, 37 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αγαθά όπως η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, το 8ωρο, η δημόσια και δωρεάν υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, η ελευθερία του λόγου, έφτασαν να θεωρούνται αυτονόητα. Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε κοινωνικά κεκτημένα, ελευθερίες και δικαιώματα, σε όλους τους τομείς της ζωής με αποκορύφωμα την βούληση της κυβέρνησης για πλήρη εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το σύνθημα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, παραμένει τρομακτικά επίκαιρο, δείχνοντας το δρόμο για την καθημερινή μας πάλη, ενάντια στην επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου και στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, ενάντια στη κρατική καταστολή που καταπατεί θεμελιώδεις ανθρώπινες ελευθερίες.

Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος για υπεράσπιση και τη βελτίωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, παράλληλα με τον αγώνα για υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, των εργασιακών μας δικαιωμάτων και του δημόσιου πλούτου, σε συμπόρευση με τους εργαζόμενους συνεχίζεται. Τώρα πρέπει να αντιπαρατεθεί το φοιτητικό κίνημα μαζί με τα ριζοσπαστικά κομμάτια των καθηγητών αλλά και των άλλων λειτουργών της εκπαίδευσης ενάντια στο νομοσχέδιο που προωθεί το Υπουργείο με σκοπό την ανατροπή του που θα οδηγήσει στην πιο σπουδαία ίσως νίκη του φοιτητικού κινήματος.

Στο δρόμο του πολυτεχνείου πρέπει να συνδέσουμε τους σύγχρονους αγώνες των νέων, για δημόσια και δωρεάν παιδεία, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, για την συμπόρευση του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος απέναντι στην νεοφιλελεύθερη επίθεση εις βάρος των αναγκών μας.

Συγκεκριμένα, τον τελευταίο χρόνο με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ακόμα πιο εντατικά με την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, βιώνουμε την πιο σκληρή και αντιλαϊκή πολιτική μετά την μεταπολίτευση. Πρόκειται για ένα εκ προμελέτης έγκλημα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, αφού όλους τους μήνες από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ, η προσφυγή στο ΔΝΤ έγινε με μικρά-μικρά βήματα. Ένα χρόνο τώρα με πολλά επικοινωνιακά κόλπα το ΠΑΣΟΚ μαζί με όλους τους συμμάχους του προσπαθούν να μας πείσουν ότι η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι «η μόνη λύση για τη σωτηρία της χώρας, μια λύση που δεν επιλέγει η ¨σοσιαλιστική κυβέρνηση¨ αλλά μας αναγκάζει σε αυτή η Ε.Ε».

Όσο και να θέλει όμως η κυβέρνηση να αποποιηθεί τις ευθύνες της, οι μέχρι τώρα πολιτικές της είναι αυτές που οδήγησαν σε αυτό το οικονομικό αδιέξοδο. Και η πολιτική επιλογή να καταφύγει η χώρα στην άβυσσο του ΔΝΤ εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την κρίση όχι για την υπεράσπιση των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά για να παγιώσει μέσα από αυτή ένα νέο μοντέλο εργαζομένου που θα είναι πιο άμεσα εκμεταλλεύσιμο με λιγότερα δικαιώματα. Τα χαρακτηριστικά αυτού του νέου μοντέλου εργαζομένου που θέλουν να διαμορφώσουν δεν εγγράφονται μέσα από την τωρινή τριτοβάθμια εκπαίδευση που έχει ως πυλώνα της το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Με αυτό τον τρόπο οι εξαγγελίες της Διαμαντοπούλου στους Δελφούς που, παρά τον επιτηδευμένο εφησυχασμό ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, πήραν πριν από μια εβδομάδα τη μορφή νομοσχεδίου στη Σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις της κυβέρνησης να υποτάξει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στους νόμους της αγοράς, εξειδικεύοντας την πολιτική του Μνημονίου στο Πανεπιστήμιο.

Στις 22 και 23 Οκτωβρίου στο Ρέθυμνο λοιπόν δόθηκε η πρώτη απάντηση των φοιτητών απέναντι στα νέα μέτρα που προωθεί το Υπουργείο. Με μια μαζική πορεία που κατέληξε κοντά στο ξενοδοχείο όπου συνεδρίαζαν η Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου και η πλειοψηφία των πρυτάνεων (μετά την άρνηση της Πρυτανείας του ΕΜΠ να συμμετέχει στο στημένο διάλογο), οι φοιτητές έστειλαν ένα μήνυμα για τη δυναμική συνέχιση των κινητοποιήσεων δηλώνοντας ξεκάθαρα την αντίθεσή τους με το σχέδιο νόμου. Η απάντηση που έλαβαν περιλάμβανε βέβαια χρήση δακρυγόνων και πρωτοφανούς καταστολής από τις δυνάμεις της αστυνομίας που έκλεισαν το δρόμο στους διαδηλωτές. Φάνηκε έτσι η πρόθεση της κυβέρνησης να φιμώσει τη συνολική αντίθεση των φοιτητών στην εμπορευτοποίηση του Δημοσίου Πανεπιστημίου που εκείνη προωθεί.

Πιο αναλυτικά, το σχέδιο νόμου μετά τη Σύνοδο Πρυτάνεων στο Ρέθυμνο προβλέπει:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ» ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ: Αυτός είναι και ο βασικός πυλώνας του νομοσχεδίου και κινείται στην αντίληψη ότι πλέον η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού και καλούνται πλέον τα ιδρύματα να βρίσκουν τα ίδια τους πόρους τους είτε από επιχειρηματικούς ομίλους είτε από ιδιώτες. Κανείς όμως δεν δίνει λεφτά χωρίς αντάλλαγμα! Αυτά τα ανταλλάγματα μπορεί να είναι τα κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, η εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, η έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας. Τα πανεπιστήμια που θα προσαρμόζονται καλύτερα στα κριτήρια της αγοράς θα επιβραβεύονται με περισσότερα λεφτά για να γίνουν ακόμα πιο πειθήνια, ενώ αυτά τα ιδρύματα που δεν προσελκύουν πολλούς πελάτες θα τιμωρούνται με περικοπές μέχρις ότου πειθαρχήσουν! Η επίσημη αξιολόγηση δεν θα γίνεται από τους φοιτητές, αλλά από επιτροπές «σοφών», που μικρή σχέση θα έχουν με το αξιολογούμενο ίδρυμα. Ενώ σε αυτές, με προφανή στοχοθεσία, θα μετέχουν και οι επιχειρηματίες που αναφέραμε παραπάνω. Τέλος η φοιτητική μέριμνα ανατίθεται εξ ολοκλήρου στα ιδρύματα με ευθύνη δικιά τους για το επίπεδό της, κάτι που θα σημάνει την πλήρη υποβάθμισή της έως και κατάργηση πολλών κεκτημένων όπως η σίτιση και η στέγαση των φοιτητών.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΤΜΗΜΑ: Καταργείται η έννοια του τμήματος όπως την γνωρίζουμε. Οι φοιτητές θα εισέρχονται σε σχολή (πχ θα είναι φοιτητές του ΕΜΠ και όχι του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών) και θα διαλέγουν μετά τον πρώτο υπερεντατικοποιημένο έτος ανάμεσα σε διάφορα προγράμματα σπουδών. Συνεπώς, πέρα από την ακαδημαϊκή υποβάθμιση των σπουδών από τα προγράμματα-σούπα που θα παρέχονται θα έχουμε και πλήρη κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, αφού κάθε φοιτητής θα ακολουθεί, στο όνομα της κινητικότητας, διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών από το διπλανό του κάτι που θα του δώσει συγκεκριμένα επαγγελματικά προσόντα εκφρασμένα σε πιστωτικές μονάδες που θα εγγράφονται στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Έτσι, διαλύεται και κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων και εισερχόμαστε σε μια εποχή που ο κάθε νέος θα σπουδάζει μόνος και θα διαπραγματεύεται μόνος του τους όρους εργασίας του χωρίς καμία συλλογική κατοχύρωση, έρμαιο στις ανάγκες και τις βουλές του κάθε εργοδότη.

ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ: Στο πλαίσιο της οικονομικής «αυτοτέλειας» των πανεπιστημίων, όπως αυτή περιγράφηκε πιο πάνω, έρχεται να προστεθεί μια ακόμη διάταξη που δυσχεραίνει τους όρους με τους οποίους σπουδάζουμε: η καθιέρωση της ηλεκτρονικής κάρτας παροχών για κάθε φοιτητή. Με αυτό τον τρόπο, καθιερώνεται μια προσωπική σχέση πανεπιστημίου-φοιτητή όσον αφορά στη χρηματοδότηση των σπουδών (πάσο, συγγράμματα, σίτιση, στέγαση). Μια τέτοια διάταξη φέρνει προ των πυλών τα δίδακτρα με την επίφαση των οικονομικών δυσκολιών που θα αντιμετωπίζουν τα πανεπιστήμια. Με άλλα λόγια εφόσον θα υπάρχει χρηματοδότηση του κάθε φοιτητή χωριστά, θα μπορούν στο μέλλον να μας πουν ότι όπως το πανεπιστήμιο πληρώνει τον φοιτητή έτσι και ο φοιτητής θα πρέπει να προσφέρει τον «οβολό» του για να λειτουργήσει το πανεπιστήμιο. Επιπλέον, προβλέπεται η διευκόλυνση παροχής δανείων από τράπεζες στους φοιτητές για την κάλυψη των αναγκών τους, δηλαδή ουσιαστικά ανακοινώνεται η αυτοχρηματοδότηση των όρων φοίτησης από τους ίδιους τους φοιτητές.

ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ: Με το μάτι στραμμένο στη δημιουργία κέντρων αριστείας, πανεπιστήμια δηλαδή τα οποία θα αποτελούν «πρότυπα» και θα μαζεύουν τους αριστούχους φοιτητές, εισάγονται μια σειρά από «φίλτρα» στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τα φίλτρα αυτά θα έχουν ως στόχο την περεταίρω εντατικοποίηση των σπουδών ώστε να «εκδιώκονται» από το πανεπιστήμιο οι φοιτητές που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτούς τους ρυθμούς σπουδών. Μιλάμε λοιπόν για κατάργηση εξεταστικών, καθολική επιβολή μαθημάτων αλυσίδας, διαγραφές φοιτητών, μηδενισμό των επιπλέον ετών φοίτησης. Αυτό σημαίνει ότι οι φοιτητές οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να εργάζονται (και σε περίοδο κρίσης δεν είναι λίγοι αυτοί) δεν έχουν θέση στο πανεπιστήμιο που οραματίζεται η κυρία Διαμαντοπούλου. Ακόμα, σημαίνει την κατάργηση της οντότητας του Πανεπιστημίου ως χώρο ανάπτυξης ελεύθερης και χειραφετημένης σκέψης και γνώσης, αφού η παραγωγής τους γίνεται με όρους λειτουργίας καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ: Μέχρι τώρα κύριο χαρακτηριστικό -συνταγματικά κατοχυρωμένο- είναι το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, με κύριο όργανο την Σύγκλητο, στην οποία συμμετέχουν και οι φοιτητές, κεκτημένο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τώρα λοιπόν, έρχεται η κυβέρνηση να τοποθετήσει επί της ουσίας το Συμβούλιο Διοίκησης ως το ανώτατο διοικητικό όργανο των ιδρυμάτων του οποίου η σύνθεση περιλαμβάνει κάποια μέλη της Πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά κυρίως διορισμένους από το Υπουργείο managers και εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να διορίζει στις θέσεις αυτές τους δικούς της ανθρώπους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως εντοπίζεται στο ότι αφενός διαχωρίζεται ο οικονομικός από τον ακαδημαϊκό σχεδιασμό και αφετέρου στο ότι αφήνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός στους τεχνοκράτες manager, οι οποίοι θα σχεδιάζουν το μέλλον του Ιδρύματος με αμιγώς οικονομικά κριτήρια και χωρίς κανένα ακαδημαϊκό προσανατολισμό. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται μία αναφορά για συμμετοχή των φοιτητών στο Συμβούλιο, αλλά το γεγονός ότι δεν γίνονται εκτενέστερες αναφορές μας οδηγεί σε σκέψεις για μία περιορισμένη συμμετοχή της δια αντιπροσώπων μόνο των κύριων παρατάξεων σε κάθε σχολή. Είναι αιθεροβάμων κάποιος να πιστεύει ότι η συνδιοίκηση λειτουργεί ιδανικά: οι καθεστωτικές παρατάξεις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, έχουν αναλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όργιο διαπλοκής με καθηγητές και μικροκομματικές εξυπηρετήσεις. Ωστόσο δε μπορεί στο βωμό της αδιέξοδης λογικής «πονάει κεφάλι, κόβουμε κεφάλι» να θυσιάζεται η δυνατότητα των υγιών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος να αυτενεργούν να προασπίζουν τα αγωνιστικά κεκτημένα και εν τέλει να έχουμε λόγο για τα θέματα που μας αφορούν πιο άμεσα από οποιονδήποτε άλλο!

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολών αλλά και κλείσιμο πολλών από αυτών είναι κάποια μέτρα που φέρνει ο πανεπιστημιακός Καλλικράτης σύμφωνα με το υπουργείο παιδείας. Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο «έργο» που είδαμε και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Περισσότερες (οικονομικές) αρμοδιότητες στα πανεπιστήμια αλλά και δραματικά μικρότερη χρηματοδότηση, ενώ από την άλλη τα ιδρύματα της περιφέρειας να μειωθούν οικτρά σε σχέση με εκείνα των μεγάλων αστικών κέντρων με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμισή τους που μπορεί να φτάσει ως το κλείσιμο αφήνοντας «ξεκρέμαστους» καθηγητές, εργαζόμενο διοικητικό προσωπικό και φοιτητές.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΗ: Σύμφωνα με το νομοσχέδιο καταργείται η θέση του λέκτορα και στη θέση τους προσλαμβάνονται συμβασιούχοι με την εργασιακή επισφάλεια που συνεπάγεται αυτό. Επιπλέον οι θέσεις των καθηγητών περιορίζονται σε μία ανά γνωστικό αντικείμενο, αναβιώνοντας έτσι τον απαρχαιωμένο θεσμό της έδρας, που σημαίνει εκτός από διάθεση για μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, τη συγκέντρωση των ακαδημαϊκών κατευθύνσεων σε λίγους καθηγητές-έχοντες των εδρών των οποίων οι αποφάσεις θα είναι σύμφωνες με τις ανάγκες των χορηγών των εδρών τους και του Πανεπιστημίου γενικότερα. Οι αλλαγές αυτές αναμφίβολα οδηγούν σε ένα Πανεπιστήμιο στο οποίο θα βασιλεύει η αδιαφάνεια και η διαφθορά.

Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα που προκύπτουν πλαγίως από το σχέδιο νόμου. Όπως το γεγονός ότι προβλέπεται η ίδρυση παραρτημάτων των ελληνικών πανεπιστημίων στο εξωτερικό. Αυτό όσο κι αν δε φαίνεται σημαίνει την πλάγια πλήρη νομιμοποίηση των ΚΕΣ στην Ελλάδα αφού σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία αν μία χώρα ιδρύσει εκπαιδευτικά παραρτήματά της σε χώρες του εξωτερικού τότε δε γίνεται να απαγορέψει την ίδρυση τέτοιων παραρτημάτων στην επικράτειά της.

Η επίθεση όμως που δέχεται η ελληνική κοινωνία δεν αφορά μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο. Είδαμε όλο το προηγούμενο καιρό ότι η πολιτική της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρα ενάντια στον εργαζόμενο λαό με περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση της άμεσης φορολόγησης στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και έμμεση φορολόγηση που διαπέρασε όλα τα προιόντα. Αντίθετα τα κέρδη των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των τραπεζών έμειναν στο απυρόβλητο. Ως συνέχεια της βούλησης ΠΑΣΟΚ και ΔΝΤ για παραγωγή άμεσα εκμεταλλεύσιμων και αναλώσιμων εργαζόμενων εισάγεται το σύμφωνο πρωτης απασχόλησης. Πιο αναλυτικά:

ΣΥΜΦΩΝΟ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ: Ο εργασιακός μεσαίωνας που ετοιμάζουν για τη νεολαία, παίρνει πλέον σάρκα και οστά με την εφαρμογή και στη χώρα μας του συμφώνου πρώτης απασχόλησης. Επιγραμματικά, πρόκειται για μια διάταξη η οποία θεωρεί τους νέους εργαζόμενους ως μια ειδική κατηγορία που με ηλικιακά, και μόνο, κριτήρια θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από το υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει οτι θεσμοθετείται τριετής μαθητεία για νέους άνεργους με απολαβές γύρω στα 350 - 400 ευρώ, αλλά και δημιουργία "Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης" που θα αφορά τις νέες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα οι οποίες θα αμείβονται με 550 ευρώ, έναντι των 740 ευρώ που ορίζει η τελευταία σύμβαση. Επί της ουσίας, μιλάμε για μια άνευ όρων παράδοση της νεολαίας στις ορέξεις της εργοδοσίας που με τη σειρά της σημαίνει ότι η δική μας γενιά θα είναι αυτή που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος για την έξοδο της χώρας από ην κρίση προσφέροντας φτηνή κι ελαστική εργασία προκειμένου να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Η Αριστερή Ενότητα κρούει έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτή την σαρωτική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και καλεί τους φοιτητές στον αγωνιστικό δρόμο της ανατροπής της αναθεώρησης του άρθρου 16, μαζί με το πανεκπαιδευτικό μέτωπο αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις που πλήττονται από το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, τις περικοπές των μισθών, την απελευθέρωση των απολύσεων, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα μέτρα του ΠΑΣΟΚ και του Μνημονίου, πρέπει να επιδιώξουμε την πιο πλατιά αριστερή συμμαχία και ενότητα και με τη μαχητικότητά μας να αποκρούσουμε τα κυβερνητικά σχέδια, να διαφυλάξουμε τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και το μέλλον μας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

• Να παρθούν πίσω τα σκληρά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι, να αποσυρθεί το φορολογικό νομοσχέδιο. Όχι στο Μνημόνιο. Όχι στο ΔΝΤ.
• Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία στο 5% του  ΑΕΠ
• Να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ. Να καταργηθούν και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους.
• Να μην εφαρμοστεί το προεδρικό διάταγμα για τα συγγράμματα.
• Παροχή όλων των απαιτούμενων συγγραμμάτων και βελτίωσή τους, αναβάθμιση πανεπιστημιακών τυπογραφείων
• Να αποσυρθεί άμεσα ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός. Καμία συγκρότηση 4ετών επιχειρηματικών προγραμμάτων.
• Να μην εφαρμοστεί και να καταργηθεί ο Νόμος Πλαίσιο
• Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την αναθεώρηση του άρθρου 16
• Να μην περάσουν οι εξαγγελίες της Υπουργού Παιδείας.
• Να καταργηθεί ο νέος νόμος για την έρευνα, να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά
• Κατάργηση των νόμων για Αξιολόγηση, ΔΟΑΤΑΠ, ΙΔΒΕ
• Ενιαίο πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό, το οποίο θα είναι ισότιμο με μάστερ για όλα τα ελληνικά ΑΕΙ στις διαδικασίες ισοτίμησης (πρόσβαση σε μεταπτυχιακά, μοριοδοτήσεις)
• Μέλη ΔΕΠ πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές
• Όχι στα νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που πλήττουν τους νέους εργαζόμενους
• Ενίσχυση της εσωτερικής δημοκρατίας στα Ιδρύματα-αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης στο 100% των μελών ΔΕΠ
• Καμιά προσπάθεια περιστολής του Πανεπιστημιακού Ασύλου

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:

• Κατάληψη την Παρασκευή 12/10.
• Στηρίζουμε το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 11/10.
• Συμμετοχή στον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου 15, 16, 17 Νοεμβρίου και στην πορεία στις 17 Νοέμβρη.
• Συμμετοχή στην πορεία στις 15/11.

Αριστερή Ενότητα Πληροφορικής