Για να δεις τ' αστέρια...
Πρέπει να σηκώσεις κεφάλι!

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Πλαίσιο Αριστερής Ενότητας, ΓΣ 30/11


Ή εμείς ή αυτοί!
Ζούμε σε μία περίοδο έντονων κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε ελληνικό επίπεδο. Μια σειρά πολιτικών, που τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει τους εργαζόμενους και την νεολαία σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα και στα όρια της επιβίωσης στην χώρα μας, έρχονται τώρα να οδηγήσουν σε κρίση την Ισπανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, ακόμα και την Γαλλία. Το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα, μοιάζει μετέωρο. Στην ουσία η Ευρώπη είτε θα επανιδρυθεί σε κοινωνική βάση, κάτω από την πίεση των λαών και των κοινωνικών κινημάτων, είτε θα πάψει να υπάρχει. Άλλωστε, πέρα από όλα τα άλλα, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Ε.Ε. έχει επιτρέψει στον εθνικισμό, τον νεοφασισμό και τον ρατσισμό να γίνουν μέρος της κυρίαρχης πολιτικής ατζέντας (κάτι που αποτυπώνεται γλαφυρά και από την συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου). Απέναντι στα εκβιαστικά διλήμματα που θέτουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, η μόνη απάντηση είναι ότι «δεν υπάρχει σωστή απάντηση σε λάθος ερώτηση». Και η σωστή ερώτηση είναι αν από την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση, θα σωθούν οι κοινωνίες ή οι αγορές.

Παράλληλα σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, στις 6 Δεκεμβρίου 2008. Αυτό το περιστατικό αποτέλεσε το έναυσμα ενός πρωτοφανούς κοινωνικού ξεσπάσματος, με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, το οποίο αναπτύχθηκε ταυτόχρονα και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν περιορίστηκε όμως εντός των συνόρων αλλά κατάφερε να «εκπέμψει» το μήνυμα της αμφισβήτησης των όρων με τους οποίους καλείται η νεολαία, κατά κύριο λόγο, να ζήσει σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ο αυθόρμητος χαρακτήρας, η συμμετοχή κοινωνικών ομάδων που μέχρι τώρα ήταν αποκλεισμένες από οποιαδήποτε διεκδίκηση, η μαζικότητα και η διάρκεια των κινητοποιήσεων συγκρότησαν ένα εκρηκτικό μείγμα που κατάφερε να αναδείξει ζητήματα και να χαράξει διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό τοπίο και την κοινωνία.
  Τρία χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του ‘08 οι αιτίες που γέννησαν αυτήν την εξέγερση συνεχίζουν να υπάρχουν, ενώ οι πολιτικές που πλήττουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα στην χώρα μας εξειδικεύονται μέσω του νέου προϋπολογισμού, της νέας δανειακής σύμβασης, της συμφωνίας στις 27 Οκτωβρίου και της περαιτέρω επίθεσης στα εναπομείναντα κομμάτια του δημόσιου τομέα.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;
Η χώρα μας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη δύνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει για κάτι που δεν ευθύνεται ο ίδιος, καταδικαζόμενος στη βαρβαρότητα. Δανειακές συμβάσεις, «κουρέματα» και συνεχώς νέα μέτρα που οδηγούν πρακτικά στη χρεοκοπία του λαού, ενώ αυξάνουν τα κέρδη των τραπεζιτών. Επιγραμματικά μπορούμε να αναφέρουμε τη μείωση των μισθών κατά 60%, τις περικοπές στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές, την επιβολή της εργασιακής εφεδρείας η οποία ισοδυναμεί με απόλυση, την κατάργηση κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων, καθώς και τα φοροεισπρακτικά χαράτσια (π.χ. χαράτσι για τα ακίνητα). Μέτρα που πάρθηκαν από μια κυβέρνηση που έχει απολέσει προ πολλού τη δημοκρατική της νομιμοποίηση – το «λεφτά υπάρχουν» και οι προεκλογικές δεσμεύσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μετατράπηκαν στην πιο σκληρή επίθεση στα μόνιμα υποζύγια, φοιτητές, μισθωτούς, συνταξιούχους – και τα οποία οδηγούν σε μαζικές εκφράσεις της αγανάκτησης των κομματιών της κοινωνίας που πλήττονται. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις 19 και 20 Οκτώβρη – οι πιο μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις της μεταπολίτευσης -, καθώς και η ματαίωση των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου από κόσμο που αποφάσισε να διαδηλώσει αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αυτή η πίεση του λαϊκού παράγοντα είναι που οδήγησε πρακτικά στην πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την φρενήρη ναδιάταξη του πολιτικού συστήματος και την μετέπειτα συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ). Μιας μη δημοκρατικά νομιμοποιημένης κυβέρνησης που πρακτικά έρχεται για να επιβάλει με σκληρότερους όρους τα συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών κύκλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχοντας για πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη.

Το κίνημα κατά του «χαρατσιού» της ΔΕΗ
Το κίνημα κατά της κτηνωδίας του χαρατσιού με την απειλή στέρησης ενός κοινωνικού αγαθού όπως είναι το ηλεκτρικό ρεύμα πήρε πλέον μεγάλες διαστάσεις με διεθνή αντίκτυπο. Δεκάδες δήμοι μπήκαν μπροστά για να υπερασπιστούν τους φτωχούς δημότες τους, που διαβιούν χωρίς θέρμανση και απειλούνται με διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στο χειμώνα. Τα συνδικάτα με επικεφαλής τη ΓΕΝΟΠ, δήμοι, κοινωνικοί και επιστημονικοί φορείς δημιούργησαν ένα υψηλό φράγμα που υποχρεώνει την κυβέρνηση σε αναδίπλωση.

Στην παιδεία
Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ’’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΔΗΣΥ) δημιουργεί το πανεπιστήμιο της εξειδίκευσης, του φόβου και της πειθαρχίας, των επισφαλών και ευέλικτων εργαζομένων. Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου με την εμπλοκή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων στη διοίκησή του, η εξάρτηση της χρηματοδότησης από την ιδιωτική πρωτοβουλία, η ουσιαστική υποβάθμιση και εντατικοποίηση των σπουδών και η κατάργηση του ασύλου, είναι κάποια βασικά σημεία  αίσχους του νόμου Διαμαντοπούλου. Ήδη χρηματοδοτούν μέσω των σπουδαστικών κουπονιών με 44.εκατ. ευρώ τα ΙΕΚ κάνοντας ολοφάνερο ότι εσκεμμένα υποχρηματοδοτούν τη δημόσια παιδεία (σχολεία χωρίς βιβλία, μειώσεις στα συγγράμματα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολών, διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης) με σκοπό να προωθήσουν λογικές διδάκτρων και εξάρτησης των πανεπιστημίων από επιχειρηματικά συμφέροντα. Φτιάχνουν ένα πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

Ήδη αυτή τη στιγμή σε μια σειρά ΑΕΙ (ανάμεσα σε αυτά και το ΕΚΠΑ) έχουν συγκροτηθεί πενταμελής επιτροπές από τους ελάχιστους πρόθυμους που βρέθηκαν να τις στελεχώσουν και που έχουν σαν μοναδικό στόχο την συγκρότηση των νέων Συμβουλίων Διοίκησης, με την συμμετοχή παραγόντων εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας. Άμεσος στόχος τόσο του δικού μας συλλόγου, όσο και των υπολοίπων πρέπει να είναι η παρεμπόδιση στην πράξη κάθε πρωτοβουλίας και απόφασης αυτών των οργάνων.

Τι έχουμε μπροστά μας…
Η νέα Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ούτε αγαθές προθέσεις έχει, ούτε το "κοινό" καλό προωθεί. Συνεχίζουν το έργο της Μνημονιακής Κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Τρόικα, στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια στα χαμηλότερα στρώματα και περικοπής των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Συγκροτείται με αυτό τον τρόπο ένα ιδιότυπο κράτος έκτακτης ανάγκης, με σκοπό την επιβίωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και κατ επέκταση στην Ευρώπη. Όποια διέξοδο κι αν αναζητήσουν, εμείς τους θυμίζουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες αυτές πολιτικές δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στο λαό. Όπως καμία νομιμοποίηση δεν έχει και η σύνθεση της νέας, όπως και της προηγούμενης κυβέρνησης! Στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε το μόνο πράγμα που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι μια ολομέτωπη αντίσταση. Εμείς που ως φοιτητές έχουμε αναρίθμητους λόγους να αγωνιστούμε ενάντια στην κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» και την πολιτική της, πρέπει να συνταχθούμε στο πλευρών των εργαζομένων, αυτών που συμμετέχουν σε συνελεύσεις στις γειτονιές και όλοι μαζί να συγκροτήσουμε ένα μαζικό κίνημα που θα διεκδικήσει μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, ένα κίνημα που θα γεννήσει τις δομές για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Απέναντι στα μέτρα και την καταστολή προτάσσουμε τη συμμετοχή μας σε διαδηλώσεις, πορείες, συνελεύσεις, απεργίες. Να αγωνιστούμε συλλογικά και ενωτικά για να μπλοκάρουμε τη νέα φορολεηλασία σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων, την ισοπέδωση των μισθών σε δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, την απόλυση δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων μέσω των διαδοχικών κυμάτων εργασιακής εφεδρείας, με την πρώτη δόση να ξεκινάει την ερχόμενη εβδομάδα.

Απαιτούμε την άμεση ανατροπή της νεοσύστατης κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» που έρχεται να επιβάλει εξίσου αντιλαϊκά, αν όχι σκληρότερα, μέτρα με αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Να ανατραπούν αυτοί και οι πολιτικές τους, οι πολιτικές των μνημονίων, της λιτότητας, της κοινωνικής εξαθλίωσης.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
·         Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία της Γενικής Απεργίας την Πέμπτη 1/12/11, με προσυγκέντρωση στο Μουσείο στις 11:00, και κλειστή σχολή την μέρα αυτή. 
·         Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη και κατάληψη της σχολής την μέρα αυτή.
·         Στήριξη της κατάληψης της Πρυτανείας από εργαζόμενους του ΕΚΠΑ, στις 30/11 και 1/12.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Πλαίσιο Αριστερής Ενότητας ΓΣ 11/11


 Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες τους σήμερα!

Η λαϊκή  εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε το πιο λαμπρό ορόσημο στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής κοινωνίας, αφού φανέρωσε τη δύναμη που είναι ικανοί να επιδείξουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία όταν αγωνίζονται με αυταπάρνηση ενάντια στην καταπίεση. Ήταν ένα ηχηρό ράπισμα στη Χούντα των συνταγματαρχών και στους προστάτες της, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν αποτέλεσε έναν κεραυνό εν αιθρία. Η διαρκής επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του λαού στο κατώφλι της διεθνούς οικονομικής κρίσης είχε ήδη οδηγήσει στο ξέσπασμα απεργιών και διαρκώς τροφοδοτούσε τη λαϊκή αγανάκτηση. Το Νοέμβρη του ‘73 εκατοντάδες νέοι κατέλαβαν το Πολυτεχνείο προτάσσοντας το αίτημα της κατάργησης των αντιεκπαιδευτικών μέτρων της τότε χουντικής κυβέρνησης Μαρκεζίνη, που επιχειρούσε να ελέγξει ακόμα πιο ασφυκτικά τη φοιτητική ζωή, αναβάλλοντας τις εκλογές στις σχολές και διορίζοντας η ίδια την ηγεσία των Διοικητικών Συμβουλίων. Γρήγορα ο αγώνας των φοιτητών έγινε σημείο αναφοράς για  ολόκληρο το λαό και έδωσε διέξοδο στα γενικευμένα αντιχουντικά και αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονταν. Ήταν η αρχή του τέλους για το δικτατορικό καθεστώς!

Σήμερα, 38 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η άρχουσα τάξη μέσω των κυβερνητικών και άλλων εκπροσώπων της προσπαθεί να πάρει πίσω θεμελιώδεις κοινωνικές κατακτήσεις. Με αυτή την έννοια το σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Σε μια περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μεγαλύτερης και αυτής της δεκαετίας του ‘30, μαζικών απολύσεων και έξαρσης της φτώχειας, θέλουμε ακόμη «ψωμί». Σε μια περίοδο πρακτικά κατάργησης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης ζητάμε ακόμη «παιδεία». Σε μια περίοδο όξυνσης της καταστολής και κατάργησης στοιχειωδών δικαιωμάτων απαιτούμε περισσότερη «ελευθερία»!

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η χώρα μας βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη δύνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει για κάτι που δεν ευθύνεται ο ίδιος, καταδικαζόμενος στη βαρβαρότητα. Δανειακές συμβάσεις, «κουρέματα» και συνεχώς νέα μέτρα που οδηγούν πρακτικά στη χρεοκοπία του λαού, ενώ αυξάνουν τα κέρδη των τραπεζιτών. Επιγραμματικά μπορούμε να αναφέρουμε τη μείωση των μισθών κατά 60%, τις περικοπές στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές, την επιβολή της εργασιακής εφεδρείας η οποία ισοδυναμεί με απόλυση, την κατάργηση κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων, καθώς και τα φοροεισπρακτικά χαράτσια (π.χ. χαράτσι για τα ακίνητα). Μέτρα που πάρθηκαν από μια κυβέρνηση που έχει απολέσει προ πολλού τη δημοκρατική της νομιμοποίηση – το «λεφτά υπάρχουν» και οι προεκλογικές δεσμεύσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μετατράπηκαν στην πιο σκληρή επίθεση στα μόνιμα υποζύγια, φοιτητές, μισθωτούς, συνταξιούχους – και τα οποία οδηγούν σε μαζικές εκφράσεις της αγανάκτησης των κομματιών της κοινωνίας που πλήττονται. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις 19 και 20 Οκτώβρη – οι πιο μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις της μεταπολίτευσης -, καθώς και η ματαίωση των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου από κόσμο που αποφάσισε να διαδηλώσει αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αυτή η πίεση του λαϊκού παράγοντα είναι που οδήγησε πρακτικά στην πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που μετά από μία βδομάδα κοροϊδίας κατάφερε να σχηματίσει νέα «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης». Όλο αυτό, βέβαια, αφότου είχε εξαγγελθεί η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος – φάρσα, μέσω του οποίου η γαντζωμένη στην εξουσία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήθελε «να εκτονωθεί η λαϊκή αγανάκτηση», όπως δια στόματος του υπουργού οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου ελέχθη, κίνηση η οποία όχι μόνο δε θα έδινε την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η οποία εκφύλιζε και το δημοκρατικό θεσμό του δημοψηφίσματος.

Στην παιδεία
Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ’’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΔΗΣΥ) δημιουργεί το πανεπιστήμιο της εξειδίκευσης, του φόβου και της πειθαρχίας, των επισφαλών και ευέλικτων εργαζομένων. Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου με την εμπλοκή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων στη διοίκησή του, η εξάρτηση της χρηματοδότησης από την ιδιωτική πρωτοβουλία, η ουσιαστική υποβάθμιση και εντατικοποίηση των σπουδών και η κατάργηση του ασύλου, είναι κάποια βασικά σημεία  αίσχους του νόμου Διαμαντοπούλου. Ήδη χρηματοδοτούν μέσω των σπουδαστικών κουπονιών με 44.εκατ. ευρώ τα ΙΕΚ κάνοντας ολοφάνερο ότι εσκεμμένα υποχρηματοδοτούν τη δημόσια παιδεία με σκοπό να προωθήσουν λογικές διδάκτρων και εξάρτησης των πανεπιστημίων από επιχειρηματικά συμφέροντα. Φτιάχνουν ένα πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

Άσυλο
Η θέσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτέλεσε παρακαταθήκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και η κατάργησή του συνδέεται στην πράξη και με τη νομιμοποίηση της καταστολής. Με το νέο νόμο πλαίσιο καταργείται το άσυλο όχι για να προστατευτεί ο χώρος των πανεπιστημίων από το κοινό έγκλημα, αλλά γιατί το άσυλο αποτελεί αναγκαίο όρο της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου που προωθείται. Το νέο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο δε χωράει την πολιτική δραστηριότητα, ενώ η επιχειρηματική δραστηριότητα πρέπει να περιφρουρείται από τις πράξεις πολιτικής ανυπακοής. Δεύτερον, η κατάργηση του ασύλου εντάσσεται στη γενικότερη εντατικοποίηση και αναβάθμιση της κρατικής καταστολής. Εντάσσεται στην ίδια κατεύθυνση με τις νομικές διώξεις των αγωνιστών φοιτητών, με την καταστολή στις πορείες και την ποινικοποίηση πρακτικά της ίδιας της διαδήλωσης και οποιασδήποτε πολιτικής πράξης (όπως η γενική συνέλευση).

Διεθνώς
Διεθνώς η κατάσταση κοινωνικά δε διαφέρει και πολύ. Η Αμερική σαρώνεται από ένα μεγαλειώδες κίνημα καταλήψεων κυβερνητικών κτηρίων και διαδηλώσεων που στρέφονται ενάντια στο σύστημα που τους οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια, με αποκορύφωμα τη διεξαγωγή μετά από 65 χρόνια Γενικής Απεργίας στο Oakland. Στην Ιταλία η κατάσταση είναι σχεδόν ταυτόσημη με την ελληνική. Το Σάββατο δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων διαδήλωσαν στη Ρώμη ενάντια στα νέα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι ακολουθώντας τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. Η πίεση του εκεί εργατικού κινήματος οδήγησε επίσης σε κυβερνητική κρίση. Η Γαλλία βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση καθώς επιβάλλεται στο λαό λιτότητα μεγαλύτερου μεγέθους από αυτή που είχε ζήσει η χώρα το 1945(!). Συμπεραίνουμε όλοι μας, λοιπόν, πόσο αλληλένδετες είναι οι οικονομίες παγκοσμίως, διαπιστώνοντας ότι οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι παντού ορατές. Ορατό όμως επίσης είναι και το φαινόμενο οι λαοί να συνειδητοποιούν τη δύναμή τους διεθνώς και να εισέρχονται μαζικά στο προσκήνιο απαιτώντας την ανατροπή των κυβερνήσεών τους και διεκδικώντας το μέλλον που τους κλέβουν, διαλέγοντας ζωή και όχι επιβίωση!

Η μόνη απότιση τιμής που μπορεί να γίνει σε μία εξέγερση, όπως αυτή του Πολυτεχνείου είναι η αξιοποίηση των διδαγμάτων της από τα κινήματα του μέλλοντος. Το αληθινό, διαχρονικό μήνυμα του πολυτεχνείου είναι η ανάγκη για ανυποχώρητο αγώνα, μέχρι τη στιγμή που θα εγκαταλείψει το προσκήνιο της ιστορίας το σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και τη βία, το σύστημα που αδυνατεί να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους ψωμί, παιδεία, ελευθερία, και που μπροστά στον κίνδυνο της ανατροπής του θα γεννά αστυνομικά καθεστώτα, ακόμα και εκεί που η δημοκρατία μοιάζει εδραιωμένη.

Η σύσταση της νέας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» δεν ενδιαφέρει κανέναν. Στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε το μόνο πράγμα που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι μια ολομέτωπη αντίσταση. Εμείς που ως φοιτητές έχουμε πάρα πολλούς λόγους να αγωνιστούμε ενάντια στην κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» και την πολιτική της, πρέπει να συνταχθούμε στο πλευρό των εργαζομένων και όλοι μαζί να συγκροτήσουμε ένα μαζικό κίνημα που θα διεκδικήσει μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, ένα κίνημα που θα γεννήσει τις δομές για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Απέναντι στα μέτρα και την καταστολή προτάσσουμε τη συμμετοχή μας σε διαδηλώσεις, πορείες, συνελεύσεις, απεργίες.

Απαιτούμε την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» που έρχεται να επιβάλει εξίσου αντιλαϊκά, αν όχι σκληρότερα, μέτρα με αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Να ανατραπούν αυτοί και οι πολιτικές τους, οι πολιτικές των μνημονίων, της λιτότητας, της κοινωνικής εξαθλίωσης.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
  • Συμμετοχή του συλλόγου στις εκδηλώσεις του τριήμερου εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, με κατάληψη της σχολής 15,16 και 17 Νοεμβρίου, για τον λόγο αυτό.
  • Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία της 17ης Νοεμβρίου σε συμπόρευση με το υπόλοιπο φοιτητικό κι εργατικό κίνημα.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

“Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη ταξική ”


Ένα σύνθημα που συνοψίζει το νόημα της εξέγερσης τους Πολυτεχνείου, νόημα που προσπαθούν συστηματικά να διαστρεβλώσουν οι κυβερνήσεις και τα επιχειρηματικά συμφέροντα καθώς και οι εκφραστές τους μέσα στο πανεπιστήμιο. Είναι νωπές ακόμα οι εικόνες από την περσινή κατάθεση στεφάνου του Γ. Παπανδρέου καταχειροκροτούμενο από την ΠΑΣΠ... Εμείς όμως ξέρουμε καλά ότι τους αγώνες του τότε δεν τους τιμάς ούτε με γαρύφαλλα ούτε με αγωνιστικές κορώνες αλλά με νέους αγώνες ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε σήμερα. 

Ξέρουμε επίσης ότι η Χούντα δεν έπεσε από τον ουρανό αλλά ήταν το αποκορύφωμα μιας συνεχιζόμενης προσπάθειας των μεταπολεμικών κυβερνήσεων να παρακάμψουν την λαϊκή θέληση για κοινωνικές αλλαγές. Πριν τη Χούντα υπήρξαν οι εξορίες, η αποστασία, οι εκλογές βίας και νοθείας και η διαρκής καταστολή θύμα της οποίας υπήρξε και ο Σ. Πέτρουλας.

Μια αντίστοιχη προσπάθεια παράκαμψης της λαϊκής θέλησης βιώνουμε και σήμερα με τους διάφορους τακτικισμούς και τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής «σωτηρίας» από την πλευρά της εξουσίας που θέλει να σώσει το σάπιο πολιτικό σύστημα από την οργή του κόσμου. Και πώς να μην είναι οργισμένος ο κόσμος όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την Τρόικα έχουν τα τελευταία 2 χρόνια καταστρέψει τις κατακτήσεις των οποίων την βάση είχε θέσει το κίνημα τότε και συνοψίζονταν στο σύνθημα ψωμί-παιδεία-ελευθερία.

ψωμί: Η κυβέρνηση με το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, το πολυνομοσχέδιο έχει πάρει μέτρα που στόχο έχουν τη βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Με λεφτά στις τράπεζες και στο απυρόβλητο το κεφάλαιο γονατίζουν τα χαμηλά και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, τη νεολαία με αποτέλεσμα διάλυση των εργασιακών σχέσεων, απολύσεις, ανεργία σε ιστορικά ύψη, μειώσεις μισθών, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

παιδεία: Με πρόθεση να δημιουργήσουν ένα ευέλικτο, φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό στοχοποιούν την παιδεία, φέρνουν έναν νόμο-πλαίσιο που εντείνει ακόμα περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση και διαλύει σταδιακά κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Παράλληλα χρηματοδοτούν μέσω των σπουδαστικών κουπονιών με 44.εκατ. ευρώ τα ΙΕΚ κάνοντας ολοφάνερο ότι εσκεμμένα υπεχρηματοδοτούν την δημόσια παιδεία (σχολεία χωρίς βιβλία, μειώσεις στα συγγράμματα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολών, διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης) με σκοπό να προωθήσουν λογικές διδάκτρων και εξάρτησης των πανεπιστημίων από επιχειρηματικά συμφέροντα. Φτιάχνουν ένα πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους και όχι την κάλυψη των αναγκών μας.

ελευθερία: Με όπλο της την άγρια καταστολή η κυβέρνηση εφαρμόζει μια ακραία, νεοφιλελεύθερη πολιτική έχοντας παράλληλα εκχωρήσει στην Τρόικα (ΔΝΤ,ΕΕ) τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής πράγμα που συνιστά κατάφωρη θεσμική εκτροπή. Με το μνημόνιο και τα νομοσχέδια που το ακολούθησαν έχουν καταργήσει κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας. Μέσα στο πανεπιστήμιο καταργούν το άσυλο προσπαθώντας να περιορίσουν τις δυνατότητες του φοιτητικού κινήματος για κινητοποιήσεις και να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σε κέντρο κατάρτισης αποστεωμένο από οποιαδήποτε διαδικασίας παραγωγής νέων ιδεών και έκφρασης διαφορετικών φωνών.

Απάντηση μας σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι παρά η μαζική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, το ανώτατο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου, όπου εκεί θα αποφασίσουμε, όσο και αν κάποιοι θελήσουν να το μετατρέψουν σε παραταξιακό πανηγυρική, τις δράσεις μας για την επέτειο της 17 Νοέμβρη.

Στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε το μόνο πράγμα που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι μια ολομέτωπη αντίσταση. Εμείς που ως φοιτητές έχουμε 1002 λόγους να αγωνιστούμε ενάντια στην κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» και την πολιτική της, πρέπει να συνταχθούμε στο πλευρών των εργαζομένων, αυτών που συμμετέχουν σε συνελεύσεις στις γειτονιές και όλοι μαζί να συγκροτήσουμε ένα μαζικό κίνημα που θα διεκδικήσει μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, ένα κίνημα που θα γεννήσει τις δομές για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Απέναντι στα μέτρα και την καταστολή προτάσσουμε τη συμμετοχή μας σε διαδηλώσεις, πορείες, συνελεύσεις. Και την επόμενη Πέμπτη με μια μαζική και μαχητική πορεία ας τους δώσουμε μια επέτειο της 17 Νοέμβρη που θα δυσκολευτούν πολύ να ξεχάσουν...

Εμπρός! Στο δρόμο έξω αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δεν γίνεται.
Σήμερα κιόλας, μπορεί να ΄ναι πολύ αργά...


Όλοι και όλες στην Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών
την Παρασκευή 11/11 στις 2μμ στο αμφιθέατρο!

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Οι ανάγκες μας και πάλι στο προσκήνιο!


Βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο! Σαν αποτέλεσμα μιας σκληρής πολιτικής λιτότητας, που εδώ και ενάμιση χρόνο σαρώνει την κοινωνία διαφυλάσσοντας τα κέρδη επιχειρήσεων και τραπεζών, σήμερα εργαζόμενοι και νεολαία έχουν οδηγηθεί στην ανέχεια και την εξαθλίωση πέρα από κάθε φόβο (ή και προσδοκία) του παρελθόντος. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη συνεργασία των εγχώριων και διεθνών συμμάχων της εδώ και δύο χρόνια επιτίθεται σε εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, διαλύει τις κοινωνικές παροχές (παιδεία, υγεία, ασφάλιση) και διαμορφώνει ένα νέο καθεστώς υποταγής και σκληρής εκμετάλλευσης των υποτελών. Είναι μια πολιτική που αγνοεί τις κοινωνικές ανάγκες, δεν βάζει κανένα όριο στην εξαθλίωση των εργαζομένων και δεν διστάζει να θυσιάσει μια γενιά ολόκληρη στο βωμό του κέρδους.

Σαν απάντηση όλο το προηγούμενο διάστημα γίναμε μάρτυρες της γενικευμένης λαϊκής οργής και αγανάκτησης. Ξεκινώντας από το δυναμικό κοινωνικό ξέσπασμα του περασμένου Ιούνη μέχρι την πρόσφατη 48ωρη απεργία, με ένα εκατομμύριο κόσμο (!) στους δρόμους, είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η κοινωνία έχει περάσει στην αντεπίθεση. Η οργή του κόσμου παίρνει σιγά σιγά σάρκα και οστά μέσα στην κοινωνία, μέσα σε κάθε γειτονιά, κάθε σχολή ή σχολείο και κάθε εργασιακό χώρο. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, σήμερα όσο ποτέ έχουν επιλέξει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να αγωνιστούν για την ανατροπή αυτής της πολιτικής σε κάθε πτυχή της.

Μέσα στις σχολές, σε όλη τη χώρα, ζήσαμε έναν πολύ θερμό Σεπτέμβρη, με τους φοιτητές να προασπίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο απέναντι στο νόμο Διαμαντοπούλου, παλεύοντας δυναμικά για την ανατροπή του και παράλληλα αντιτιθέμενοι συνολικά στην κυβερνητική πολιτική. Εξάλλου, ο νόμος αυτός αποτελεί σαφέστατα την εξειδίκευση της μνημονικής πολιτικής και της νεοφιλελεύθερης συνταγής στα πανεπιστήμια, αντιλαμβανόμενος την παιδεία όχι σαν δημόσια αγαθό αλλά σαν πεδίο κερδοφορίας, όχι σαν δικαίωμα όλων αλλά σαν προνόμιο των λίγων. Ο αγώνας μας σήμερα εντάσσεται στο ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο, το οποίο και προτάσσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα έχοντας αφήσει πίσω τους μια ισχυρή παρακαταθήκη αλλά και το ηχηρό μήνυμα εκατοντάδων καταλήψεων και χιλιάδων αγωνιζόμενων φοιτητών.

Η κυβέρνηση μας αποδεικνύει κάθε μέρα ότι δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να εφαρμόσει στο ακέραιο την αντιλαϊκή πολιτική της. Οι επιλογές της σφραγίζονται στους δρόμους με αστυνομική καταστολή και τρομοκρατία, με τόνους χημικών και ξύλο σε διαδηλωτές. Παράλληλα, τα δύο χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ περιέλαβαν μία σειρά αντιδημοκρατικών ενεργειών προκειμένου να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της κατάστασης απέναντι στην αντίδραση και την κοινωνική αγανάκτηση. Τώρα το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν το τέλος, επιστρατεύει κάθε λογής, επικοινωνιακό τρικ και πολιτικό ελιγμό προκειμένου να κερδίσει κάποιες ώρες.

Αυτή η κυβέρνηση έχει χρεοκοπήσει, όπως έχει χρεοκοπήσει και η ίδια η πολιτική που εφαρμόζεται ενάντια στην κοινωνία εδώ και δύο χρόνια. Ο μόνος δρόμος που μένει για την κοινωνία και για όλους εμάς είναι αυτός του συλλογικού αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης, της πολιτικής της και κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής. Τώρα ήρθε η ώρα να προτάξουμε και πάλι τις ανάγκες μας και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας. Όλοι και όλες στους δρόμους μέχρι τη νίκη!