Συγκέντρωση & Πορεία ενάντια στο νέο ασφαλιστικό. Σήμερα στις 6μμ , στο υπ.Εργασίας.

H πρωτοβουλία νέων ενάντια στο ασφαλιστικό “Block It!” καλεί σήμερα σε κινητοποίηση στο υπουργείο εργασίας, στις 6, για να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη της ανατροπής, για να μην έρθει στη Βουλή το νομοσχέδιο που διαλύει τις ζωές μας αλλά και κάθε έννοια κοινωνικής ασφάλισης.

Αναδημοσιεύουμε το κάλεσμα από το διαδικτυακό event: 
"
                Τους τελευταίους μήνες προωθείται άλλο ένα πακέτο μέτρων στο πλαίσιο του τελευταίου μνημονίου, το “νέο ασφαλιστικό”. Με μία σειρά μαζικών κινητοποιήσεων εργαζόμενοι/ες, αυτοαπασχολούμενες/οι και αγρότες όλο το προηγούμενο διάστημα ήρθαν αντιμέτωποι με ό,τι η κυβέρνηση ονομάζει “προστασία των οικονομικά αδύναμων” και “εγγύηση των συντάξεων”.

                 Το “νέο ασφαλιστικό” συμπληρώνει την μαύρη εικόνα του μέλλοντος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από κοινού με το σύνολο του μνημονιακού πολιτικού συστήματος και με τις κατευθύνσεις των δανειστών της ΕΕ και του ΔΝΤ μας ετοιμάζουν. Η εφαρμογή του θα σημαίνει ότι η νέα γενιά θα εργάζεται για δεκαετίες με υψηλές εισφορές -αν φυσικά ασφαλίζεται- για να λάβει συντάξεις πείνας και μόνο σε πολύ μεγάλη ηλικία. Θα παγιώσει το νέο εργασιακό μεσαίωνα που ορίζεται από τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, τη γκρίζα ζώνη ανεργίας - επισφάλειας μέσα από τα προγράμματα ΟΑΕΔ-ΕΣΠΑ, το ξεθεμελίωμα κάθε εργατικού δικαιώματος που έχει κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες, θα εδραιώσει τη μετανάστευση και τη μαύρη εργασία.

                  Αυτή την πραγματικότητα, η κυβέρνηση την παρουσιάζει ως αναπόφευκτη, και ζητά από νεολαία και εργαζόμενους να στηρίξουν πειθήνια την πρότασή για να πάρουμε “το καλύτερο δυνατό” απέναντι στους “θεσμούς”. Την ίδια στιγμή, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της υποταγής και της ανάθεσης, του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και της μη κάλυψης από τα σωματεία χιλιάδων εργαζόμενων γιατί “δεν πληρούν τα κριτήρια”, περιορίζεται σε μεμονωμένες “μάχες οπισθοφυλακής” και τη διαπραγμάτευση γύρω από τους επιμέρους όρους της απαράδεκτης κυβερνητικής πρότασης, χαράσσοντας στη συνείδηση των εργαζόμενων και της νεολαίας την αίσθηση του αναπόφευκτου.

                  Σε αυτό το πλαίσιο, είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα να ξαναβγούν στο προσκήνιο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συσπείρωση και αγωνιστικό συντονισμό φοιτητικοί σύλλογοι, νεολαιίστικες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες, σωματεία, συνδικάτα και επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, εργατικά σχήματα, συλλογικότητες γειτονιάς. Όλοι μαζί να δώσουμε τη μάχη της ανατροπής, για να μην έρθει στη Βουλή το νομοσχέδιο που διαλύει τις ζωές μας, να ανατραπεί το σχέδιο ξεθεμελίωσης της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και συνολικά η πολιτική της κυβέρνησης και των εκπροσώπων του Νομισματικού Ταμείου και της ΕΕ, που το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα καταφέρουν να απομυζήσουν από την γενιά μας όσο το δυνατόν περισσότερα, αφήνοντάς της μόνο φτώχεια και δυστυχία.

                  Μόνο αν σπάσουμε τους διαχωρισμούς μεταξύ μας, αν παλέψουμε από κοινού, αν δούμε τι μας ενώνει ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής, καταγωγής και φύλου, με μαζικό και ενωτικό αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!

                    Η νεολαία δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη και να περιμένει την κατάληξη της διαπραγμάτευσης. Έχει έρθει η ώρα να παρέμβουμε ώστε συλλογικά να σηκώσουμε κεφάλι. Να εκφραστούν και να οργανωθούν συλλογικά όλα τα κομμάτια που πλήττονται με τον πιο επιθετικό τρόπο. Να αντεπιτεθούμε για πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να σταματήσει εδώ και τώρα το καθεστώς του εργασιακού μεσαίωνα, της όλο και πιο στυγνής εκμετάλλευσης της ζωής μας με αντάλλαγμα την φτώχεια, την διαρκή ανασφάλεια και την απογοήτευση

                    Όλοι/ες στην μαζική απογευματινή πορεία ενάντια στο “νέο ασφαλιστικό” την Τετάρτη 13/04 στο Υπουργείο Εργασίας στις 18.00 και αντίστοιχες κινητοποιήσεις στις υπόλοιπες πόλεις εκείνη ή επόμενες ημέρες.

Δεν αποδεχόμαστε ότι όλα είναι μάταια, ότι πρέπει να μοιραστούμε τα ψίχουλα που μας πετάνε.

                                    Η ελπίδα είναι στους αγώνες για την ανατροπή τους!
                            Παλεύουμε για τη ρήξη, κόντρα στη φτώχεια και την υποταγή!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ!
"

Να σταματήσουν οι διώξεις στους 12 φοιτητές του Φυσικού Κρήτης

Στις 10 Μάρτη ξεκινάει (η εξ αναβολής) δίκη των 12 φοιτητών του Τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, μια δίωξη που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011 λόγω της πολιτικής δράσης των φοιτητών.

Τα μεταρρυθμιστικά τους σχέδια ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

Στο σημερινό δεύτερο κάλεσμα του Υπουργείου Παιδείας για εθνικό διάλογο (με ειδικές προσκλήσεις και φρούρηση), σχετικά με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δόθηκαν δυο πολύ διαφορετικές απαντήσεις. Η πρώτη από τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και την υπό διαμόρφωση παράταξη της στα πανεπιστήμια, μια απάντηση υποταγής και συναίνεσης. Οι «συνάδελφοι» μας,  πιστοί στις παραδόσεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, επέλεξαν να συμμετέχουν και να νομιμοποιήσουν -ως εκφραστές των φοιτητών- το νομοσχέδιο Φίλη, το οποίο δεν επερωτά κανένα από τα προηγούμενα αντιδραστικά νομοσχέδια  . Δεν απασχόλησαν τους «συναδέλφους» μας τα όσα προβλέπονται στο εν λόγω νομοσχέδιο, όπως δεν τους απασχόλησε ούτε η μείωση του προϋπολογισμού ή oι απολύσεις (sic αξιολογήσεις)  εκπαιδευτικών, παρά τις τεράστιες ελλείψεις, που προανήγγειλε ο πρόεδρος της επιτροπής διαλόγου.

Σε αυτό τον προσχηματικό διάλογο λοιπόν, έγινε ξανά φανερό ότι το πραγματικό φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα δεν θα συμμετάσχει. Η σημερινή συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε  από συλλόγους εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ΕΛΜΕ, εκπαιδευτικοί φορείς και φοιτητικούς συλλόγους, κατόρθωσε να μπλοκάρει τη διεξαγωγή του «διαλόγου».  Φοιτητές – εργαζόμενοι – καθηγητές  έδωσαν το πρώτο δείγμα ενός αγώνα που πρέπει να δοθεί από κοινού, ενός αγώνα υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης ενάντια στις νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές επιλογές στον χώρο της Παιδείας.

Η κυβέρνηση, έχοντας εξοπλιστεί με την  εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τα πανεπιστήμια, έχοντας δηλώσει ανοιχτά τη δέσμευση και υποχρέωσή της προς τα υπερεθνικά κέντρα (ενδεικτική η απόσυρση του ν/σ Μπάλτα μετά τη συμφωνία της 13.07) για σχετικές μεταρρυθμίσεις, έχει μόνο μία απάντηση να αναμένει από πλευρά μας και από όλες τις κινηματικές δυνάμεις:  αυτή της οργανωμένης και δυναμικής αντίστασης.  Ο «διάλογος» για την παιδεία δεν μπορεί παρά να δοθεί στους δρόμους, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Δεν μπορεί παρά να αφορά τις ανάγκες της νεολαίας, των εκπαιδευτικών, των ανέργων – της κοινωνικής πλειονότητας και όχι του κεφαλαίου.

Καμία συναίνεση, καμία προσμονή, οι φοιτητές στην πρώτη τη γραμμή

Τα μεταρρυθμιστικά  τους σχέδια ΔΕΝ  ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.

Πανελλαδικό Συντονιστικό Αριστερής Ενότητας

Εισήγηση Πανελλαδικού Διημέρου Αριστερής Ενότητας 10-11 Οκτωβρίου 2015

Συγκυρία

Μετά από μήνες καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο η διαπραγματευτική στρατηγική που επιχείρησε να αμφισβητήσει και να συγκρουστεί με το κυρίαρχο, αυταρχικό νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έδειξε τα όριά της. Όλο αυτό το διάστημα δόθηκε ένας σκληρός και επίπονος αγώνας με στόχο να απεγκλωβιστεί η ελληνική κοινωνία από τη λιτότητα που επιβάλλεται τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή η προσπάθεια εντάχθηκε σε ένα συνολικό σχέδιο διεθνοποίησης της πάλης ενάντια στη λιτότητα και τον αυταρχισμό με θετικό πρόταγμα την επαναφορά της δημοκρατίας. Ωστόσο, στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, η αντίπαλη πλευρά, πάντα υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα του κεφαλαίου, επέλεξε να εκμηδενίσει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και εναλλακτικής πολιτικής.

Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, καταργώντας κάθε πρόσχημα δημοκρατικής λειτουργίας, επιβάλλοντας μια άνευ ετέρου χρηματοπιστωτική ασφυξία, με στόχο όχι μόνο μια δήθεν δημοσιονομική προσαρμογή αλλά κυρίως την πειθάρχηση κάθε προσπάθειας αντίστασης εντός της Ευρώπης, παρούσας ή μελλοντικής. Στα πλαίσια των παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση πήρε την πολιτική επιλογή να εξαντλήσει τα όρια συναίνεσης για μια συμφωνία που θα ανακούφιζε τα λαϊκά στρώματα. Με αυτό το τρόπο όμως, παραμέρισε μια επιθετική γραμμή διαπραγμάτευσης που μονομερώς θα νομοθετούσε υπέρ του κόσμου της εργασίας και των οικονομικά ασθενέστερων και που θα έθετε την εξυπηρέτηση του χρέους υπό την αίρεση ευνοϊκής συμφωνίας. Η μετριοπάθεια που εξέφρασε η κυβέρνηση -όχι μόνο κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, αλλά και στις άλλες πτυχές της πολιτικής της – οδήγησε στην αποτυχία του σχεδίου ανατροπής της λιτότητας και των υπαρχόντων συσχετισμών δύναμης. Φωτεινή εξαίρεση σε αυτό αποτέλεσε η στιγμή του δημοψηφίσματος και η απάντηση που έδωσε η κοινωνία στο φόβο των καναλιών , της εργοδοσίας και της ΕΚΤ. Απέναντι λοιπόν σε μια συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου με στόχευση την καθημερινότητα και το θυμικό των ανθρώπων( κλειστές τράπεζες ,εκβιαστικά διλήμματα “ευρώ ή Ζιμπάμπουε”, καθυστέρηση μισθοδοσιών), ο λαός εξέφρασε την άρνηση στις αδιέξοδες πολιτικές της λιτότητας.

Προτάσεις της Αριστερής Ενότητας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Το κείμενο «Προτάσεις της Αριστερής Ενότητας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» αποτελεί την απόληξη μια σειράς θεματικών επεξεργασιών των επιμέρους σχημάτων μας. Μέσα από συζήτηση, συνδιαμόρφωση και τελικά αποδοχή η πανελλαδική συνάντηση της δικτύωσης  σχημάτων της Αριστερής Ενότητας (που έλαβε χώρα στις 21-22 Μαρτίου 2015 στην ΑΣΟΕΕ) μέσω μιας διαδικασίας που απονέμει μία ψήφο σε κάθε σχήμα, σύμφωνα και με την απόφαση του πανελλαδικού της προηγούμενης χρονιάς, εκτός από το κείμενο απόφασης κατέληξε και στα σημεία που περιγράφει το συγκεκριμένο έντυπο. 

Θεματικές προτάσεις Αριστερής Ενότητας

Από το Σικάγο του 1886 στη Βαλτιμόρη του 2015

Πριν από 129 χρόνια, το Σάββατο της 1ης Μαΐου του 1886, μια μεγαλειώδης κινητοποίηση σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ, με κέντρο την βιομηχανική πόλη του Σικάγο, έμελλε να χαράξει την ιστορία των εργατικών διεκδικήσεων. Η κινητοποίηση αυτή προετοιμαζόταν από τα αμερικανικά εργατικά συνδικάτα ήδη από το 1884 με αποτέλεσμα περίπου 400.000 διαδηλωτές να κατέβουν στους δρόμους ανά την επικράτεια. Το αίτημά τους ήταν τόσο σαφές και συγκεκριμένο που σχεδόν έναν αιώνα μετά είναι οικείο στον καθένα και την καθεμία : κατοχύρωση του 8ωρου και γενικότερη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στο πλαίσιο της πλήρως εκβιομηχανισμένης οικονομίας της Βόρειας Αμερικής. Οι εν λόγω διαδηλώσεις όμως, δεν έμειναν γνωστές στην ιστορία αποκλειστικά και μόνο για τη μαζικότητα τους και την κομβικότητα του αιτήματός τους. Εκείνο που μας αναγκάζει να κοιτάζουμε πίσω στο Σικάγο του 1886 κάθε 1η Μάη είναι το αιματοκύλισμα απλών διαδηλωτών – μεταξύ των οποίων υπήρχαν γυναίκες και παιδιά – από τις δυνάμεις καταστολής που επέβλεπαν την πορεία.

129 χρόνια μετά, το βλέμμα είναι ξανά στραμμένο στις πόλεις των ΗΠΑ. Κι αυτό εξαιτίας των ιδιαίτερων εξεγερσιακών διαδικασιών που εξελίσσονται το τελευταίο χρόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το ξεκίνημα έγινε με τις αναταραχές στο Φέργκιουσον του Μιζούρι ενώ μόλις τη τελευταία εβδομάδα τη σκυτάλη πήρε η Βαλτιμόρη. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ευθής εξαρχής πώς οι εξεγέρσεις αυτές έχουν σχετικά διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις διαδηλώσεις στο Σικάγο. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, το οικονομικό σύστημα έχει αναδιαρθρωθεί, με το χρηματοπιστωτικό τομέα και τις υπηρεσίες να παίρνουν την σκυτάλη από την μεγάλη βιομηχανική παραγωγή του φορντικού μοντέλου. Οι μορφές καταπίεσης του ατόμου διαθέτουν περισσότερο την μορφή μιας έμμεσης και αφανούς βιοεξουσίας, που διαμορφώνει την ίδια την υποκειμενικότητα του ανθρώπου χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί. Οι εξεγέρσεις που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στην Αμερική δεν γίνονται από πολυάριθμους καλά οργανωμένους εργάτες, όπως το 1886, αλλά από άτακτα και αυθόρμητα δρούσες μεγάλες μάζες Αφροαμερικανών πολιτών που ζουν περιθωριοποιημένοι μέσα στις ίδιες τους τις πόλεις και γεννιούνται για να ζήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον ακραίας φτώχειας, αυξημένης εγκληματικότητας και θανατηφόρας αστυνομικής καταστολής. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν μπαίνει απλώς το ζήτημα κατοχύρωσης ανθρώπινων όρων εργασίας αλλά το ζήτημα της κατοχύρωσης των ίδιων των όρων επιβίωσής τους εντός ενός δυτικού πολιτισμού που χτίζει την αφθονία των λίγων εκτοπίζοντας τους πολλούς.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η εργατική Πρωτομαγιά δυστυχώς δεν αποτελεί απλώς μια καθιερωμένη απεργία στην μνήμη των αγωνιζόμενων εργαζομένων που έπεσαν στο Σικάγο. Αντίθετα, το ίδιο το αίτημα για εργασία με ανθρώπινους όρους χωρίς εξοντωτικά ωράρια και με πλήρη αμοιβή αποτελεί ανοιχτό διακύβευμα στο τώρα και καλύπτει όλο το φάσμα των εργαζόμενων στρωμάτων από τους ανειδίκευτους εργάτες μέχρι τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες και τους νέους επιστήμονες. Έτσι, αποδεικνύεται πως η ιστορία δεν ακολουθεί μια γραμμική πορεία κατά την οποία οι κοινωνικές κατακτήσεις παγιώνονται άπαξ και στη συνέχεια οι κοινωνίες μπορούν ανενόχλητες να προχωρούν σε όλο και πιο προωθημένα επίπεδα χειραφέτησης. Βλέπουμε ότι όχι μόνο το 8ωρο, που αποτελεί ένα βασικό εργασιακό δικαίωμα και μια “μεσοπρόθεσμη” κατάκτηση σε σύγκριση με τις μακροπρόθεσμες στοχεύσεις του εργατικού κινήματος, τίθεται εν αμφιβόλω, αλλά παράλληλα επιπρόσθετες μορφές καταπίεσης και αποκλεισμών (φυλετικός και έμφυλος ρατσισμός, εξοντωτικές συνθήκες ανταγωνισμού, επικράτηση του “ατομικού δρόμου”) έρχονται να στιγματίσουν τον μέσο κοινωνό.

Αν όμως μπορούμε να βρούμε αρκετά αρνητικά χαρακτηριστικά της εποχής μας που καθιστούν το Σικάγο του 1886 επίκαιρο, είναι ακόμα πιο κομβικό να δημιουργήσουμε τον θετικό συμβολισμό που συνδέει τον αγώνα που τότε πέτυχε με τον αγώνα που σήμερα πρέπει να κάνουμε πραγματικότητα. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μας διδάσκουν οι κινητοποιήσεις της πρώτης εργατικής Πρωτομαγιάς είναι πως οι υλικές νίκες στο τώρα που βελτιώνουν τους όρους διαβίωσής μας είναι εφικτές, αρκεί να κάνουμε το ελάχιστο βήμα να αναστοχαστούμε και να αναθεωρήσουμε τον μονήρη και ανταγωνιστικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε τη συλλογική μας συνείδηση.

Το Πανεπιστήμιο μας το αλλάζουμε εμείς!

Το πανεπιστήμιο, τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο στόχαστρο των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, πολιτικές που δεν περιορίστηκαν απλώς στον περιορισμό της χρηματοδότησής του αλλά προσώρησαν σε μία βίαιη αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πλέον μιλάμε για το Πανεπιστήμιο των λίγων , ένα Πανεπιστήμιο γεμάτο αποκλεισμούς (δίδακτρα – διαγραφές – εντατικοποίηση – κατάργηση συνδιοίκησης), ένα Πανεπιστήμιο το οποίο αγκομαχά να μας προσφέρει έστω τη στοιχειώδη κατάρτηση για ένα αβέβαιο μέλλον. Απέναντι στην επίθεση που όλοι και όλες μας βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα έδωσε μάχες , που άλλοτε ήταν νκηφόρες άλλοτε αδυνατούσαν να οργανώσουν δυναμικά τις αντιστάσεις.

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη αποτέλεσαν μία σημαντική τομή στο πολιτικό σκηνικό αλλάζοντας τους όρους οργάνωσης που καθίστανται χρήσιμοι στη νέα συγκυρία.Σήμερα, οι πρόσφατες εξαγγελίες του υπ. Παιδείας ξανανήγουν την συζήτηση για το τι Πανεπιστήμιο θέλουμε! Σε αυτή την συζήτηση δεν πρέπει να είμαστε φυσικά θεατές, αναθέτοντας στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει όλες τις αποφάσεις που μας αφορούν χωρίς εμάς. Τα μέτρα που ανείγγηλε η κυβέρνηση (κατάργηση διαγραφών – επαναφορά συνδιοίκησης – κατάργηση Συμβουλίων Ιδρύματος) βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση.

Παρόλ'αυτά ως Αριστερή Ενότητα, μία συλλογικότητα που παρεμβαίνει στο χώρο του Πανεπιστημίου θεωρούμε ότι η αλλαγή στο πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς ζήτημα κυβερνητικών νομοθετικών αλλαγών , αλλά περιλαβάνει τη συμμετοχή και των ίδιων των φοιτητών σε μία διαδικασία ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αλλαγής. Δεν πρέπει και δεν θέλουμε καμία κυβέρνηση να κάνει αυτό το οποίο θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συλλογικής διαβούλευσης, των αναγκών και των επιθυμιών ολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας. Σήμερα, πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση, ! Μία αντεπίθεση με όρους δημιουργίας! Μετά από χρόνια αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην αντιδραστική μεταρρύθμιση να φανταστούμε το φοιτητικό κίνημα να οργανώνεται μαζικά , να συζητάει και να αποφασίζει για αυτά που το ίδιο οραματίζεται.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε να στραφούμε πουθένα αλλού πέρα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων μας. Θεωρούμε ότι τώρα περισσότερο από ποτέ μέσα από αυτές τις διαδικασίες το Φοιτητικό Κίνημα πρέπει να συζητήσει για το Πανεπιστήμιο που θέλει και πολύ περισσότερο να αγωνιστεί για αυτό και να το κεδίσει. Στόχος μας δεν είναι απλώς κάμιες μικρές κατακτήσεις , αλλά η συνολική ανατροπή της ανδιάρθρωσης των τελευταίων χρόνων. Ανατροπή που την ίδια στιγμή θα συνοδεύεται και από την οικοδόμηση ενός διαφορετικού προτάγματος, ένα πρόταγμα για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, , το Πανεπιστήμιο της αλληλεγγύης και της συμμετοχής,της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της κριτικής, δημόσιο, μαζικό και δημοκρατικό. Ήρθε η ώρα να δράσουμε γιατί το αύριο που οραματιζόμαστε δεν πρόκειται να έρθει παρά με τους αγώνες στο Σήμερα!  

Ανακοίνωση - Καταγγελία ΑρΕν, στη ΔΑΠ - ΝΔΦΚ

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ(;;;) ΚΟΡΩΝΕΣ

Η έναρξη της προεκλογικής περιόδου μάλλον σημαίνει για κάποιες δυνάμεις ότι πρέπει να ξαναβρούν το ρόλο τους μετά από ένα μεγάλο διάστημα ανυπαρξίας. Η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, πρώτη δύναμη στα ελληνικά Πανεπιστήμια, απελευθερωμένη από τον παλιό της ρόλο ως υπηρέτη της μνημονιακής πολιτικής, προσπαθεί να κάνει μια δυναμική επανεμφάνιση. Ωρυόμενη για την υποτιθέμενη διάλυση των Πανεπιστημίων, λόγω της δέσμευσης των ταμειακών διαθεσίμων, όχι μόνο καταγγέλλει την ενέργεια αυτή, αλλά καλεί και τον κόσμο να βγει στους δρόμους!

Το ζήτημα των αποθεματικών για εμάς είναι διακύβευμα και σίγουρα δεν μπορεί να προσεγγίζεται με λασπολογία, ψέματα και ασύστολη κινδυνολογία. Αυτή η προσέγγιση πιο πολύ αποτελεί μια μικροπολιτική προσέγγιση εν όψει εκλογών, παρά μια προσπάθεια το φοιτητικό κίνημα να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο και να βάλει τις δικές του κόκκινες γραμμές. Σε ένα δύσκολο σημείο της διαπραγμάτευσης, δική μας κόκκινη γραμμή είναι η επιμονή στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, στην παιδεία, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα κοινωνικά δικαιώματα, ως απόλυτη προτεραιότητα απέναντι στην εξυπηρέτηση του χρέους και των δανειστών. Οι συλλογικοί αγώνες του φοιτητικού κινήματος, οφείλουν να θέτουν την Παιδεία ξανά στο προσκήνιο, ξεκινώντας από την αξιοποίηση των αποθεματικών από τα ίδια τα ιδρύματα, με βάση των δικό τους δημοκρατικό σχεδιασμό υπό το πρίσμα των κοινωνικών αναγκών. 

Για να μη ξεχνάμε το μνημονιακό ρόλο της ΔΑΠ Η κατάθεση του πρώτου νομοσχεδίου, αναίρεσης της μνημονιακής κατάντιας του Πανεπιστημίου φαίνεται να φέρνει σε αμηχανία τους συναδέλφους της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ. Μάλλον η ΔΑΠ ξέχασε τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής, το τί συνέπειες είχαν για το Πανεπιστήμιο, το συντριπτικό κούρεμα των αποθεματικών με το PSI (για λόγους άσχετους με τη λειτουργία τους) και κυρίως την δική της αντιδραστική στάση μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να μην απολογηθεί για την καταστροφή που προκάλεσαν οι πολιτικές της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μάλλον επίσης ξέχασε την στάση που κράτησε η ίδια στους αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο ενάντια στην νεοφιλελεύθερη αναπροσαρμογή του (σχέδιο Αθήνα Ι – ΙΙ, ν/σ διαμαντοπούλου αρβανιτόπουλου, απολύσεις διοικητικών) υποστηρίζοντας στο σύνολό της αυτή την λογική όπως φαίνεται και από τις θέσεις της για τα ιδρύματα στο «παιδεία 2020». Βέβαια, οι λογικές αυτές που εξυπηρετεί δεν εξαντλούνταν μόνο στην υποστήριξη των προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά και στις πάγιες πρακτικές που ακολουθεί στην παρέμβασή της στις σχολές με πελατειακά δίκτυα, μπράβους, σπάσιμο συλλογικών διαδικασιών.

Ως Αριστερή Ενότητα θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε δύο σημεία: Το πρώτο είναι ότι το σάπιο σύστημα που υπηρετούσαν, έχει ηττηθεί μέσα από τους αγώνες του κόσμου και της εργασίας και καμία επικοινωνιακή ντρίπλα και εμπρηστική ανακοίνωση δεν αποτελεί εξιλέωση για την πολιτική δύναμη με την μεγαλύτερη ευθύνη για την διάλυση του Πανεπιστημίου. Το δεύτερο είναι ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, διαθέτουν διαδικασίες μέσα από τις οποίες συζητάνε, αγωνίζονται και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Με αυτές τις διαδικασίες η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν είχε ποτέ καμία σχέση και αυτές ακριβώς τις διαδικασίες θέλουμε εμείς να αξιοποιήσουμε για να δώσουμε τη μάχη της γενιάς μας για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

Πανελλαδικό συντονιστικό σχημάτων Αρ.Εν.

Το Πανεπιστήμιο μας το αλλάζουμε εμείς!

Το πανεπιστήμιο, τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο στόχαστρο των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, πολιτικές που δεν περιορίστηκαν απλώς στον περιορισμό της χρηματοδότησής του αλλά προσώρησαν σε μία βίαιη αναδιάρθρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πλέον μιλάμε για το Πανεπιστήμιο των λίγων , ένα Πανεπιστήμιο γεμάτο αποκλεισμούς (δίδακτρα – διαγραφές – εντατικοποίηση – κατάργηση συνδιοίκησης), ένα Πανεπιστήμιο το οποίο αγκομαχά να μας προσφέρει έστω τη στοιχειώδη κατάρτηση για ένα αβέβαιο μέλλον. Απέναντι στην επίθεση που όλοι και όλες μας βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, το φοιτητικό κίνημα έδωσε μάχες , που άλλοτε ήταν νκηφόρες άλλοτε αδυνατούσαν να οργανώσουν δυναμικά τις αντιστάσεις.

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη αποτέλεσαν μία σημαντική τομή στο πολιτικό σκηνικό αλλάζοντας τους όρους οργάνωσης που καθίστανται χρήσιμοι στη νέα συγκυρία.Σήμερα, οι πρόσφατες εξαγγελίες του υπ. Παιδείας ξανανήγουν την συζήτηση για το τι Πανεπιστήμιο θέλουμε! Σε αυτή την συζήτηση δεν πρέπει να είμαστε φυσικά θεατές, αναθέτοντας στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει όλες τις αποφάσεις που μας αφορούν χωρίς εμάς. Τα μέτρα που ανείγγηλε η κυβέρνηση (κατάργηση διαγραφών – επαναφορά συνδιοίκησης – κατάργηση Συμβουλίων Ιδρύματος) βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση.

Παρόλ'αυτά ως Αριστερή Ενότητα, μία συλλογικότητα που παρεμβαίνει στο χώρο του Πανεπιστημίου θεωρούμε ότι η αλλαγή στο πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς ζήτημα κυβερνητικών νομοθετικών αλλαγών , αλλά περιλαβάνει τη συμμετοχή και των ίδιων των φοιτητών σε μία διαδικασία ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αλλαγής. Δεν πρέπει και δεν θέλουμε καμία κυβέρνηση να κάνει αυτό το οποίο θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συλλογικής διαβούλευσης, των αναγκών και των επιθυμιών ολόκληρης της Πανεπιστημιακής κοινότητας. Σήμερα, πρέπει να περάσουμε στην αντεπίθεση, ! Μία αντεπίθεση με όρους δημιουργίας! Μετά από χρόνια αγώνων και αντιστάσεων ενάντια στην αντιδραστική μεταρρύθμιση να φανταστούμε το φοιτητικό κίνημα να οργανώνεται μαζικά , να συζητάει και να αποφασίζει για αυτά που το ίδιο οραματίζεται.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε να στραφούμε πουθένα αλλού πέρα από τις συλλογικές μας διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων μας. Θεωρούμε ότι τώρα περισσότερο από ποτέ μέσα από αυτές τις διαδικασίες το Φοιτητικό Κίνημα πρέπει να συζητήσει για το Πανεπιστήμιο που θέλει και πολύ περισσότερο να αγωνιστεί για αυτό και να το κεδίσει. Στόχος μας δεν είναι απλώς κάμιες μικρές κατακτήσεις , αλλά η συνολική ανατροπή της ανδιάρθρωσης των τελευταίων χρόνων. Ανατροπή που την ίδια στιγμή θα συνοδεύεται και από την οικοδόμηση ενός διαφορετικού προτάγματος, ένα πρόταγμα για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, , το Πανεπιστήμιο της αλληλεγγύης και της συμμετοχής,της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της κριτικής, δημόσιο, μαζικό και δημοκρατικό. Ήρθε η ώρα να δράσουμε γιατί το αύριο που οραματιζόμαστε δεν πρόκειται να έρθει παρά με τους αγώνες στο Σήμερα!  

Αριστερή Ενότητα - Μάρτης 15'