4 σημεία για την Γενική Συνέλευση της Τετάρτης, από την Ανάδραση!

• Η εργατική πρωτομαγιά την ερχόμενη Πέμπτη δεν πρέπει να περάσει ανόδυνα. Σε μια φάση όπου τα εργατικά δικαιώματα τσακίζονται από την κυρίαρχη πολιτική, με τον πιο βίαιο τρόπο (κάθε χρονιά λέμε ότι δεν πάει χειρότερα, κάθε χρονιά διαψευδόμαστε) η Εργατική Πρωτομαγιά πρέπει να αποτελεί σταθμό και μήνυμα. Δεν έχουμε αυταπάτες, τη 1η Μάη μάλλον δεν θα μπει τέλος στη μνημονιακή πολιτική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα την ξεχάσουμε, δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε την απάθεια να γίνει συνήθεια!

• Η απεργία των διοικητικών σημάδεψε με πολλούς τρόπους το προηγούμενο εξάμηνο, από την πολιτική της ουσία μέχρι το πιο απλό του συμπιεσμένου εξαμήνου και τις εταιροχρονισμένης fast track εξεταστικής. Ο αποηχός της απεργίας έθεσε τις βάσεις για τη συνέχεια του αγώνα για το αυτονόητο της δημόσιας – δωρεάν παιδείας, την ίδια στιγμή η εντατικοποίηση και το “κεφάλια μέσα” που μας επηρέασε όλους ίσως να υπονόμευσε αυτή τη βάση. Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε και (κυρίως) να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτό είναι το να μην ενδώσουμε σε αυτή τη νέα κανονικότητα, να συζητήσουμε για το που μας άφησε η απεργία και να ξαναπιάσουμε το νήμα του αγώνα, ενάντια σε αυτά που έρχονται, στις διαγραφές φοιτητών, στα δίδακτρα κλπ

• Η αλήθεια είναι ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου το να λειτουργούμε και να δρούμε συλλογικά δύσκολα εντάσσεται στην καθημερινότητά μας. Αυτό όχι σε ότι αφορά μια συλλογικότητα όπως μπορεί να είναι η ΑρΕν, αλλά την ίδια την αντίληψη ότι και για το οποιοδήποτε μικρό κοινό μας πρόβλημα η δυνατότητα να το αντιμετωπίζουμε ελοχεύει στο “όλοι/ες μαζί”. Αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε με αυτό τον τρόπο, θα μπορέσουμε να ξανασυνατηθούμε μέσα σε πρωτοβουλίες για τη σίτιση και τη στέγαση, μέσα σε αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία και μέσα στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας!

• Ο Φοιτητικός μας Σύλλογος για πολλούς και πολλές πλέον σημαίνει πολύ λίγα πράγματα. Για τις αριστερές συλλογικότητες συχνά η υπεράσπισή του φαίνεται τόσο αυτονόητο που η πραγματική ουσία και το αντίκτυπο του να υπάρχουν σύλλογοι και να συμμετέχουμε σε αυτούς χάνεται. Πάνω σε αυτό απλά θα παρενούσαμε τον οποιοδήποτε να σκεφτεί από την πιο μικρή αδικία μέχρι τη μεγαλύτερη ατασταλία σε επίπεδο σχολής και τη μικρότερη αλλαγή στο πρόγραμμα μέχρι την πιο κεντρική μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια χωρίς τον λόγο των φοιτητών τους σε κανένα επίπεδο και από την άλλη να σκεφτεί τα μεγάλα γεγονότα από τις πλατίες μέχρι την ΕΡΤ χωρίς την δυναμική παρουσία και το στίγμα της νεολαίας και των φοιτητικών συλλόγων. Αυτές οι σκέψεις μπορεί και να οδηγούν στη Γενική Συνέλευση!