Τα τελευταία
τρία χρόνια η επίθεση στο δημόσιο δωρεάν
πανεπιστήμιο έχει ενταθεί τόσο ποσοτικά
όσο και ποιοτικά. Με αποκορύφωμα την
εποχή που έπεται του νόμου Διαμαντοπούλου
αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες την βίαιη
περιστολή των δικαιωμάτων μας. Από την
περικοπή των συγγραμμάτων μέχρι την
έξωση από τις εστίες και το κλείσιμο
τους και από τον αυξανόμενο περιορισμό
των δωρεάν σιτιζόμενων μέχρι την απόλυση
εργαζομένων και καθηγητών βιώνουμε
την επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Επίθεση καθολική, η οποία δεν περιορίζεται
στα σύνορα της τριτοβάθιας εκπαίδευσης
αλλά χτυπάει στο σύνολο της την Δημόσια
και Δωρεάν Παιδεία. Με το κλείσιμο των
ολοήμερων, με την απόλυση των καθηγητών
και την καθιέρωση των ωρομισθίων καθώς
και με την επιβολή ακόμα ισχυρότερων
ταξικών φραγμών για την είσοδο στην
τριτοβάθμια εκπαίδευση («Νέο Λύκειο»).
Η επίθεση
αυτή αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης
επίθεσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού
στο κοινωνικό κράτος και στις κοινωνικές
κατακτήσεις των υποτελών. Το κλείσιμο
του ΕΟΠΥΥ και η ιδιωτικοποίηση της
υγείας, η κατάργηση των δομών πρόνοιας
(επιδόματα, συντάξεις, ΟΑΕΔ, πλειστηριασμοί
πρώτης κατοικίας) συνδυάζονται άρρηκτα
με τις νέες μορφές εργασίας (voucher,
μπλοκάκια) και την κατάργηση όλων των
εργασιακών δικαιωμάτων, την επισφάλεια
και την ανεργία. Υπ
αυτή την έννοια η κρίση δεν αποτέλεσε
παρά το όχημα υλοποίησης του νεοφιλελεύθερου
σχεδίου υποτίμησης της εργασίας και
της νεολαίας με στόχο την δημιουργία
μιας κοινωνίας των λίγων και προνομιούχων,
όπου τα κεκτημένα δικαιώματα, γίνονται
πλέον παροχές, περιορισμένες και
επιλεκτικές.
Αντ’ αυτού,
στην κοινωνία για την οποία παλεύουμε
ζητούμενο δεν είναι τα κέρδη τους αλλά
οι ανάγκες μας. Η
δωρεάν σίτιση και στέγαση , η παροχή
δωρεάν συγγραμάτων, η δωρεάν φοίτηση
αποτελούν οργανικό κομμάτι του δικού
μας συμμετοχικού και ανοιχτού σε όλες
και όλους Πανεπιστημίου,
καθώς διαμορφώνουν τις αναγκαίες
συνθήκες για ένα πανεπιστήμιο με στόχο
την δημιουργία επιστημόνων και πολιτών
για την κοινωνία και όχι φτηνό και
ελαστικό εργατικό δυναμικό στα μέτρα
τους. Προκειμένου
να συγκροτηθεί ένα κίνημα με τα παραπάνω
αιτήματα, απαιτούνται αυτές οι συλλογικές
αναπαραστάσεις στην καθημερινότητά
μας και αυτά τα αντιπαραδείγματα
οργάνωσης όπως δίκτυα αλληλεγγύης και
αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι. Τέτοιου
τύπου εγχειρήματα είναι αντιπαραθετικά
με κάθε έννοια επιχειρηματικότητας και
κέρδους. Παράλληλα, μέσω της από τα κάτω
λειτουργίας τους συμβάλλουν στον
εκδημοκρατισμό των δομών και των
διαδικασιών μας και αποτελούν την
προβολή μιας δημοκρατικής οργάνωσης
του Πανεπιστημίου. Το
Πανεπιστήμιο των Αναγκών μας, λοιπόν,
είναι η υλική αποτύπωση των όσων
οραματιζόμαστε. Πανεπιστήμιο με δημόσιο
χαρακτήρα, χωρίς εργολαβικές σχέσεις
με πιθανό φοιτητή-τρια τον καθένα και
την καθεμία από εμάς.
Υπό το πρίσμα
αυτό, ο αγώνας των διοικητικών δεν πρέπει
να ειδωθεί σαν την αντίδραση μιας
συντεχνίας. Ήταν αγώνας ενός ζωτικού
κομματιού του Πανεπιστημίου με αιχμή
την υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν
χαρακτήρα αυτού και των όποιων Δημοκρατικών
κεκτημένων του. Ο αγώνας αυτός εκτός
από την αντίσταση που προέβαλλε κατά
της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, μας
υπενθύμισε την αναγκαιότητα του κοινού
αγώνα όλων των κομματιών του Πανεπιστημίου.
Στόχος μας πρέπει να είναι ο κοινός
βηματισμός μας με τις υπόλοιπες μερίδες
του πανεπιστημίου να βαθύνει και να
μετουσιωθεί σε σχέσεις πιο ουσιαστικές,
όπως με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης
(π.χ. «Άρτεμις» - ΕΚΠΑ). Οφείλουμε να
αντισταθούμε στην εντατικοποίηση του
προγράμματος σπουδών και της συμπιεσμένες
εξεταστικές οι οποίες τίθεται τιμωρητικά
ως «επακόλουθο» του αγώνα φοιτητών-τριων
και εργαζομένων.
Δεν νοείται
λοιπόν για εμάς Πανεπιστήμιο που δεν
διασφαλίζει στους φοιτητές του την
δωρεάν σίτιση, στέγαση και καθολική
μέριμνα για τις ανάγκες τους που
στηρίζεται σε επιχειρηματικές λογικές
και συμφέροντα, όπως εργολαβίες και
ιδιώτες στην διοίκηση των Πανεπιστημίων
που επιλέγει να ξεπουλιούνται κτήρια
του μέσω του ΤΑΙΠΕΔ ή να τα αφήνει κενά
από το να τα διαθέτει στους φοιτητές
του.
Καλούμε
λοιπόν όλους και όλες που πλήττονται
και που οραματίζονται το μέλλον κάπως
αλλιώς σε κοινή δράση και συντονισμό
της δράσης μας.
Σε αυτή τη λογική τη λειτουργία της από
τα κάτω πρωτοβουλίας για δωρέαν σπουδές
και για την υπεράσπιση της φοιτητικής
μέριμνας ( σίτιση-στέγαση-συγγράμματα-μεταφορές
). Αυτή σε δικτύωση με παρόμοιες
πρωτοβουλίες άλλων σχολών θα διεκδικήσει
μέσω πολύμορφων δράσεων την καθολικότητα
του δικαιώματος σε σίτιση και στέγαση.
Συμπληρωματικά, θα πρέπει να συγκροτηθεί
ένα κίνημα ανυπακοής. Πέρα από τις
οργανωμένες δράσεις θα πρέπει κάθε
φοιτητής- τρια, κατά μόνας ή και και
ομαδικά να κάνουν κτήμα τους ότι θα
αρνούνται την πληρωμή αγαθών, η απολαβή
των οποίων είναι απαράβατο δικαίωμά
τους.
Από το
πλαίσιο της βίαιης υποβάθμισης των
υλικών όρων της φοιτητικής μέριμνας
είναι απαραίτητο να αφορμηθούν εγχειρήματα
και πρωτοβουλίες, οι οποίες αφ’ ενός
θα απαντάνε άμεσα σ’ αυτήν και αφ’
ετέρου θα προτάσσουν κι ένα νέο παράδειγμα
για τη συνολική αναδιοργάνωση των ζωών
μας πάνω στον αναστοχασμό των αναθετικών
ευκολιών μας.
Ένα καλύτερο μέλλον δεν απαιτεί από το
τώρα μόνο την αντίσταση αλλά και τη
δημιουργία νέων μορφών και νέων συλλογικών
σημασιών κι αναπαραστάσεων. Αυτοοργανωμένα
εγχειρήματα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα
το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο
Φιλοσοφικής, το οποίο λειτουργεί με την
δική του αυτόνομη συνέλευση, φέρνουν
ένα κομμάτι του μέλλοντος που οραματιζόμαστε
στο εδώ και τώρα που ζούμε.
Όμως, τέτοια
εγχειρήματα μέσα στα πανεπιστήμια
παίζουν κι έναν ρόλο καταγγελτικό.
Καταγγελτικό ενάντια στις εργολαβίες,
οι οποίες, εισάγοντας την λογική της
κερδοφορίας και της εργασιακής
εκμετάλλευσης εντός των τειχών του
πανεπιστημίου, περιορίζουν τον δημόσιο
και δωρεάν χαρακτήρα του και οι οποίες
έπαιξαν έναν σημαίνοντα ρόλο στην
καταστολή που δέχτηκε το Αυτοδιαχειριζόμενο
Κυλικείο Φιλοσοφικής μετά τις πρώτες
μέρες λειτουργίας του.
Ο αγώνας
αυτός δεν θα πρέπει να παραμείνει στα
στενά πλαίσια του πανεπιστημίου αλλά
θα πρέπει να επεκταθεί, διευρύνοντας
τις θεματικές του, σε ολόκληρη την
κοινωνία. Με αφορμή, λοιπόν, τον
αντιφασιστικό μήνα είναι ώρα να ανοίξει
η κουβέντα για το αντιφασιστικό κίνημα.
Με μια μεθοδολογία δικτύωσης μεταξύ
πρωτοβουλιών σε κάθε σχολή θα πρέπει
το φοιτητικό κίνημα να συνδεθεί με το
ευρύτερο αντιφασιστικό κίνημα και με
μια πολυμορφικότητα στη δράση, από
κοινού με το βάθεμα της δημοκρατίας, να
αντιπαραθέσει ανταγωνιστικές ιδέες
στον εκφασισμό της κοινωνίας και να
λάβει ουσιαστική δράση τόσο εντός της
όσο και εντός του πανεπιστημίου με
καθημερινή παρέμβαση. Η απεργία στις
19-20 Μάρτη, είναι ακόμα ένα βήμα, για κάθε
Φοιτητικό Σύλλογο, για κάθε αυτοοργανωμένη
συλλογικότητα που παλεύει για την
αντροπή, για κάθε συνδικάτο και εργασιακό
κλάδο που πλείτεται. Τα σχέδιά τους δεν
μας χωράνε. Να τους ανατρέψουμε!
Προτείνουμε
:
- Να δημοσιοποιηθούν οι συμβάσεις των εργολαβιών με το Πανεπιστήμιο για τη σίτιση
- Άμεση επανασυγκληηση της πρωτοβουλίας φοιτητών Πληροφορικής για δωρεάν σπουδές
- Συντονισμός με άλλες πρωτοβουλίες φοιτητών-τριών ΕΚΠΑ για το θέμα της φοιτητικής μέριμνας
- Συμμετοχή του συλλόγου στη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Μαρτίου
- Συμμετοχή στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις του αντιφασιστικού συντονισμού στις 22/3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου